rozgryzając dylemat filmowo/kulinarny z cyklu: czy iść cos zjeść, czy może jednak coś oglądnąć i wybraniu drugiej opcji, zderzyłem sie z myślą, ze w związku ze zmiana repertuaru w piątek, czwartek może być ostatnim dniem na zobaczenie filmów zapisanych w głowie jako “do oglądnięcia”.
dotyczyło to dwóch obrazów, które na szczęście grane były po sobie w jednym kinie.

australijskie “Z drugiej strony” (Look Both Ways) – oczywiście spóźnione w Polsce o trzy lata. Pamiętacie mocne i świeże “Amores perros”, “11:14” ze spora dawka czarnego humoru, “Miasto gniewu” (notabene jeden z najlepszych filmów jaki widziałem) w którym nawet drobne role i sceny zapadały w pamięć lub “Babel”, który z cienia Miasta gniewu nie wyszedł nigdy i przegrał brakiem chemii pomiędzy Pittem i Blanchet? australijska produkcja wpisuje się w taką konwencję prowadzenia narracji – wielowątkowa opowieść o ludziach, którzy później różnych scenach wg pomysłu scenarzysty zderzają sie o siebie. niestety, tutaj zderzają się nieporadnie. przez cały film ani na chwile nie można poczuć do bohaterów nic poza znudzeniem. relacje są płytkie, naciągane i brak w nich ostrości, smaku, mocnej linii. film skutecznie ucieka od patosu, ale wchodzi przez to w taka zwyczajność i codzienność, ze wszystkie przypadki i spotkanie bohaterów zaczynają razić sztucznością. wątki trzecioplanowe nic nie wnoszą, a drugoplanowe w nic sie nie przeradzają i w konsekwencji cały film spoczywa na barkach Meryl (Justine Clarke), która jest jedynym jasnym punktem filmu, ale to niestety za mało. z ciekawych zabiegów stylistycznych warte zauważenia jest wplatanie arcyudanych animacji, tworzonych przez wyobraźnie Meryl – no ale ma to uzasadnienie w przeszłości reżyserki filmu – Sary Watt. muzyka taka sobie, trudno nazwać ja ilustrującą. zdjęcia: hmmm… pewnie tak to miało być: australijskie miasteczko nigdzie, składające sie z przedmieści i torów, zapadła dziura z nijakimi ludźmi i nijakimi historiami. zdjęcia wiec tez nijakie. czy można to jakoś podsumować? film słaby, z jedna dobrą rolą i jednym dobrym pomysłem (animacje).

Francis Ford Coppola i “Młodość stulatka”. muszę przyznać, ze tego filmu nijak nie potrafię sklasyfikować. długi, przegadany, przeładowany ponad miarę, niespójny, i chwilami bełkotliwy. ale w tym wszystkim uczestniczy Tim Roth i dotrzymująca mu kroku Alexandra Lara. uczestniczy tak, ze film chwilami ociera sie o geniusz.
od pierwszych scen orientujemy sie, ze film jest adaptacja książki i to ksiązki z tych, których adaptować dobrze sie nie da. traktat filozoficzno-religijny przeniesiony na ekran został spłycony do takiej postaci, ze cala opowieść traci głębie, która w niej jest kluczowa (w wersji książkowej). nadrabia ją jednak jak wspomniałem poprowadzeniem i wykonaniem roli przez Tima Rotha. nie da sie tego opowiedzieć, trzeba zobaczyć. każde ułożenie dłoni, skrzywienie głowy, zmrużenie oczu. od Rotha nie sposób oderwać wzroku. jest postacią całkowicie wypełniającą film. a jego relacja z Veronica (A. Lara) może wyznaczać wzorzec, jak unikać pretensjonalności w budowaniu filmowych intymnych spotkań i związków.
trudno pisać, o czym Coppola nam opowiada, bowiem opowiada o wszystkim i o niczym. młodość, wieczność, religia, przemijanie, wiedza, nowy człowiek, miłość, język, wędrówki dusz… każdy znajdzie cos dla siebie i jednocześnie nikt nie będzie usatysfakcjonowany. film warty zobaczenia choćby dla paru scen, drobnych sekwencji, budzących niekłamany podziw dla ręki mistrza. z jednej strony – jak na Coppole to może i słabo, ale dla wielu innych byłoby to dzieło życia. dla mnie trochę zmarnowany potencjał. ale wybaczam za możliwość zobaczenia Tima Rotha w kreacji wciskającej w fotel.

potencjalnych czytelników proszę o wybaczenie za chaos tych recenzji. na 01.08.2008 szykuje się premiera “1956 Wolność i Miłosc”. i najsłynniejszy w historii mecz waterpolo. ;-)