W tle całej tej “afery”, która została wywołana przez wypowiedź gen. Waldemara Skrzypczaka, jest jeszcze wywiad udzielony “Dziennikowi”, przez żonę zabitego w Afganistanie kapitana Daniela Ambrozińskiego. Niestety media, tak naprawdę milczą na temat tego wywiadu. Gorączkują się wszyscy tym, co powiedział Generał, natomiast to, co zdradziła w swej wypowiedzi wdowa po zabitym polskim żołnierzu, przynajmniej moim zdaniem, jest jeszcze bardziej szokujące i godna uwagi i zastanowienia.

Szczerze mówiąc, zdrowy rozsądek podpowiada mi, aby nie wierzyć w słowa Pani Amrozińskiej, kiedy ta otwarcie mówi o tym, że polscy żołnierze wyjeżdżający na misje SAMI , ZA WŁASNE PIENIĄDZE MUSZĄ SIĘ DOZBRAJAĆ, CO WIĘCEJ, ŻE BRAKUJE IM NAWET JEDZENIA, KTÓRE MUSZĄ KUPOWAĆ, TAKŻE ZA WŁASNE PIENIĄDZE! Dla mnie jest to wypowiedź szokująca i czuję się wobec niej bezradny i zrozpaczony. Niestety nie usłyszałem, do tej pory przynajmniej, by ktoś z polityków czy wojskowych wysokiego szczebla zaprzeczyli, w sposób otwarty i kategoryczny temu, co mówi wdowa po naszym oficerze, a bardzo chciałbym to usłyszeć!

Jeżeli to, co wyznała w wywiadzie pani Ambrizińska, jest szczerą prawdą, to nawet nie wiem, jak się do tego ustosunkować. Gdyż sytuacja opisana w wywiadzie nie mieści mi się w głowie, co więcej jestem głęboko przekonany, że nie mieści się ona w żadnych standardach cywilizowanej armii.

Do dzisiaj myślałem, że jedyne na co żołnierz ma wydawać swój żołd, to są papierosy i alkohol w kantynie i może jeszcze usługi zaprzyjaźnionych prostytutek, a nie na przykład kamizelka kuloodporna czy suchy prowiant, by nie umrzeć z głodu…

Nie wiem, może się mylę, może jest to normą w dzisiejszym wojsku, nie tylko polskim, że żołnierze, którzy chcą wziąć udział w jakiej misji, aby czuć się bezpiecznie, muszą sami się dozbrajać, a nawet żywić? Może ja o czymś nie wiem, może żyję w błogiej nieświadomości, co do istoty rzeczy, i nie wiem, że sytuacja, kiedy żołnierzom brakuje podstawowego uzbrojenia, a nawet jedzenia, jest czymś zupełnie normalnym i nie budzącym niczyjego zdumienia ani tym bardziej zgorszenia?

Gorzej, i to wcale nie dla mnie, będzie wtedy, gdy okaże się, że to o czym mówi żona zabitego polskiego oficera jest gorzką prawdą o polskiej armii. Jeżeli tak, to pytam co na to ci, w rękach których leżą losy naszych żołnierzy biorących udział w misjach militarnych? Czy wiedzą o tym, ale nie chcą nic zrobić? Nie mogą? Mają to w dupie?