wracam do tradycji wyrywania się jako pierwszy tym bardziej że znikam na chwil naście

po grzesiowemu

_{prezes,traktor,redaktor}

Pszę Yayca.
Mnie tam takie mosty, urwane wcale nie imponują.
Bo ja znam most w Wyszogrodzie, drzewianny, a ponieważ starszy jestem od paninego Tatusia, to pamiętam nawet jak Wajda pod tym mostem Popioły kręcił, a właściwie to jakieś forsowanie rzeki.
Może to Ebro było?
A ja się gapiłem jako one konie do Wisły dragami zaganiali i strasznie je lali.
Ale to przez ten most pewnie?

A lawendę lubię, niepowiem, bo mi zapach z domu babci przypomina, pszępana.

No i nie piszesz czy tam piwo jest?
Jak nie ma, to nic im nie pomoże.

Zkwaśnieni jak byli, tak i zostaną.
Od tego octu winnego.
I żab żarcia.
I inkszej gadziny.

P.S. Dobrze chociaz, że dziecko masz pan zdolne. Technicznie i humanistycznie.
To pański odbiór zdecydowanie polepsza.
Ciekawe, po takim ojcu. Kwaśnym?

o moście w Wyszogrodzie napiszę w grudniu. Powinienem był zaraz po założeniu TXT, ale nie było sytuacji jeszcze wtedy. Ale ma Pan jak w banku,że między 13 a 24 grudnia napiszę . Znaczy most pojawi się kontekstowo, bop głowni będzie o bimbrze i ryb łowieniu. Może troche o Stanie Wojennym. Zobaczę.

A co do Dziecka, to też się nadziwić nie mogę

Pozdrawiam

Tu jest słonecznie i ciepło. I pachnie latem.

Aparat chyba przydałby się nowy, ale tego nie oddawać, nie wyrzucać, wozić nadal.

To, co on umie sam z siebie jest bezcenne.

Niektórzy duże pieniądze na szopy do zdjęć wydają, a Pan ma to za darmo (amortyzacja).

Naprawdę fajnie, że Pan przemógł swoje złe nastroje i ofiarował temu miejscu ten tekst.

atmosfera jak na pogrzebie w słotny dzień – pożyczę sobie czasem.

tekst świetny, taki jakich mi brakowało ostatnio.

A Francja?
Jakoś nie znam zupełnie, jest szansa, że za kilka miesięcy będę chwilę w Orleanie, pewnie chwilę i w Paryżu.
Ale to tylko szansa, nie wiadomo czy się ziści.
Na Prowansję nie ma szans pewnie.

Za to uwielbiam francuksie kino lat ostatnich, z szczególnym uwzględnieniem komedii, lekkie, zabawne a nie głupawe.
I takie pozytywne.

A kontakty moje z Francuzam ograniczyły się do poznania kiedyś w Erfurcie dwójki Francuzów, fajni byli, gadalismy np. o markizie de Sade:) i takich tam lekkich tematach.
Poza tym Francuzi owi strasznie zabawnie mówili po niemiecku, nie wiem czy wszyscy tak mają, ale ci mieli.
Ale za to na winach się nie znali, bo jak kupili jakiego sikacza za 2 euro, to strasznie to smakowało.
Ja tyż kupiłem gdzies za 2 euro, ale lepsze było.

Ciekawe zresztą czy w innych krajach też jest dziesiątki rodzajów win tak maksymalnie do 5 euro?
Bo w niemieckich supermarketach tak.
Nawet miałem problem w tym roku, bo chciałem kupic jakies lepsze, droższe, niestety chyba najdroższe w owym supermarkecie w Bielefeldzie kosztowało ze 3,70:)

A mówią, że Polska znana jest z tanich win.

pzdr

ciepło było aż.

Ale lemoniada prowansalska bardzo fajna jest. Albo cydr.

Aparat niestety rzadko się dźwiga na takie wyżyny artyzmu. Ale może jeszcze będzie okazja coś zawiesić, dla Pani ukontentowania. Jak do Germanii dojdę, bo tam to on szalał jak złe. A ja szopy nie mam, ale za to co on robi kupię jemu na pohybel, konkurenta.

Tylko czekam, żeby ten dolar jeszcze bardziej spadł.

A za dobre słowo dziękuje. Powiem tak: with a little help from my friends.

I to dotyczy także tego miejsca. choć zdecydowanie nie tylko. Dzisiejsza msza mi bardzo dobrze zrobiła, muszę przyznać. Parę myśli w kwestii egalitaryzmu mi się uporządkowało i ogólnie duchowo lepiej się poczułem.

