Ci co czytali i pamiętają, to wiedzą, że Wańkowicz miał swoje Powązki. Półkę na której stawiał rzeczy niewydane.

Ja mogę mieć co najwyżej Wólkę Węglową, albo Bródno. Bródno jest lepsze, bo moje inedita zwykle są brudnopisami.

Podkatalog o tej właśnie nazwie założyłem w katalogu Blog jeszcze w ubiegłym roku. Dokładnie tak. Wtedy po raz pierwszy zetknąłem się z problemem, którego wcześniej nie znałem. Napisałem krotki tekst, ale nie opublikowałem go.

I tak powstało Bródno.
Trafiały tam potem rzeczy różne. Teksty niedokończone. Teksty, które nie trafiły w swój czas, w końcu teksty, które przestały mi się podobać już w czasie pisania.

Bródno można traktować jako pomnik autocenzury. Zapewne. I hipokryzji. Zwłaszcza, że jeden z tekstów w ogóle miał być o hipokryzji.

Jeśli miałby to być pomnik autocenzury, to trzeba pamiętać, że oprócz ineditów były też niespełnione zapowiedzi. Jakoś nigdy nie napisałem tekstu kończącego watek społecznej inicjatywy ustawodawczej. Nie dokończyłem też moich szkiców madryckich. Jakoś nie miałem motywacji.

Pierwsza myśl o opublikowaniu Bródna przyszła mi do głowy we wrześniu. Z dwóch powodów, jeśli dobrze pamiętam. Po pierwsze, przenosząc pliki do nowego komputera, zastanawiałem się, po co mi taki katalog odpadków. Po drugie, miałem wtedy kolejny z tekstowiskowych kryzysów.

W efekcie miałem ochotę opublikować te wszystkie rzeczy jako swoiste uzupełnienie moich tekstów sygnowanych yayco. Takie swoiste posthumous edition.

Ale pojawił się zamiast tego krótki czas niejakiego N i jakoś mi przeszło.

Ostatnio ten pomysł do mnie wrócił. Może dlatego, że nie chce mi się pisać o rzeczach bieżących i chwilowo nie znajduję w sobie siły pisania o rzeczach ważnych. A kiedy przejrzałem te teksty, to doszedłem do wniosku, że ich opublikowanie pomoże mi zamknąć pewien etap. Zwłaszcza dwie moje nieudane próby mi się jakoś skojarzyły. Może pomoże też otworzyć następny. Tego nie wiem.

Chcę się tych tekstów pozbyć. Z myśli. Po dopóki leżą , to korci mnie, żeby do nich wracać i żeby, po uaktualnieniu, publikować jako świeże.

Tak już się zdarzyło. Być może najlepszy z leżących przez jakiś czas na Bródnie tekstów to Janko Muzykant. Powstał znacznie wcześniej, niż został opublikowany. Był dość brutalnym (jak uznałem, zsyłając go na Brodno) komentarzem. Odpowiedzią na zawirowania w składzie założycielskim TXT. Zbyt brutalną, bowiem odnosił się do kogoś kto, jak się zdawało stracił szansę odpowiadania. Potem ją odzyskał i zmarnował. Mniejsza.

Ale którejś niedzieli wszedłem na TXT i przeczytałem tekst Trolla o grillowaniu. Szybko przerobiłem Janka Muzykanta i poszło. Moim zdaniem nieźle wyszło, ale ja lubię swoje teksty i przez to jestem stronniczy.

Bródno, czyli moje inedita zostanie wrzucone do archiwum.

Po pierwsze dlatego, że nie są tekstami w pełnym tego słowa znaczeniu. Przed publikacją poprawię jedynie kompromitujące błędy ortograficzne.

Po drugie dlatego, że opublikowane z opóźnieniem, mówią więcej o mnie i zmieniającym się w czasie sposobie widzenia bloga i mojej roli, jako autora, niż o tym, czemu pozornie są poświęcone.
Nie zawsze podoba mi się to, co o mnie mówią.

Po trzecie, większość z tych tekstów nie została należycie dokończona. Są nazbyt osobiste, nazbyt subiektywne. Gdybym je opublikował, wyglądałyby trochę inaczej.

Każdy z tekstów opublikuję osobno i każdy opatrzę krótkim komentarzem.

I raz jeszcze, zanim ktoś się przedwcześnie ucieszy. Tak, jak to widzę w tej chwili, to nie jest edycja pośmiertna. Więc raczej cieszyć się można jedynie z mojej nadętej małości, która pozwala mi publikować rzeczy tak złe, że nawet ja sam zrezygnowałem z ich publikowania.

A Bródno, choć jest teraz pustym katalogiem, czeka. I zapewne się doczeka.