Pan Y ostatnio cały jest rozedrgany. Dlatego głównie, że N już niedługo wyjeżdża. Co prawda na kilka dni tylko, ale i tak Pana Y odłączy. Co prawda, Pan Y wszczął czas jakiś temu kampanię na rzecz mobilności i turystyki opartej na wifi, a N nawet się przychylił. Ale powiedział, że to dopiero na powakacjach.

Wyszło więc na to, że Pan Y, chcąc nie chcąc, zniknie na prawie tydzień i jest mu smutno. Ma lęki, czy aby, po tym tygodniu, jeszcze będzie istnieć.

Dodatkowo martwi go to, że N niechętny do inspirowania jest zupełnie, a przez to Pan Y podupada, jako autor. Odkąd mu prysznic naprawili, N chodzi, co prawda czyściutki i zadowolony, ale gadać nie chce, a już tym bardziej inspirować. Mówi, że nie ma o czym gadać.

Pan Y, co prawda, stara się nagabywać, ale jest uporczywie wyśmiewany. Spytany (dla przykładu) o reformowany judaizm, powiedział, że on zasadniczo nie ma zdania, ale zaczął się śmiać. Zapytany o przyczynę tego niewczesnego śmiechu, zeznał, że mu się przypomniało, jak to kilka lat temu wybitnego tłumacza i literata o antysemityzm Gazeta Wyborcza oskarżyła. Tak wyszło zwierzchności tej gazety, w funkcjonalnym odpowiedniku rozumu, a to z powodu, że tenże literat, poliglota i wydawca, ośmielił się przypomnieć przedwojenną twórczość Stefana Wiecheckiego. N uznał to za zabawne, bo akurat ten znakomity erudyta znany jest też z tego, że współrestytuował żydowską gminę reformowaną w Polsce i na antysemitę kwalifikacje ma nienadzwyczajne. Ale Gazeta wiedziała lepiej.

Pan Y napomknął, że prawicowe pióra się tego reformowanego judaizmu boją, bo od niego idzie aprobata dla gejowskich związków, nadto permisywne podejście do zagrożenia promiskuityzmem, tudzież zatracenie dóbr narodowych. N się znowu tylko roześmiał i kazał Panu Y, żeby tym – jak powiedział – „za przeroszeniem prawicowcom” powiedzieć, żeby się swojego brydżowego guru spytali, dlaczego ten tłumacz z jego listy kandydował w 2005 roku do Sejmu. I niech się zdecydują na coś, bo on się tak znowu za bardzo śmiać nie może, ponieważ kaszle od tego.

To już o gejów i pedofilów się jego Pan Y nie pytał. Po też i co taki zastarzaly do imentu heteryk (wspomnieniowy zresztą) może wiedzieć o tym.

I tak, w kółko. Co się go o coś ważnego zapytać, to N się śmieje. Facet, jakiś nieznajomy, order oddał – N się śmieje. Facet przeprosił, że oddał – analogicznie. A jak Cejrowski został za Ekwadorczyka, to już N prawie się posikał ze śmiechu. A jak przestał, to oglądnął sobie u Pana Sajonary teledysk i znowu się rozkaszlał z radości.

Nawet z egzaminów gimnazjalnych się śmieje, chociaż dopiero od środy. Pan Y trochę jego radość rozumie, bo wie, że dziecko N jak raz było nauczone i Kamieni na szaniec i tego drugiego, nudnego. Po prostu chodziło do szkoły, gdzie polonistka przemyślała kwestię lektur i żadnej nie zostawiła na maj i czerwiec. A o przejściu dziecka z gimnazjum do liceum N obiecał porozmawiać. Ale dopiero w czerwcu, jak się wszystko wyjaśni. Bo jednak trochę się przejmuje.

Tylko z tego dawnego porwania i zabójstwa N się nie śmieje, a tylko brzydkie powtarza wyrazy. Nie robi zresztą specjalnych wyjątków w kwestii ich adresowani, bo jak mówi, mogło się tak zdarzyć za każdego rządu i nie zamierza się cieszyć, że akurat Padło na tych, których nie lubi bardziej niż innych.

Dzisiaj jeszcze raz Pan Y spróbował, względem tego Cimoszewicza, jako Wielkiej Nadziei Lewicy na Coś. Ale N powiedział, że nie wie, na co i dodał, że jest ubezpieczony. Oraz, że nie ma o czym gadać. W ogólności.

Zwrócił przy tej okazji uwagę pan Y na to, że niektórzy autorzy się skarżą, że wartościowych tekstów na TXT nikt nie komentuje. Albo prawie. I się to tym popularnie tłumaczy, że te teksty są takie piękne i mądre, że strach je skomentować. Albo o hermetycznych są one kwestiach, jak to nierówność Czebyszewa, albo tartuska szkoła semiotyki. I to możliwe jest, bo a contrario jak już pan Y coś napisze, to tylko śmiech z tego. Znajomki jakieś się zlecą i radosnym szczebiotem zagłuszają to, że teksty Pana Y są o niczym, oraz nieciekawe. Jak tekst jest o prysznicu, to dyskusja o kozach. Jak tekst starożytnym filozofie, to zaraz ktoś zaznaczy, że miał małego. Zdaniem N świadczy to o tym, że Pan Y pisze nieciekawie, nieporuszająco i błahych sprawach. A komentarze ma po znajomości.

Pan Y początkowo próbował się trochę obrazić, ale potem zebrał się w sobie i powiedział, że to chyba nie do końca tak jest. To prawda, że niektóre dowcipy ma nietrafione, niektóre teksty są o niczym (tu się trochę uśmiechnął, bo przyszedł mu do głowy pewien pomysł), a ze stylizacją językową musi uważać, bo przychodzą czasem obcy ludzie i nic nie rozumieją. Albo im zgrzyta w mózgu od starożytnych form, które niekiedy stosuje, tudzież od szyku przestawnego. To wszystko prawda.

Ale to nie oznacza, że każdy tekst, pod którym nikt nie komentuje jest zaraz mądry i głęboki. Są i takie. Dla przykładu, choć nie wyłącznie, o energetycznych zagadnieniach, albo o psychologii z freudowskiej oglądanej strony.

Natomiast inne nie są, być może, bo nie warto. Czytać, pisać albo oba na raz. Niektóre mówią o kwestiach interesujących tylko dla piszącego, drugie są uporczywie głupie, trzecie zaś prezentują nie poglądy autora, a jego miłość własną. Niektóre przepisane z gazet, inne zawsze o tym samym i że aż zęby bolą takie w swej powtarzalności nudne. Na koniec zaś, są niektóre tak okropnie grafomańskie, że jedyne, co można napisać, to jakoś grzecznemu człowiekowi nie przechodzi. Więc je omija.

N zamyślił się i przyznał Panu Y rację. Przypomniał sobie nawet takie utwory, które zadziwiająco łączą wszystkie te elementy. Tylko z eklektyzmu i poniekąd z grafomanii nie kazał się Panu Y nadmiernie naśmiewać, bo sam też bez winy nie jest, co dobrze powinien wiedzieć. I Kazał mu też się zastanowić, dlaczego niektóra jego pisanina, też jakby czytelników nie przyciąga. A już komentatorów to wcale. Więc niech nie będzie taki mądry.

Ale ogólnie złagodniał i przyobiecał, że jednak coś pomoże Panu Y napisać. Choćby o winie. Czerwonym. Bo takie lubi.