nie wiem do jakiego stopnia batonik Grześ jest czekoladowy. Ale wzmiankowana czekolada, to ona była typu Wawel, co ukryłem, żeby ktoś ( szacuneczek Panie Lorenzo, szacuneczek ) nie pomyślal, że zaraz wszelkie w sobie przełamię stereotypy.

A Pan znowu, ponadto zazdrościsz.

Kombinuj Pan, kombinuj…

choć nie znad morza pisany…

fajocho

_{prezes,traktor,redaktor}

z nadzwyczajną przyjemnoiścią się wreszcie z Panem nie zgodzę.

Wino i czekolada, to elementarne, nie wiem czemu się Pan dziwi?

Piwo do pizzy? Żeby się żaby zalęgły? Niedoczekanie.

Nie umie Pan zdjęć wklejać? Panie Maxie, proszę wyśmiac tego tu Pana Grzesia!

Czekoladę Pan powiada, że lubi od amerykanskich konxcernow, albo niemiecką?

No daj Pan spokój. Milka jeszcze ujdzie, ale Szwajcarzy też już komercją jadą. Najlepsze są belgijskie, albo rzecz ciekawa – francuskie czekolady. Gorzkie takie, że strach.

No, to się nawymądrzałem

Pozdrowienia

PS Nie wiem czemu, ale zawsze wolałem batoniki Danusia...

czasem to mi naprawdę mowę odbiera, bo nie wiem o czym Pan do mnie rozmawia.

Czy ten nieznajomy mi osobiście pasztet, to dobry czy zły? Bo faktycznie ja pasztety to z krakowskiego sklepu jadam, choć się wstydzę od tego też. Ale jak za rok mam tam pojechać, to muszę powoli przywykać, prawda?

A że się wyparł?

No cóż, trochę go rozumiem. Bez obrazy, oczywiście.

Pozdrawiam z rozmysłem

psze pana turystyczny, wszech znajomy od czasów wczesnego PRL-u.
W puszce.

No ale fakt, pan żeś ode mnie o jakie dwie dekady młodszy.
Cóż, trza się uczyć.
siebie mam na myśli, rzecz jasna, bo w moim wieku nauka wolniej przychodzi.

za wczesnego PRLu to była w sklepach cebula cukrowana (prosze spytac kogoś w rodzinie, kto może pamiętać te czasy), a nie pasztety. Proszę się nie postarzać kosztem prawdy historycznej.

Farbowanym staruszkom lisom mówimy stanowcze nie!

Pozdrawiając

dawaj Pan więcej!

Pozdrowienia

Winnice w okolicach Retzbach?zellingen, niedaleko Wuerzburga, o winie tam pitym pisałem wczoraj pod tekstem pierwszym o prowansji więc się nie powtarzam
:)

bombowe, znaczy eksrta, i to że niby u naszych sąsiadów, tak ciepło jest?

i słonecznie?

_{prezes,traktor,redaktor}

to się nader oszczędnie z prawdą obchodzisz, bo na stanowisko Smoka W. Pana polecic moglem, tylko aspekty Panu różne pokazalem. Jak widać się nie spodobaly, bo odzewu nie bylo. Poza powyższymi slowami.

A strugać to ja mogę ewentualnie Panu marchewkę, co w latach szczenięcych w slowach zyg, zyg sie wyrażalo u nas:-)

I to by bylo na tyle. W tej kwestii oczywiście

ciepło to mało powiedziane, po tym spacerze którego fektem są zdjęcia (nie przeze mnie robione, bno ja nawet aparatem nie dysponuję:)), to po jakichś 15 minutach padałem ze zmeczenia z powodu upału.
Jakie 35 stopni plus totalne słońce.
I tak cały tydzień mojego pobytu.

Na szczęscie pozniej byłem na pólnocy Niemiec, to była moja ulubiona pogoda, chłodno, deszcz i takie tam.

pzdr

Nie rozpycha za bardzo.
Co?
Bo zara płaczliwe piesniczki puszczać zacznie z Grzesiem u boku.
;)

Proszę Yayco, a Podlaski pan znasz?
Bo faktycznie na takiego, co Wyścigu dookoła Pokoju nie pamiętasz, wychodzisz.
Kiedy ja w czasie festynu Wyścigu dookoła Mazowsza dobre serdelki mogłem wystać, to pan pewnie na huśtawce nogami przebierając, z butelki ze smoczkiem zasysałeś?
A tera szpanujesz.
Jak, jaki Europejczyk?

grzesiu proszę zdejmij ze mnie tą klątwę!

nauczyciel, o ja nieszczęśliwy

_{prezes,traktor,redaktor}

jesień nadciagnęla i zaczęla panować. Atmosfera zrobila się wspomnieniowo-kominkowa, z dużym dodatkiem zacnych alkoholi. I ciepelko jakies takie w powietrzu zawislo z babim latem wymieszane.

