Z podziękowaniami dla licznych Konfederatów, których pisanie wywołało u mnie rozmaite wspomnienia

Czy to wiosna tak robi na człowieka, czy może naturalna wiekowi starszemu nostalgia ogólna?

Nie wiem. Zupełnie nie wiem.

Wspominam przeszłość w całym jej brudzie i ohydzie socjalistycznej. W całej jej wiośnie i młodości mojej. Szukam zagubionych wspomnień, smaków i zapachów. Piszę głupoty, budując idiotyczne, pseudopoetyckie, nadęte zdania.

Pisać poważniej ciągle mi się nie chce. A będzie jeszcze gorzej, bo dopadła mnie (z nagła i ze zgoła niespodziewanego kierunku) rzeczywistość zawodowa i wymusza pracę, przed jaką się latami broniłem. Nieważne, choć przykre.

Rzeczywistość nas otacza. Jak już otoczy, to zwykle nie bierze jeńców. Mamy niby demokrację, kapitalizm. I stopę życiową. To, przepraszam, że zapytam, dlaczego wszystko wokół mnie się psuje?

Drukarka zaczęła drzeć papier. Fotel, w rok po zakończeniu gwarancji, rozpadł się pode mną spektakularnie kończąc wzajemną współpracę. A przecież tak niedawno go kupowałem. Ciągle to kupowanie pamiętam. Bardziej niż siedzenie.

Może, dlatego, że musiałem go potem wnieść do mojej izdebki na poddaszu? Trzecie. Bez windy.

Mam już nową drukarkę (napisane ma, że z Korei, ale ja w to nie wierzę). Czekam na nowy fotel. Czy wiecie, że większość tanich foteli gabinetowych jest z Chin? A te droższe mają części z Chin. Nawet te szwedzkie, tak naprawdę są z Chin. A w Polsce są składane. Żółtą i skośną twarz ma globalizm.

Zaproponowano mi wczoraj, żebym sprokurował na obiad chińszczyznę. Niedoczekanie. Będą placki kartoflane. Patriotycznie i smacznie.

W polityce coraz gorzej. Z przykrością stwierdziłem, że wolę ratyfikowany kiepski kompromis lizboński, niż nieratyfikowanego cietrzewia na strzesze. Zmartwiło mnie to. Nie jestem wielkim fanem Europy. Drożyzna i niezaspokojenie podstawowych potrzeb. Tak to widzę.

Dowcipy o ciasteczkowym potworze mnie nie bawią. W pradawnych czasach, kiedy byłem dzieckiem, tak mnie wychowywano, abym nie śmiał z niektórych ludzi. Za to powinienem im współczuć. Staram się...

Szukam smaków i zapachów dawno minionej młodości. Dym z ogniska (inny niż z grilla), smak konserwy turystycznej i pasztetu spod laski. Papieros wypalony na Starorobociańskim. I ten drugi, po którym spłynęła kropla wody z Balatonu…

Kaszlę, oczy mnie pieką, marudzę. Coś powinienem zrobić pozytywnego. Coś dla młodego pokolenia.

Niech będzie. Młodemu pokoleniu przekażę nostalgiczną pamiątkę: przepis na alparetkę.

Przepis jest prosty, ale nie wiem czy wykonalny. W oryginalnym przepisie występowały składniki, których ze świecą szukać w naszym nowym, wspaniałym świecie. Niezbędne były galaretki owocowe firmy Winiary, albo Amino. Wino, marki Wino (vel patykiem pisane, albo alpage de la patique). Niezbędne były też prezerwatywy z Krakowa. Marki Eros. Przepraszam.

Przepraszam, bo tu się zaczynają kłopoty. Zacznijmy od końca: czy ja powinienem zachęcać do kupowania prezerwatyw? Nie powinienem. Na przestrzeni dziesięcioleci, jak to się często zdarza, zmieniły się moje poglądy. Także w tej kwestii.

Z drugiej strony akurat proponowane przeze mnie zastosowanie nie ma nic wspólnego z grzechem cielesnym.

Z trzeciej jednak, nachodzi mnie wątpliwość, czy współczesne prezerwatywy się nadają. Przyglądnąłem się dzisiaj w sklepie, stojąc do kasy. Ilość środków chemicznych, jakimi są współczesne prezerwatywy wysmarowane zniszczy smak alparetki. A myć prezerwatywy? A jak nas przy tej czynności ukochana osoba zastanie? Bez sensu.

Obiektywnie rzecz biorąc, jest tej chemii na zewnątrz i wewnątrz tyle, że bym się chyba bał. Jak to dobrze, ze to nie mój jest problem… Starość ma zalety. Niektóre grzechy znikają ze sfery możliwości. Definitywnie.

