a jakoś nie miałem wtedy takich problemów, bo entuzjazmu za dużo miałem do tego miejsca.
Zresztą w czasie odejścia czy wyrzucenia blogera jednego i odejścia Referenta, to ja w Rzymie bawiłem:)
Niniejszym komentarzem zapoczątkowuje działalność podziemną na Bródnie.
Acz krótką, by nie znudzić i bo do obowiązków wrócić za chwilę (No bo z poprzedniego roku to tylko z 2, no dobra właściwie 3 przedmiotów się przydały te syllabusy i przerobione umiejętnie a szybko zostały0
A resztę trza tworzyć poniekąd z niczego, znaczy z głowy.
Ale można stwierdzić, że to w jakiejś mierze rzeczywistości paralelne
Pozdrawiam.

Je vous salute, donc je reviens à mes moutons

Panie Yayco wszystko w porządku?

Panie Yayco, proszę nie iść w stronę światła, proszę coś powiedzieć!

Jeszcze wtedy mnie na tym etapie nie było na tekstowisku. Zresztą, nigdy nie rozbiłem tu za personę i nie mam w zwyczaju obrażać się na Internet, bo to zwyczajnie niemądre.

Do rzeczy. Wydaje mi się, że dla osoby zaangażowanej w tworzenie czegoś i wiedzącej, że ma coś do zaoferowania, forma tego pożegnania jest wystacająco ascetyczna, konkretna i odpowiednia. A jak cholera się cieszę, że wtedy Pan nie odszeł Panie Yayco, bo inaczej nie miałbym pewnie okazji zamienić z Panem ani słowa. A uważam, że na – drobnej przecież, by zachować skalę – wymianie myśli jaka między nami zaszła kilkakroć, sporo zyskałem. Ego, Pan starcił chyba i za to ewentualnie przepraszam :)

W pędzie jestem znacznym i nie mogę pozwolić sobie na zbyt długie postoje, bo mi w końcu wszystko stanie. W praktyce postój wygląda tak, że ostatecznie trzeba innego pędzącego zawrócić, żeby mnie łaskawie pchnął. A oni (pędzący) – jak mnie ostatnio poinformowano – mają własny rozum i obcy pęd zajmuje ich nieznacznie. W zasadzie tak nieznacznie, że strzałka jest blisko zera. Zmierzam do tego, że dopiero odnalazłem Pana notkę i za chwilę znikam. Może wieczorem trochę zwolnię.

Połechtało trochę moją próżność, powiem szczerze. że kołatały się tu i ówdzie jakieś myśli wyrażające do mnie stosunek. Dziękuję, naprawdę mi miło, choć nie chodzi o to, żeby było mi miło. Kiedy rozstałem się z txt (wtedy) odniosłem wrażenie, że sprawy są jakoś poukładane i tak musi zostać. Nie ma jednak raferenta w planie zbawienia – przyszło mi do głowy. Dodam też, tylko trochę mniej szczerze niż do tej pory, że wcale mnie to nie zdziwiło, bo z blogosferą tak jest, że szybko się uzupełnia. Kim i czym, to inna sprawa, ale nie znosi próżni. Sa na to namacalne dowody. I nagle okazuje się, że Pan, Panie Yayco, miał przygotowany taki tekst! Co mam powiedzieć.

Pozdrawiam,
referent

to zawsze jest problem. Czy ważne jest to, że ten tekst miałem (podobnie jak parę innych), czy raczej to, że ich nie opublikowałem?

Myślę,że to drugie jest ważniejsze, a fakt, że się ukazały teraz, to też raczej informacja o tym jak się zmieniłem ja, jako bloger.

Obawiam się, że niekoniecznie na lepsze.

Jak Pan może zauważył, zacząłem sobie publikować w miejscu, do którego trzeba chcieć zajrzeć. I mam cholerną satysfakcję, bo wcale nie mówię do ściany, jak się okazuje. Ta satysfakcja jest taka sama jak w grudniu, kiedy dziwiłem się,że ktoś to czyta.

Żaden to zresztą przecież erem, po prostu chyba potrzeba odnalezienia czegoś nieuchwytnego z tamtej grudniowej atmosfery.

Dziś, może na dluższą chwilę jest mi z tym dobrze. Wywaliłem, co imałem w wirtualnej szufladzie, zacząłem cykl “samobójczy” i na razie jest fajnie. Miło się rozmawia.

A potem? Nie wiem. Więcej nawet – wcale nie potrzebuję wiedzieć.

Fajnie, że Pan wpadł, naprawdę bardzo cieszą mnie (i nie tylko mnie) Pana wizyty

Pozdrowienia serdeczne

Panie Yayco, wiem mało; postanowiłem zaglądać co jakiś czas na txt, bo uznałem, że osobiste stare znajomości są ważniejsze niż animozje międzyplatformowe. Ten cały spór między pewną grupą blogerów txt i s24 jest nieco dziecinny. Poza tym jest zawracaniem głowy. Postanowiłem więc zaglądać, bo wciąż jest tu kilka osób, które szanuję i lubię, i które nie są nic “winne”. Moje wątpliwości do miejsca i generalny brak zaufania – proszę mi wybaczyć, że tak to ujmuję, ale właśnie tak uważam – nie odpadły. Nie jestem szczególnie zawzięty (w takich i tym podobnych sprawach), a miewam też chwile słabości, kiedy chcę wybaczać wszystkim (bywa to kłopotliwe:-), ale w tym przypadku zachowam jeszcze ostrożność. Dziękuję więc za ciepłe powitanie i zapowiadam się z kolejną niezapowiedzianą wizytą. Jeśli będzie okazja; jeśli będę w tych stronach.

Wydaje mi się również, że Pan wygospodarował sobie przestrzeń, i niezależnie od bardziej lub mniej ukrytych ścieżek, które prowadzą do Pana bloga, odwiedzający przychodzą poczytać przede wszystkim Pana teksty. Wiem, co mówię, bo mówię też o sobie. Większość Pana tekstów przecież czytałem.

Nie będę zawracał głowy, bo zdaje się, że ma Pan na stronie głównej ważny tekst, który może w przyszłości czynić różnicę. Pozdrawiam,

referent

Wobec tego znienacka jeszcze wpadnę i się pokręcę. Dziś kończę, bo jutro muszę być punktualnie w referacie. Referentowa mnie też pogania; chce sprawdzić pocztę, a ja okupuję laptopa jak jakiś Palikot serwisy informacyjne.

Dobrej nocy, pozdrawiam,
referent