A z pogrzebu proszę korzystać z upodobaniem, Ktoś kiedyś zauważył, że nam się wydaje, że w czasie pogrzebu była złą pogoda. Coś w tym jest. Jedyny pogrzeb, który pamiętam,że się w upalnym zacząl słońcu, zakończył się oberwaniem chmury i kasacją ostatniego z moich garniturów. Albo przedostatniego, jeśli ktoś mi świństwo zrobi.

Pozdrawiam wesolutko, jak szczygiełek (czy cóś)

no cieszę się jak zawsze, że się Panu spodobało.

Z komedii to faktycznie ta o północnych francuzach bardzo pierwszorzędna. Inne to tak różnie.

Nie wiem jak z niemieckim, ale francuz mowiący po angielsku, to zazwyczaj poezja jest. Bo on mówi tak jakby mówił po francusku, tylko słowa ma angielskie. Senne marzenie takiego pojąć, jak się rozgada.

W Francji stoją, po sklepach, faktycznie dziesiątki takich tanich win. W szkle , plastiku, albo kartonie. Ale nic o nich nie wiem. Musiałem samochodem jechać do Włoch krętymi drogami, więc rodzina dbała, żebym się nie rozchorował. Choć zapewne przesadnie. Młode wina nie są złe. Nawet tanie.

Ja miałem tez pewien kłopot z kupieniem lepszego wina. Ale o tym w następnym odcinku…

Pozdrowienia

jednak będę się upierał, że z góry nie miał Pan szans.

Żadnych. ;-)

Zresztą dziecko chyba uprzedzało skoro język Moliera zna?

A z tym kelnerem to w istocie musiał Pan nieźle nabroić (na przykład sprawdzając rachunek, bądź , co doprawdy niesłychane zupełnie, domagając się jego przedstawienia) skoro ów urażony do żywego jegomość posunął się do tak ekstremalnego porównania, że z Anglikiem ma do czynienia. Anglik o historycznych już zaszłościach nie wspominając ma to, że rachunek sprawdza.

P.S. Pisze Pan, że do Italii krętymi drogami Pan zmierzał co oznacza, że na przełęcze alpejskie się Pan porywał. A czy można spytać przez które?

pozdrawiam

We włoskich identycznie.

I tu wspomnienie mi się nasunęło, wakacyjne, sprzed trzech lat, które dosyć fatalnie o mnie świadczy, a już na blogu pana yayco opowiadać takie rzeczy to czysta perwersja. Ale co tam.

Otóż ja nie lubię wina. No nie rozumiem jego sensu i głębi. Lubię piwo, koniak, brandy, doceniam walory towarzyskie wódki. Ale wino – jakoś nie. Ja niewinna. Niemniej wino, i tu porażę was głębią mojej refleksji, jest także pewnego rodzaju alkoholem, co w krajach śródziemnomorskich może być przydatne…

Wybrałam się na Morze Adriatyckie z całą bandą podobnych mi profanów. Piliśmy wino, bardzo dużo wina, z powodu o którym powyżej i tylko dlatego, że włoska birra to absolutnie nie jest piwo. Jako drugi oficer byłam odpowiedzialna za aprowizację i wiedziałam, że oprócz żywności muszę nabywać też odpowiednią ilość tzw. jabola. Czyli wino dowolne, z najniższej półki supermarketu, ileś białych, ileś czerwonych, krewetki frytki raz, krewetki frytki bis.

A wieczorami piliśmy toto z gwinta, w tempie mniej więcej kwadrans na butelkę. Raz w trakcie takiej hm, uczty na wyspie Burano, gdy któryś dzień czekaliśmy na dobrą pogodę, przyszła dziewczyna z drugiej łódki pożyczyć mleko, bo zachciało im się naleśników. Dźwignęłam się i spróbowałam spełnić jej życzenie… Potem było sporo krwi i zamieszania, a zostały mi po tym wydarzeniu dwie blizny na łydce.

Wino za dwa euro to zdradliwa rzecz jest.

Pzdr

wzburzyła mnie Pani. Po pierwsze tym, że nie docenia Pani walorów birra moretti, zwłaszcza zaś ukochanej przez mnie la rossa.
Ale ok, Pani jest kobieta twarda, tylko solidne destylaty.

Ja szczęśliwie raczej chodzę po lądzie.

I przepraszam, ale się obśmiałem troszkę. Proszę wybaczyć.

Pozdrawiam serdecznie

niestety (albo moze raczej stety) tak się złożyło, ze tydzień prawie w Rzymie spędziłem w towarzystwie osoby, co żadnego alkoholu do siebie nie przyjmuj i wyszło tak, ze win sam nie probowałem, tylko piwo, zresztą w chińskiej knajpie.

No, ale w lipcu w Niemczech nadrobiłem te włoskie zaniedbania.
:)

Pozdrawiam bezalkoholowo jednakże.

