oj, przesadzasz, po pierwsze obraz młodych twój jest strasznie jednostronny, powiem ci jako ten, co czasem ma kontakt, jest bardzo różnie i młodzi są różni.
Nie ma co tak apokaliptycznie i kasandrycznie pisać.
Poza tym jednak uczniom nie wolno wszystkiego, są też różni nauczyciele, tacy co sobie radzą i tacy co nie.
Oczywiście czasem sa takie przypadki, że nawet dobry nauczyciel ma kłopoty z utrzymaniem dyscypliny, ale bardzo to wina nie tylko dzieciaka czy nauczyciela, ale i rodziców przede wszystkim.

Wyobraź sobie rodzica obecnie, który by ten smyk odkupił:)
On by zrobił awanturę na pól Polski:)
I słusznie, bo kary cielesne w szkole to droga donikąd, ale często rodzice są przeciw nauczycielom i nie umieją ocenić obiektywnie zachowań dziecka swego.

A i jeszcze jedno, piszesz:

,,Uczyły się bardzo dobrze, żaden z uczniów nie miał modnej dzisiaj dysleksji, ani żadnej innej dzisiejszej fanaberii.”

Otóż nie tak, pewnie mieli, mieli, tylko mogli o tym nie wiedzie, czesto byw atak, że dysleksję diagnozuje się u osób, które dawno już edukację mają za sobą iu całe zycie miały problemy z nauką właśnie z powodu dysleksji.
Bo to jednak fakt jest i przypadłość potwierdzona naukowo, nie żaden wymysł.

Co nie wyklucza, że czesto te zaświadczenia na dysleksję moga być ,,lewe”.

pzdr

Nie mam obrazu jednostronnego, oczywiście, że jest też młodzież która może być przykładem. Jednak jest w mniejszości.

Tak Grzesiu się składa, że mam mnóstwo znajomych nauczycieli, są wśród nich również dobrzy. Jednak przy obecnym systemie mało mogą zrobić.

Dysleksja naukowo potwierdzona, a czegoż to naukowcy nie potrafią potwierdzić, byle było modne i przynosiło zyski.

Rodzice są przeciw nauczycielom – to mnie szczególnie nie dziwi.

Pozdrawiam

to pikuś mały, bo często do tego dochodzi, że nauczyciele są przeciwko nauczycielom …

I zaczynamy od gis. Od gis? Tak, od gitary.

Jak wysłuchałam zasad oceniania zachowania w szkole moich dzieci, to do dziś jestem w szoku. Ja miałam prawie zawsze wzorowe, wg tych dzisiejszych miałabym problem z wyjściem na poprawne. I nie dlatego, że wagarowałam, byłam chamska czy się nie uczyłam. Ot, dzieciaki zaczyna się oceniać zero jedynkowo, nastawienie jest na karanie a nie na motywowanie. Tak jakby dominowało łobuzerstwo i chamstwo, a nie zwykła dziecięca ruchliwość i opór przed ograniczaniem wolności. Pewnie, że wygodnie jest wejść do spokojnej klasy, gdzie słychać brzęczenie muchy, wyłożyć materiał, nie tracić energii na zainteresowanie dzieciaków, dotarcie do tych wolniej kumających, czy mających problemy z koncentracją.
Ten zawód wymaga wysokiej klasy specjalistów, bardzo dobrze powinni być opłacani, a mamy to co mamy, więc ja się nie dziwię skali problemów.
I zgadzam się z grzesiem, więc nie będę powtarzać kwestii, o których on pisze.

Co do oczekiwań, to faktycznie czasami są z kosmosu, ale wydaje mi się, że czasami. Co do kształtowania, to nie wiem jakie są realia i możliwości dla nauczycieli, z czego są faktycznie oceniani. A rodzice chyba od niedawna dopiero mogą coś kształtować, więc potrzebują czasu na naukę.

chyba tak to w większości wygląda, a swoją drogą straszne, że ta rzeczywistość tak naprawdę najbardziej odbija się na młodych, łatwych do kształtowania, dziecięcych osobowościach, ile wartościowych indywidualności i talentów się marnuje, wypala…
czy ktoś gdzieś widział, czytał, jakiś sensowny projekt reformy edukacji?

“A i nie rozumiem, czemu rodzice mają być przeciw nauczycielom?”

Tu niema co rozumieć, większość nauczycieli pochodzi z tak zwanego doboru negatywnego, nie nadają się do zawodu i to z bardzo wielu powodów.

Do specjalistów też trzeba mieć ostrożne podejście, nie raz spotykałem się z opiniami specjalistów wzajemnie się wykluczających – to zależało jedynie i wyłącznie od tego jakiej opinii oczekiwał ten co płacił.

