Co to znaczy “mam wrażenie, że patrzysz po sobie”? Proszę o wyjaśnienie tego wątku. Takiego trochę... powiedzmy osobistego.

Czy Pan na odcinek inteligencji nie może dać kogoś innego?

również amatorsko, ale któż z nas nie jest w tych sprawach amatorem ;-), że poprawna odpowiedź mogłaby brzmieć: nie każde przeprosiny są przeprosinami w rozumieniu ewangelicznym, tak samo jak nie każdy żal, nie każda skrucha itd. Muszą być spełnione minimalne warunki, to znaczy trzeba wcześniej sobie wszystko wyjaśnić, zrozumieć istotę sprawy, postanowić poprawę itd., w klasycznym, że tak powiem, ujęciu, jak na lekcjach religii drzewiej uczyli. Kiedy nie wiemy, nie mamy pewności co i jak — niech tam, mogę nawet na to przystać — należałoby przyjąć, że sprawa jest serio i podejść do człowieka życzliwie. To chyba uchyla większość problemów z przypowieścią, bez zbędnego zawracania głowy. Choć trzeba przyznać, że jej niedopowiedzenia i niepotrzebna ckliwość (kładę to na karb charakteru Łukasza, o którym zresztą nic nie wiem) wodzi na pokuszenie.

Tylko że to nie załatwia jeszcze praktycznego problemu, co zrobić, gdy mamy do czynienia z namacalnym “przegięciem”. Pierwszy z brzegu przykład (już coraz bardziej archaiczny, ale niech tam). Jeden człowiek maluje kominy, bo nie może znaleźć pracy… Zaraz, zaraz, to chyba będzie akurat o Ryżym Pudlu, więc inaczej… Człowiek jeździ taksówką, bo nie może pracować w zawodzie, a nawet więcej — nie wydrukują mu ani słowa, nawet gdyby napisał wiersz. Jego kolega, który tak się dziwnie składa, awansował na jego miejsce na wydziale prawa uniwersytetu (po latach wiadomo, że pomógł swym talentom, donosząc gdzie trzeba) ma się znakomicie, nawet na Fulbrighta jeździ, Humboldta dostał — wzorcowo jak przyzwoity akademik, proszę mi wierzyć. Mijają lata i nasz bohater przesiada się z taksówki za uniwersytecie biurko. Jego kolegą, przez lata nawet przełożonym, jakby nigdy nic, jest jego kolega z Fulbrighta. I teraz jest on już, proszę uważać!, całkiem, prozaicznie, statystycznie i typowo przyzwoity. W zasadzie nie ma różnicy między naszymi akademikami (obaj są zwolennikami demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej), pomijając drobną okoliczność, że jeden do przyzwoitości doszedł nieco później, omijając najgorsze czasy, w których zresztą też był przyzwoity, jeśli przyjmiemy obowiązujące wówczas normy i kryteria. Co ja zresztą będę Panu opowiadał komunały, wiadomo o co chodzi. Dla Pana Oskiego od razy wyjaśniam, że kazus jest uniwersalny, proszę w nim nie dopatrywać się wątków osobistych (nie jeździłem na taksówce, nie dostałem Fulbrighta).

Z przypowieścią o miłosiernym ojcu jest wszystko jak najbardziej w porządku (tylko ta ckliwość... ;-]), była ona jedynie pretekstem i być może niepotrzebnie się w nią wpiłem. Kluczowa sprawa, to ostatni akapit – co robić, kiedy wiadomo, że mamy człowieka, który w przyszłości może się jeszcze okazać przyzwoitym? Można takich wieszać na latarni na Krakowskim Przedmieściu? ;-) Pomijając okoliczność, że zdaje się wieszać w ogóle nie wolno.

No, ale nie odwracajmy się od subtelności! Bez nich byłoby bardzo prosto, szast prast, i ostatecznie nudno. O tyle się jednak zgodzę, że w podanych przez Pana przykładach nie mamy problemu ze stwierdzeniem, gdzie było dobro, a gdzie zło. W moim kazusie takie proste to już nie jest, zwłaszcza gdy weźmiemy tę swego rodzaju dynamiczną koncepcję miłosiernego wyczekiwania na poprawę człowieka. Na Pana obrazku wątpliwości budzi tylko sprawiedliwa kara. A z tym, proszę Pana, jest jak z trenowaniem polskiej reprezentacji w gałę. Wszyscy mają coś do powiedzenia i niewykluczone że wszyscy mają rację. A przynajmniej nie da się zaprzeczyć negacji ;-)

A tak na marginesie, Pan by rzeczywiście tego Breivika osadził na palu czy jakoś podobnie? W każdym razie nie w więzieniu. Właśnie, a jeśli on by się wziął i… jak to mówią: zresocjalizował. Po naszemu: uspokoił.

