Całkiem dawno temu Igła zapytał Czy to jeszcze blog?. Jeszcze dawniej napisałem, że TXT od początku miało być wyzwaniem do przełamywania stereotypów i zgubnych nawyków, rozpanoszonych po wszystkich szczękowiskach świata.

Krok za krokiem, dzień po dniu, litera po literze, słowo po słowie, tekst po tekście, drążymy dziury w monolicie blogowiskowego owczego pędu do morza tandety, przygotowując miejsca pod laski dynamitu.

Pączkujące miasta-państwa zamiast mega-blogowisk

Wcale nie przypadkiem nazwaliśmy to budowaniem skonfederowanych, internetowych miast-państw.

Wcale nie przypadkiem promujemy koncepcję rozwoju tzw. blogosfery przez pączkowanie. Rozwój przez pączkowanie jest konieczny z 2 podstawowych powodów:

Zbyt małe obiekty nie mają ani dostatecznej siły grawitacji, ani dostatecznej siły rażenia. Z tych powodów są też podatne na kurczenie się, usztywnianie i zamykanie we własnym towarzystwie.

Zbyt duże obiekty mają zbyt wielką siłę grawitacji, a do tego zaczynają używać jako paliwa inercji zamiast innowacji. Poza tym zbyt łatwo je ustrzelić lub poddać dezintegracji negatywnej ich społeczności lokalne.

Fabryczne wady blogosferycznych matryc

Tzw. blogosfera ma oczywiście znacznie więcej krytycznych słabych punktów.

Personalizacja netowej przestrzeni, słusznie doceniana w dziele czynienia netu przestrzenią bardziej przyjazną człowiekowi, utrudnia jednocześnie prawidłowe rozpoznawanie i poruszanie się w wielu jednocześnie występujących wymiarach.

Zwłaszcza często dochodzi do mylenia wymiaru towarzyskiego z wymiarem publicznym, a zwłaszcza do oceniania jednego przez pryzmat drugiego.

Powszechna jest też tendencja do narzucania własnego stylu za pomocą tanich chwytów w rodzaju “nudno tu”, “za głośno tu”, “za cicho tu”, “za grzecznie tu” itp. połączona z totalną odmową uznania cudzej, indywidualnej odmienności klimatycznej, a także klimatyczności danego miejsca za choćby uprawnioną.

Nagminnie występuje też mylenie polemicznej pasji z agresją i pospolitym chamstwem.

Lista nieporozumień wynikających z braku jakichkolwiek współrzędnych, pomagających zorientować się, gdzie właściwie jesteśmy, czy to jeszcze klub filatelistyczny czy już polityczna mordownia itp. jest długa i jest codziennością każdego blogowiska.

Skoro cechą charakterystyczną blogowisk jest rzucający się w oczy chroniczny brak tożsamości, nie można się dziwić wnioskom, że tak naprawdę blogi i blogowiska nie istnieją, a wybuchające na nich konflikty są często walką o to, kto w końcu określi tę cholerną tożsamość.

Nieznośna łatwość anihilacji

Jednym z najsłabszych punktów tzw. blogosfery i blogowisk, punktów będących ciemną stroną błogosławionej personalizacji, jest podatność na indywidualną destrukcję dysponującą ponad-jednostkową siłą rażenia.

Wystarczy, że jeden bloger będzie miał gorszy dzień, by odesłać w nicość nie tylko jego własne teksty, ale też setki mniej i bardziej zajmujących dyskusji setek Bogu ducha winnych dyskutantów.

W ciągu niewielu minut cała, zgromadzona w jednym miejscu, pasja polemiczna setek ludzi, tysiące godzin zaangażowanego stukania w klawisze, ulotne klimaty dziesiątek niepowtarzalnych chwil, wszystko to potrafi wyparować w kosmos.

Gęstwina dróg prowadzących głównie na bezdroża

Pomimo stosowania wielu teoretycznie ułatwiających nawigację po tzw. blogosferze technik, na czele z linkowaniem polecanych blogów oraz mapami tagów, blogosfera przypomina miasto, w którym drogowskazów jest kilkaset razy więcej niż ulic i adresów.

Poruszanie się w tym gąszczu przypomina albo wpadanie co rusz w ulicę bez przejazdu lub w pętlę objazdów i skrzyżowań bez sygnalizacji.

Większość nawigacyjnych ułatwień to zwykły miraż albo wprost utrudnienie.

Wszechobecny przymus rozmowy

To właściwie dziwne, że blogi miały kiedyś opinię internetowych pamiętników. Bo czy widział kiedyś ktoś pamiętnik skrzyżowany z książką skarg i wniosków? A takie właśnie skrzyżowanie nazwano blogiem.

W blogosferze nie ma ucieczki od przymusu rozmowy. Nie da się tak po prostu napisać tekstu do przeczytania. Takiego, z jakich składa się każda na świecie gazeta. Albo każda książka.

A przecież z dotychczasowej przewagi (nie tylko w bibliotekach) tekstów do czytania, bez załączonego pola do wpisania komentarza, wynika choćby taki wniosek, że pisanie tekstów bez wiszących pod nimi komentarzy nie jest żadnym dziwactwem.

Skutek jest taki, że wiszący na blogu tekst, pod którym nie ma ani jednego komentarza, wygląda co najmniej dziwnie, a nawet głupio.

Ktoś może argumentować, że przecież o to właśnie chodzi, że na blogach się rozmawia, że to przestrzeń dialogu a nie przestrzeń publikacji.

Jasne, tylko gdzie w takim razie bloger ma zawiesić tekst nadający się raczej do myślenia i do czytania niż do dyskusji? Albo gdzie ma umieścić fotki do kontemplacji? Albo gdzie ma napisać wiersz? Albo muzę do słuchania bez gadania?

Skoro cokolwiek napisze lub wklei, zawsze na dole automat doklei mu to wszędobylskie okienko do komentowania?

I jak to później wygląda, jak nie ma ani jednego komentarza? Nikt nie przeczytał, nie obejrzał, nie posłuchał? Olali człowieka? A może nie chcą mu robić przykrości, więc milczą zamiast powiedzieć, że “no, stary, słaaaabe”?

Tym gorzej, gdy czytelnik nie ma pewności, czy autor oczekuje akurat tym razem komentarzy, czy może wręcz przeciwnie. Dziesiątki zbędnych domysłów.

Zamiast wniosków

Nawet powyższa pobieżna wyliczanka pokazuje, że blogi, choć nie są całkiem do niczego, to zdecydowanie nie są też do wszystkiego.

Takie rzeczy oczywiście nie mieszczą się w głowie ani rzecznikowi ZUS, ani niektórym posłom i senatorom. Ci giganci polotu wierzą, że skoro blogi są modne, to trza je prowadzić i basta. A przynajmniej oddelegować sekretarkę-stażystkę do ich prowadzenia. Co za różnica, zresztą.

Jeśli ktokolwiek spodziewał się w tym miejscu, że ciąg dalszy opublikuje na koniec listę wniosków płynących z poprzednich opowieści, to ciąg dalszy spieszy zapewnić, że nic podobnego.

Wnioski będą już wkrótce, ale w postaci stopniowo wprowadzanych zmian w TXT.

Kto ma oczy, niechaj czyta.