Pozdrawiam

skoro dziwi Pana to co piszę, to na czym oparł Pan swoje wnioski o dzisiejszej szkole?

“Tu niema co rozumieć, większość nauczycieli pochodzi z tak zwanego doboru negatywnego, nie nadają się do zawodu i to z bardzo wielu powodów.”

Znam trochę nauczycieli, choćby kilka osób, które ze mną studiowały i uczą/uczyły (a i sam uczę) i nie powiedziałbym, że to osoby z negatywnego doboru.
Inteligentne, oczytane, erudycyjne itd.
Zresztą sam taki jestem, he, he.

Że nauczyciele nie są np. totalnie przedsiębiiorczy ?
No nie są.
Gdybym był, to bym rozkręcał własny biznes np., ale mnie to nie ciekawi i nie bawi.

Różnie z tym negatywnym doborem jest, oczywiście jest dużo osób nieciekawych, sfrustrowanych i w ogóle nie nadających się, ale czy w innych zawodach nie ma tak?

Nie rozumiem, czemu powszechnie uważa się, że nauczyciele są tacy źli, a np. nie uważa się tego o innych zawodach.

Czy gdybym np. po studiach zaczął pracować w firmie albo zajął się tłumaczeniami, byłbym lepszym i bardziej wartościowym cżłowiekiem niż ucząc w szkole?
Nie rozumiem, szczerze mówiąc.

Sam chodziłem do szkoły, miałem czwórkę dzieci, mam wnuki – też się uczą,
przyjaciół nauczycieli, nauczycieli w rodzinie.

Starczy?

Pozdrawiam

Wpis pod tym tematem na blogmedia24

“Mój “Fedoryczko”
Freeman48, śr., 17/09/2008 – 19:47

Mój “Fedoryczko” nazywał się oczywiście inaczej. Był dyrektorem szkoły podstawowej do której chodziłem i uczył mnie w szóstej klasie biologii a w siódmej rysunku technicznego. Stary lwowiak, pasjonat piłki nożnej, piętnaście lat po wojnie potrafił wymienić składy wszystkich przedwojennych drużyn pierwszoligowych, wyniki meczów i miejsca w tabeli w poszczególnych latach. Chociaż był potężnej tuszy, chętnie grał z nami na boisku w siatkówkę. Był cholerykiem – na lekcji biologii rozbił na głowie kolegi końską szczękę tylko za to, że ten nie potrafił powiedzieć prawidłowo słowa “płciowe”. Na lekcji rysunku, gdy kolega podszedł do tablicy, jego sąsiad z ławki wbił na jego miejscu obsadkę ze stalówką. Dyrektor chciał usiąść na miejscu wywołanego do tablicy, gdy zobaczył wbite pióro, złapał delikwenta za kołnierz i chciał wyciągnąć go z ławki. Ponieważ ten się zapierał, dyrektor wyciągnął go razem z ławką na środek klasy i tam wymierzył karę. Narzędziem była laska a właściwie “laga” wystrugana z gałęzi, nie wiem: buku lub grabu, w każdym razie pełna sęków i zgrubień, z którą dyrektor się nie rozstawał. Z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że kara wymierzana taką laską jest bardzo bolesna :) Dyrektor uczył właściwej oceny wydarzeń, ponieważ każdego winowajcę przed wymierzeniem kary pytał, na ile razów zasłużył (nigdy nie udało się zaniżyć wyroku). Ja zaliczyłem siedem :).To była moja pierwsza i ostatnia kara. Do dziś myślę o Nim z wielkim szacunkiem i jestem pewien, że myślą tak o Nim wszyscy Jego byli uczniowie. Ciekawe, który z dzisiejszych uczniów wie np., że idąc z nauczycielem, należy iść z lewej strony i pół kroku z tyłu (to samo tyczy relacji przełożony – podwładny)? A nas tego i innych zasad savoir-vivre’u uczono i to nie na lekcjach ale w różnych sytuacjach, zdarzających się w szkole. A wracając do kar: przez całą podstawówkę każdy z uczniów miał własną poduszeczkę z grochem, na której klęczał w kącie, gdy coś przeskrobał. Rodzice sami robili dzieciom takie poduszeczki, nikomu to nie przeszkadzało i nikt od tego nie zachorował.
A teraz…..koniec świata….

Człowiek mądry więcej uczy się od swoich wrogów, niż głupiec od przyjaciół. Benjamin Franklin (1706 – 1790)”

nie wiesz, że ja wtedy byłem bardzo młody?!
I dla mnie “było cudownie i fajnie”, wtedy nie dzisiaj!

A na poważnie – wpisy Katarzyny są sensowne.

Pozdrawiam