To sprecyzuję, w takim razie. Tych morderców co wymieniłem, to owszem, na pal, bez zwlekania, zaraz po prawomocnym wyroku, bez dania czasu na egzystencjalne/etyczne extra wątpliwości czy dywagacje. Decyzję co do szansy na “resocjalizację” zostawiłbym w tym przypadku w kompetencji Sądu Ostatecznego – niech Oni wtedy główkują, prawda, co zrobić.

Natomiast z wieszaniem sprawa jest względnie prosta, mimo wszystko, jeśli przyjąć, że wieszaniem zasadniczo zajmuje się wściekły tłum, a nie kat po prawomocnym wyroku sądu. Staje się skomplikowana, gdy pośredniczyć w ewentualnym wieszaniu ma realnie niezawisły sąd – nie tylko dlatego, że wieszać zdaje się zabrania, aktualnie.

Zgodzę się jednak, że warto zatrzymać się przy subtelnościach, a przynajmniej zostawić na boku rozwiązania ostateczne, bo mamy wtedy wbrew pozorom wiekszy wybór środków i mniejsze koszty etyczne, że tak brzydko powiem, i mniej czy bardziej skutecznie możemy sprawiedliwości uczynić zadość, nie wchodząc w kompetencje Opatrzności bez uzasadnionej pilnej potrzeby.

Można przecież zrobić tak, by delikwent miał wciąż szansę na nawrócenie (odkupienie win), skoro żyje, a jednak nie miał w międzyczasie komfortu i poczucia bezkarności – czy dokładniej – nieistotności przeszłych win. To się da zrobić, i nie trzeba do tego mieć ani większości sejmowej ani w ogóle wpływu na politykę, sądy itd. Dwa czynniki są tylko potrzebne, moim zdaniem – ruszyć głową, a następnie ruszyć d*pę (pardą!). W każdym razie, wyrzuty sumienia to nie jest ani jedyna ani zawsze skuteczna kara za popełnione niegodziwości.

W końcu przypomniałem sobie, co chciałem napisać: że miłosierdzie jest często mylone z pobłażliwością, i tylko dlatego mamy skłonność mieć o nie żal, pretensje itd. Pobłażliwość to coś jak miłosierdzie plus głupota i trudno byłoby nie mieć o nią pretensji.

Może w tym rzecz, żeby tych dwóch nie mylić i nie mieć nadmiernych skrupułów w kwestii sprawiedliwości?

No, już jestem ;-) W zasadzie tylko po to, żeby się z Panem zgodzić. Co do zasady. Choć jestem przeciwnikiem kary śmierci, jako odpłaty. Pozdrowienia!

Żeby nie było tak całkiem prosto, to dodam, że ja nigdzie nie twierdzę, że jestem za karą śmierci, tak w ogóle. Napisałem “na przykład co jeśli sądzę” – i tak dalej, więc tryb podchwytliwie przypuszczający :) Albo powiem tak, jeśli już miałaby być kara śmierci, z tym wszystkimi obwarowaniami, że musi być 500% pewności, a nie jakieś poszlaki tylko i zeznania świadków, że coś w nocy widzieli, a zresztą wszyscy skośni lub czarni są podobni itp, to musiałaby być na serio, a nie w stylu “humanitarnym”. Inaczej to jest jak z tymi co zajadają się pysznymi kotletami, ale w życiu by muchy nie skrzywdzili. Albo-albo.

Pozdrowienia dla Pana i dla Pani Referentowej!

Podokazywałem trochę tu i ówdzie, a teraz powracając, jako ten syn marnotrawny, nie mogę odmówić sobie zaprezentowania kilku dzisiejszych, złotych myśli… red. Jacka Żakowskiego.

Cyt.; „Roman Giertych, co by o nim nie mówić, jest wybitną postacią. Zdolnym politykiem, wykształconym, elokwentnym, ze zdolnością do ewoluowania. Wydaje mi się, że predyspozycjami góruje nad 60 proc. klubu PO. Mało jest ludzi tak wybitnych, którzy chcą się włączyć w politykę…”

Tyle tytułem dygresji. Dobitnie świadczącej o mocy przesłania ewangelisty Łukasza.
Czy po tym wyznaniu można dziwić się frustracji posłanki Pitery? Albo, w końcu zawsze wiernej, Agi Pomaski?

A swoją drogą; nieustannie zadziwia mnie popularna obecnie ewangelizacja stosowana.
Stosowana nagminnie przez ateistów (np. przez powoływanie się na św. Jana: kto z was bez grzechu jest…).
Przypomina mi to kolesia, który po wyjechaniu komuś z liścia w twarz, peroruje; te katolik, a teraz nadstaw drugi policzek. (Mt 5,39).

