Miś Yogi odpoczywał pod drzewem. Park Jeelystone był piękny jesienią.

Yogi próbował trawić.
Szło mu nie najlepiej, bo jedzenie było dziwne. Turyści byli dziwni. Ogoleni i stukali w bębenki. Coś zawodzili. Irytująco. Dziwacy.

Ale pod pewnymi względami byli normalni. Jak tylko go zobaczyli, to rzucili bębenki i uciekli. I zostawili jedzenie. Ładnie z ich strony.

Wyglądało to, jak słodycze. Ładne kolory. Tylko dziwnie pachniało. I smakowało dziwnie. Ni to słodkie ni to ostre. Trochę jak wiewiórka w marcu.
Ale dobre i to. Odkąd Strażnik Smith pozakładał te nowe zamykane kosze na śmieci, było coraz trudniej. I dzieci trudniej było straszyć, bo miały uszy pozatykane. Z głów im brzęczało jak z ula.

Yogi myślał o nadchodzącej zimie i marchewkach od Smitha. Nie lubił marchewek, zwłaszcza zaś mrożonych. Zaczął przysypiać.

Wtedy na polanę wyszła jakaś młoda osoba. Żeńska (wedle ludzkich, paskudnych kryteriów) i jakaś niebojąca się. Wciągnęła nosem zapachy, które zostawili ci od bębenków i pokiwała zadowoleniem głową.

- Czy ty jesteś Jogi? – zapytała.
- Jestem – odpowiedział Yogi, zadowolony z antropomorfizacji. Bardzo ułatwiała relacje międzygatunkowe. Yogi nie był gatunkistą. To bardzo pomagało w urozmaicaniu diety.

- Powiedz mi Jogi, dlaczego niektórzy ludzie mnie nie lubią?

Yogi chciał początkowo powiedzieć, że jego też nie lubią, ale nie chciał zniechęcać młodej rozmówczyni. Senność mu przeszła, dziwactwo paliło mu trzewia, a Bubu jak zwykle dorabiał żebractwem. Wszystko było lepsze od nudy. No i dostrzegał w niej pewien potencjał aprowizacyjny..

- A czym to się objawia, że nie lubią? – zapytał ostrożnie.

- Nie chcą ze mną rozmawiać. Jogi, ja nie jestem zupełnie nieoświecona. Poznałam już wstępne wtajemniczenia. Jestem cierpliwa. Rozmawiam z każdym. Nie obrażam innych, staram się każdego zrozumieć i dla każdego mieć dobre słowo. A mimo to wielu mnie unika, a wielu atakuje. Naucz mnie Jogi, jak to zrobić, żeby mnie wszyscy lubili.

-Uśmiechaj się do nich – powiedział Yogi.

- Uśmiecham się. Tak jak teraz.

- To nie jest uśmiech. Nie wiem, kto ciebie uczył uśmiechania, ale uśmiecha się inaczej. Ty się uśmiechasz tak, jakbyś przepraszała, że pomyliłaś drzwi. Tak się nie uśmiecha.

- Naucz mnie Jogi, jak się uśmiechać. Bądź moim Nauczycielem.
Yogi pomyślał, że jednak faktycznie wszystko jej się pomyliło. Nie przeszkadzało mu to.

- Dobrze, przyjdź tu jutro i przynieś batonik. Czekoladowy. Z orzeszkami i karmelem.

Następnego dnia dostał batonik i uśmiechnął się do młodej kobiety.

- Jutro przynieś następny. Albo lepiej dwa.

I tak to trwało.
Yogi dostawał batonik, uśmiechał się i prosił o następny.

Po kilku tygodniach młoda kobieta ośmieliła się zapytać:
- Czym żywisz się Jogi, poza tymi batonikami?

- Głownie tym, co znajdę, co mi dadzą ci, którzy chcą być blisko mnie. Albo tym, co Bubu wyżebrze dla mnie od ludzi._

I uśmiechnął się. Na samą myśl o jedzeniu.

I tak to trwało. W końcu jednak kobieta utraciła cierpliwość i powiedziała:
- Niczego mnie nie uczysz. Zaczynam podejrzewać, że mnie oszukujesz. I jesteś taki włochaty i śmierdzący. Czy ty naprawdę jesteś Jogi?

-Jestem i zawsze byłem, możesz zapytać strażnika Smitha – odparł zdziwiony Yogi, który przyzwyczaił się do batoników i trochę już zapomniał, od czego się zaczęły ich dostawy…

- Naucz mnie, zatem.

- Sama się musisz nauczyć. Yogi uporczywie próbował przypomnieć sobie, o co jej chodzi.

- Od tego jesteś Jogim, żeby mnie nauczyć – rozkrzyczała się kobieta. - Nie wierzę twoim słowom. Manipulujesz mną i zależy ci tylko na batonikach. Jesteś fałszywym nauczycielem

Jakkolwiek częściowo się z nią zgadzał, Yogi się zirytował. Złapał wrzeszczącą kobietę i zaniósł do jaskini, rozważając po drodze kwestię jedzenia mięsa. Ale mięso wchodziło mu zwykle między zęby, więc zrezygnował i przywalił wejście do jaskini kamieniem.
I poszedł spać.

Po kilku dniach przypomniał sobie o kobiecie. Nawet żyła, choć trochę schudła. Nie znał się na tym, ale chyba z korzyścią.
Nawet nie krzyczała.

- O czym myślałaś siedząc w jaskini? – zapytał.
- Najpierw, o Jogi, byłam zła. Potem przerażona. W końcu załamana. Chciałam tylko wyjść, umyć się i zjeść coś innego niż te sparciałe marchewki, których tam wszędzie pełno.

- Więc idź i się umyj. A potem zjedz batonik. I nie zawracaj mi głowy, bo idzie zima.
Yogi był trochę zły o te marchewki, może i sparciale, ale jego.

Ale następnego dnia dziewczynka znów przyszła.
Przyniosła batonik. Ale nie dała go Yogiemu, tylko sama zjadła. I uśmiechnęła się. Ładnie się uśmiechnęła.

- Jogi, dziękuję ci za naukę. Dostąpiłam wtajemniczenia. Ten batonik jest batonikiem duchowości. Symbolizuje kontrolę zmysłów i energii psychicznej. Dzięki tobie zrozumiałam, że ważne jest, żeby się uśmiechać do siebie i lekceważyć cudzą złość.

- A masz dla mnie batonik – zapytał Yogi?
- Nie, nie mam. Mam dla ciebie Nauczycielu coś lepszego – uśmiechnęła się promiennie kobieta.

Yogi poczuł ukłucie. Nie zdążył nawet sprawdzić, co go ugryzło, kiedy zapadł w sen.
Potem się okazało, że to był Strażnik Smith. I że wyleczono mu zęby. Tyle tylko, że przez kilka dni musiał jeść przez rurkę. Obrzydliwą papkę. To podobno przez te batoniki. Coś mu dali takiego, że mu czekolada przestała smakować. Zwyrodnialcy.

Yogi już nie lubił tej kobiety, chociaż tak ładnie się uśmiechała.
Mało tego, że jej się coś pomyliło i wzięła go za nauczyciela z pobliskiego osiedla. Chociaż faktycznie, tamten też był owłosiony. Co gorsza, popsuła mu zęby. Batonikami. W końcu sprowadziła na niego ból. I odebrała czekoladę. Witaj sparciała marchewko…

A do tego uśmiechała się i mówiła, że to dla jego dobra. I że ona wie lepiej.
Paskudna kobieta.
Takie jak ona nigdy nie zrozumieją…