I jak to już powiedzial nieszczęsny Karol M.: “nie mamy nic do stracenia poza naszym apetytem”. Na więcej.

No co pan?
Kazałeś systematyki się uczyć & trzymać?
No to systematycznie pierniczę.
Siarkę na bonbe pracowicie z sianowskich zeskrobując.

A pan mnie tu z boku zachodzisz podstępnie?
No chyba, że to taki, chitry plan, abym mógł się odnaleźć w w młodym, dynamicznym zespole Smoka W.?

nnie znam, tylko z literatury, bo to miasto w którym E.T.A. Hoffmann jakiś czas mieszkał i tworzył i kochał się nieszczęsliwie w nastolatce pewnej.
No i wino nałogowo pił, ale on to wszędzie pił.
I pisać zaczynał.

Ale Wuerzburg polecam, Rothenburg też jest piekny, z opowieści wiem, że Heidelberg tez podobnpiękne miasto (a niedaleko doń stamtąd w sumie, ale okazji nie miałem niestety być)

A w Bambergu to może jeszcze będę w tym roku , choć wątpię.
Zobaczę.

Byłem Zuchem, z wieloma sprawnościami , które do dzisiejszych, trudnych czasów mi służą.
I żadnym, burżuazyjnym rozrywkom, w rodzaju Radio Luxemburg się nie oddawałem & na tani poklask panienek łasy nie byłem.
W odróżnieniu…

Jak przeczytałem, że ten hotel, co mieszkałem, to zaczęli stawiać w 1410 roku, to aż się zatchnąłem grunwaldzką kurzawą.

I długo w noc kasłałem.

I na wodzie stoi. Znaczy na kanałach. Bamberg.

Fajowsko

Znaczy z tych sprawności.

Pozdrawiam, z liściem na głowie.

ja Panu dumy nie odbieram, choć jej podzielić (z braku podobnych doświadczeń) nie mogę.

Dlatego pewnie Pan pamięta głownie pasztet z pod laski (proszę audytorium o wybaczenie tego natrętnego kolokwializmu), a ja pamiętam serdelową w naturalnym flaku i czarnego.

Pozdrowienia paleozoiczne

to już tak Tokujesz, jak główka Lenina znad pianina.

Kiedy mnie chodziło właśnie o sprawność wystania kila serdelków w 1majowym bufecie.

No dobra, idem sobie.

Uśmiałem się tak, że pewnie będę musiał iść z Ciapkiem na dwór aby zasnąć.
To przypomina mi coś w rodzaju zdartej płyty, człowiek sie wkurza a ten plastik ciągle śpiewa z jednego rowka.

Na krakowskiej scenie w najbliższy piątek odbędzie się premiera spektaklu “blogi.pl” opartego na internetowych dziennikach. Na ich podstawie jednoaktówki napisali Dorota Masłowska, Jacek Poniedziałek i Szymon Wróblewski/

To jeszcze nic.

Blogi są jedną z najważniejszych form komunikacji, której głównym zadaniem jest dotarcie do jak najszerszego grona odbiorców bez pośrednictwa mediów. Za ich pomocą wypowiadają się, lansują i dokonują przecieków politycy i zabierają głos zwykli ludzie. Można z nimi wejść w dyskusję, dopisując tak zwane posty. Często kończy się jednak na monologu, czym przypominają monodramy.

Jesteśmy coraz bliżej.

Potencjał w nich ukryty postanowiła wykorzystać dla teatru Anna Badora, Polka kierująca teatrem w Gratzu. Wiosną tego roku zorganizowała konkurs tekstów opartych na dziennikach internetowych. Wygrała go jednoaktówka Doroty Masłowskiej “mydziecisieci” zgłoszona przez Stary Teatr w Krakowie.

I dalej już leci.

Czytając teksty, które złożą się na premierę Nowej Sceny, wyobrażałem sobie głosy oburzenia na temat karygodnego przekroczenia granicy, jakim jest dopuszczenie amatorów do głosu w tak poważnej instytucji jak teatr narodowy. Na przeciwników projektu podziała też pewnie udział w nim Doroty Masłowskiej i Jacka Poniedziałka. Jestem jednak przekonany, że eksperyment “blogi.pl”, choćby w formie laboratoryjnej, warto było podjąć.

To chyba autorka sztuki?

Teraz rozumiem dlaczego Lorenzo jedzie do Szegedu a nakład TP spada.
Grunt, że towarzycho bawi się dobrze.

Jak pan myślisz, czy jest tam coś o faszyźmie i krwawych braciach z Żoliborza?

No o kiboli Polonii się pytam i o artystów?
Znasz pan jakiegoś normalnego artystę?

O to chodzi.
Zresztą co to jest normalność, że zaphytam filozoficznie.

Pozdrawiam spać idąc.

dziękuję za dobre słowo.

Pozwoli Pan, że na pytanie o wiek nie odpowiem.