Żeby nie było, że jestem wiecznie niepoważnym niedorostkiem – teraz trochę bardziej serio.

W moim rozumieniu nauka św. Łukasza jest klauzulą łagodząca bezkompromisowość chrześcijańskich dogmatów moralnych. Czymś w rodzaju rzymskiego; errare humanum est.
Jest taką egzemplifikacją tolerancji i wyrozumiałości dla powszechnej słabości bliźniego.

Jednak nie zapominajmy, ze istnieją jej wyraźnie granice, które w świecie chrześcijańskim stanowi; gradacja czy częstotliwość popełniania grzechów. Oraz ich świadomość.
Bóg Ojciec jakoś dla błądzących sodomitów już tak wielkoduszny czy wspaniałomyślny nie był.:)

I nie odbierajmy nikomu jego wolnego woli, bo w gruncie rzeczy ta kwestia jednostkowa jest naiistotniejsza.

Żywym jej odzwierciedleniem, był znany napis na murze: „generale historia może ci wybaczy, ale u mnie masz przejebane!”

I mimo, że niewątpliwie (i nie chodzi wcale o bazgranie po ścianach) był to występek, to przekonany jestem, że Pan Bóg zerkał nań z dużą dozą wyrozumiałości , bo – paradoksalnie – grzech ów dawał jaskrawe świadectwo istnienia ładu moralnego. Stając w jego obronie…

Zatem dla mnie wszystko jest ok. Jak w każdym uniwersalnym systemie normatywnym.:))

Jeśli chodzi o karę śmierci, to – jako bywalec seminarium prof. Falandysza – z definicji muszę być jej przeciwny-.
Dopuszczam jednak okoliczności, które powodują zasadność jej stosowania, To taka moja klauzula zaostrzająca liberalny dogmat.:)

Pozornie z innej bajki; w kręgu ortodoksyjnego islamu, w którym obowiązują reguły szariatu, istnieje instytucja zemsty rodowej; powodowana rozpaczą rodzina ofiary ma pełne prawo wymierzenia adekwatnej kary zabójcy swego bliskiego.

Ta dość surowa norma też podlega ograniczeniu przez ustanowienie limitu czasu na dokonanie odwetu.

Jak widać, wymierzenie sprawiedliwości oddaje się tam w ręce najdotkliwiej dotkniętych jej naruszeniem.

Jest w tym jakiś sens.
Nie tylko dlatego, że najrozsądniejszą rzeczą, jaką może zrobić pirat drogowy po śmiertelnym potrąceniu pieszego jest jak najszybsze oddanie się pod ochronę – wyzbytych z emocji – organów ścigania…

Nie zanudziłem?:)

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

Dzięki! Przekażę ;)

W karze śmierci, tak po mojemu, nie chodzi ani o karę, ani o zemstę. Obie są raczej bez sensu, bo co to za kara (w pewnym sensie) pod znieczuleniem odejść w teoretyczny niebyt, i na co komu zemsta, skoro ofiarom to życia nie przywróci, i tak dalej. Kara śmierci ma sens głównie taki, że skutecznie eliminuje zagrożenie ze strony mordercy/zwyrodnialca, jakie jego dalsze pałętanie się po tej planecie stanowi dla innych tutejszych mieszkańców. Jak choćby w tym przypadku. Sprawiedliwa zemsta – czy jak to zwać, ma jednak jakieś znaczenie. Natomiast certolenie się z oczywistymi zbrodniarzami i wysyłanie ich po odbyciu części kary na rekonwalescencję u klarysek jest jakąś obrzydliwą perwersją etyczną. Czasem bezceremonialne osadzenie na palu wydaje się jedynym dobrym wyjściem z sytuacji.

gwoli ścisłości; do czasu, gdy w sobotę udałem się w dzicz, by powakacyjnie pozamykać okiennice i pozakręcać wodę, energia mnie rozsadzała.
A, że tradycyjnie popadłem tam w męskie towarzystwo prokuratorów z Warszawy*, to dzisiaj. po dwóch dniach szampańskiej zabawy, stan mojej energii jest na poziomie stanu Wisły w Wyszogrodzie.:))

Pozdrawiam serdecznie

*Prokuratorzy z Warszawy – figura retoryczna stworzona na użytek miejscowej ludności.
Nie dość, że działa znacznie skuteczniej niż tabliczka: „Całodobowy monitoring. Ochrona; Syzyf – Spółka z o.o.”, to i szarga dobre imię tej grupy zawodowej.
Czyli w pełni łączy przyjemne z pożytecznym.:))

Załączam pozdrowienia