To dobrze.

Dawnymi czasy, takie cóś, to była w zasadzie guma i trochę talku. Wystarczyło przepłukać. Ale za to dzisiaj są torebki, które nie są dziurawe. A zatem, zamiast wątpliwych etycznie i smakowo prezerwatyw, bierzemy torebki z atestem na spożywczość i sprawdzamy starannie, czy nie są dziurawe. To ważne. Będą tez potrzebne większe torby z mocnego plastiku.

W warunkach domowych, w ogóle nic nie bierzemy, bo wystarczą salaterki. Ale alparetka najlepsza jest w plenerze. Wiosną i jesienią. W górach, na rajdach i na spływach. Dla mnie – w górach.

Co do galaretki, to – w zasadzie – może być każda jedna. Wedle smaku i gustu. Preferowane jadowite kolory i tradycyjne smaki: wiśnia, truskawka, owoce leśne. Najlepiej byłoby dobrać do wina, ale dzisiejsze wina już nie takie.

Dziś, w ogólności, dostać tanie wino owocowe, które miałoby coś wspólnego z owocami, to senne jest marzenie. Powinno być białe i słodkie. Jabolek byłby najlepszy, ale skąd wziąć jabolka? Oczywiście należy szukać. W wiejskich sklepach najlepiej.

Osoby wysferzone, niech sobie kupią jakieś białe słodkie bułgarskie, rumuńskie, albo mołdawskie. Ale słodkie koniecznie, bo alparetka jest absolutnie i musowo na słodkim.

A potem to już jest prosto.

Wedle przepisu na papierku wykonujemy. Tyle tylko, że zamiast wody używamy alpagi, albo wina. Miara jest prosta, w zależności od naszej wiedzy o konsumentach, przeznaczamy na osobę od 1/3 do 1 butelki wina. Dla eleganckich gości w domu wlewamy w salaterki i chłodzimy. Osoby, które coś takiego podały nam w swoim domu, wykreślamy z notesów i kasujemy w telefonach ich numery.

Podobnie robimy z osobami, względem których doszliśmy do wniosku, że trzeba liczyć flaszkę na głowę.

W przyrodzie jest fajniej. Wlewamy alparetkę do torby i zawiązujemy szczelnie.

Następnie zanurzamy w strumieniu, studni, albo w innej wodzie czystej a zimnej, tak żeby nikt nie rąbnął nam tego. Można wystawić warty, jeśli komuś wierzymy.
Najłatwiej jest na spływie: worki z alparetką wiążemy do rufy i ciągniemy za sobą.

Czepialskim wyjaśniam, że w wersji oryginalnej, alparetka wypełniała prezerwatywy, te zaś były władane do toreb grubych plastikowych, często po sztucznym nawozie. Ale niekoniecznie.

To zazwyczaj skutecznie chroniło alparetkę. O ile pamiętam, straty nigdy nie przekraczały jednego worka. A zatem i więcej worków, tym straty mniejsze. A jeden worek zawsze się rozwalał. Widać tak być musi. I proszę mnie tu nie straszyć nierównością Czebyszewa. Nie przestraszę się, bowiem są takie rzeczy w naszej młodości, które są silniejsze od racjonalności i rachunku prawdopodobieństwa.

I już. Kiedy wracamy po całym dniu do obozu, albo rozbijamy nowy, zmęczeni i naoddychani jadowitą przyrodą (alergicy kaszlą i pokrywają się liszajem) nic nie chce się nam się robić. Deszcz pada. Jest zimno. Ognisko zalane.

Smutek i reumatyzm? A w życiu!

Wyjmujemy gotową alparetkę, kroimy na poręczne porcje i zjadamy łyżką albo widelcem. Widziałem takich, co zjadali rękami. Ale nie rekomenduję. Zresztą, to już były chyba dokładki…

Im bardziej głodni jesteśmy, tym szybciej działa. Początkowo działa jak dopalacz z reklamy: ożywia ciało i umysł. Osoby młodsze powinny przerwać spożycie i skorzystać z nadarzającej się możliwości. W większych dawkach sprowadza na nas sen i zapomnienie. A sen jest zdrowy.

Kiedy śpimy znów jesteśmy młodzi i idziemy, przez Ornak, na Starorobociański, potrafimy przegadać cała noc przy paczce herbaty madras i dwóch paczkach sportów. Możemy nawet, mimo braku uzdolnienia, śpiewać na całe gardło Yesterday. Albo Wish You Were Here...

Cholerna, wiosenna nostalgia. Gorsza od alergii…