P.S. A ja się odwdzięcze historyjką, że w Bawarii będąc uczestniczyłem w winnej degustacji, trwała ona ze 3 godziny, każdy gatunek wina był dokładnie omówiony, długie przemowy pana prowadzącego tę imprezę, wprawdzie brakło tzw. Weinprinzessin, ale reszta kulturka i te sprawy, kielisze nie za duży średnio, co 20, 30 minut ( Nudziłem się totalnie i nie tylko ja, grupka znudzonych pań nauczycielek z Polski około 50-tki zaintonowała w środku przemowy pana gadającego o winach ,,Przybyli ułani” czy ,inne ,,Hej, sokoły”:)”)A jaki Niemiec od win zgorszony był:)

Eh, jaką ja ulge po tej wykwintne degustacji i smakowaniu siedmu rodzajów win odczułem, bedąc już w pokoju i pijąc wino za 2,10 chyba:)
Wprawdzie dwie moje współtowarzyszki zgodznie twierdziły, że to świństwo straszne, ale ja po prostu odczuwałem wtedy katharsis głębokie.
I wyszło tak, że prawie sam butelkę wypić musiałem.
Ale wody ni łódek tam nie było.
Zresztą się w sumie nie upiłem.

proszę mi tu pod sztandarem łże patriotyzmu (znamy Pana nie od dzisiaj) nie szkalować win niemieckich. Ja zacząłem historie wakacyjne od środka, ale na niemieckie wino (może liczba pojedyncza będzie bardziej pasująca) też przyjdzie pora.

Pozdrawiam gratulując trzeźwego spojrzenia

A czy ja bym się ośmieliła?

Skromna kobieta ze mnie, choć niekoniecznie standardowa .

Wie Pan, wszelkie historie dotyczące Francji oraz najpiękniejszego języka na świecie, przypominają mi moje licealne czasy.

A trzeba Panu wiedzieć (może i nie trzeba, ale to taka formuła jest), że ja pobierałam nauki w takim oto liceum, które całkiem całkiem jeśli chodzi o francuski, a także inne języki romańskie.

Wyobraża Pan sobie, że miałam włoski zamiast rosyjskiego?

Klasa moja miała francuski w wersji full, czyli sześć godzin tygodniowo.

Ze znakomitą nauczycielką. Fantastyczną.

To była ostra szkoła z tym językiem. Bo nie wypadało się nie wyrabiać.

A ja do tej klasy przeszłam po miesiącu, z dużymi zaległościami.

No nieważne.

Dałam radę. Do tego stopnia, że…

Aha, ważne zastrzeżenie. Już w ramach samej jednej klasy był podział na mniej i bardziej zaawansowanych.

Ci bardziej lepsi byli, na szacunek zasługiwali. Taka to była szkoła, pod tym względem.

Utonęłam Panie Yayco w dygresjach, ale mi się wspomnienia uruchomiły, czy jakoś tak.

W każdym razie, ostatecznie znalazłam się w tej grupie zaawansowanych.

Już nie tylk umiałam czytać i pisać, ale jeszcze zdarzało mi się myśleć po francusku. Koleżanka mnie prosiła, żebyśmy przez telefon sobie obcojęzycznie rozmawiały ( miało to też walor konspiracyjny).

Uff…

No i na sam koniec prawie, to wymyśliłam, że romanistykę będę studiować.

I któryś z moich kolegów o tym powiedział naszej nauczycielce fantastycznej.

Podobno prychnęła pogardliwie mówiąc: Ona, na romanistykę?

Koniec.

Nie było romanistyki. Co innego było. A potem jeszcze coś.

Być może ta nauczycielka była pierwszym ogniwem przeznaczenia zawodowego Panie Yayco.

Dlaczego ja jeszcze nie napisałam jak bardzo Ci z Góry chcieli żebym robiła to co robię?

Mam dowody.

Znowu mi Pan napiszę, że się rozpisałam…

Pozdrawiam przepraszając za rozwlekłość

Przecież to miało być śmieszne, no bo jakie? Pogrzebowe? :)

A po lądzie zapewne pan chodzi, ale o jakiś spływach kiedyś było… I alparetkach za rufą w prezerwatywach albo innych opakowaniach, hyhy

Pozdrowienia wydestylowane

Pani odwołuje się do zamierzchłej przeszłości. Wtedy to mamuty chodziły po Wale Miedzeszyńskim.

Zresztą – nic ponad kajak. Nad czym bardzo ubolewam, nota bene.

Pozdrowienia z wyrazami wdzięczności (za uwagę czytelniczą) załączam

film widziałem, bardzo dobry i śmieszny.

Nawet piwo teraz robią ku jego czci, ale jakoś nie piłem, bo ostatnio prawie wogole piwa nie pijam.

Pozdrawiam serdecznie z rana