Jestem starszy od Pana, to niewątpliwe, bo kiedyś Pan napisał ile Pan ma lat. Dużo starszy jestem.

Nic mi niestety nie wiadomo, żeby te wina były dostępne w Polsce, ale też nie zależy mi zanadto. I tak nie zdążę spróbować wszystkich dobrych win.

Pozdrawiam, życząc Panu, aby go nigdy głowa nie bolała

no pewnie, że wszystkich win skosztować się nie da… – może to i lepiej dla zdrowia, :-)

A odnośnie win, szkoda, że w Polsce nie sprzedają w galonach tylko w butelkach. To lepsze wyjście ze względu nie tylko na ekologię ale także urzytkowanie.

Takliego galona w chłodnym miejscu w domu.. , i można by było napełniać karawkę wg uznania. No ale pewnie to spowodowane tym, że wino w Polsce nie jest powszechnie używane do posiłków… .

p.s.
Co do Pana wieku – tak sobie zapytałem z czystej ciekawości. Jednak skoro Europę Pan objeżdża wakacyjnie to nie tak dużo starszy Pan jest ode mnie, :-)))

A za życzenia związene z bólem głowy – a właściwie jego braku, dziękuję. Czasem się zdarza.

Wczoraj była okolicznośc i było wino z Mołdawii – jakaś kadarka. Dziś jest wszystko w normie z głową. A było tez francuskie. Nie będę pisał marki gdyż nie są to wina z górnej półki aby się przy Panu nie kompromitowąć, :-)))

Pozdrawiam!

************************
Tyle cudów i prezentów, jak wysławić Ciebie Boże… .

dziękuję serdecznie, choć w kwestii czekolad będę się nieco upierał. Ale może to dlatego, że ja mam na myśli czekolady gorzkie…

Pozdrawiam serdecznie z rana

nie ma kwestii zamkniętych.

Wszelkie stereotypy, są jedynie uproszczeniami. Zazwyczaj są przydatne i pomagają nam orientować się w złożoności świata. Nie wszystkie są fałszywe, nie wszystkie są obraźliwe dla innych.

To normalna forma reakcji na to, że nie możemy, nie potrafimy i nie mamy potrzeby poznawania świata w całej jego złożoności.

Zazwyczaj wiedza prowadzi do rozsadzenia, lub choćby modyfikacji stereotypu.

Pochlebiam sobie (mając świadomość, ze to tylko samokreacja), że przy całym moim przywiązaniu do stereotypów własnych, wiem, kiedy mam do czynienia ze stereotypem, a kiedy z wiedzą. Choćby czastkową.

Nie twierdzę, że koniecznie muszę mieć rację, tylko dlatego, że nic o czymś nie wiem.

Na przykład: jeżeli nie rozumiem jakieś muzyki (co dość często mi się zdarza) to nie upieram się, że ta muzyka jest bez sensu i jest gorsza od tego co prezentowała (wspominana przez Pana Lorenzo) Orkiestra Mandolinistów Edwarda Ciukszy. Albo że Hip-hop jest gorszy od rocka, tylko dlatego, że ten drugi wydaje mi się bardziej melodyjny. Albo, że polska młodzież śpiewa złe piosenki, bo są w nich brzydkie słowa.

Taka teza wynika zresztą zazwyczaj z nieznajomości języków obcych.

Z drugiej strony chciałbym, aby Ci, dla których niektóre słowa wydają się normalne, uszanowali moje prywatne przekonanie o ich niestosowności i w mojej obecności nieco się kontrolowali. Sami.

Ale to inny temat. O granicach wolności może kiedy indziej.

Mam taki przykład jeszcze, dotyczący muzyki.

Jakoś tak w zeszłą sobotę, a może niedzielę (jakoś nie pamiętam) słuchałem rano radia, w którym rozmawiano z liderem jakiejś kapeli, prezentującej gatunek muzyczny, który nie należy do moich ulubionych, zwykle zaś klasyfikowany jest negatywnie przez przedstawicieli mojego pokolenia.

Słuchałem bez większego zaangażowania, dopóki nie usłyszałem, jak muzyk mówi, że najbardziej go bawi, że ludzie myślą,że zakłada koloratkę dla jaj. I że jedna pani, która kojarzyła go z muzyką raczej, zemdlała kiedy zobaczyła, jak odprawia mszę. Bo to jezuita był. Bardzo młody z mojej perspektywy.

Co do mojego wieku, to tyle razy pisałem, że Pan Y nie istnieje, że trudno moi do tego wracać ciągle.

Ale prezentowany przez pana pogląd dotyczący wieku jest jednak nadmiernie stereotypowy. Co dobrze składa sie w całość,nie sądzi Pan?

Przyznam, że w moim otoczeniu znacznie łatwiej o otwartych starców, niż o młodych o podobnym nastawieniu. Konformizm, wymuszony dynamiką zmian społecznych (i nie tylko tym) sprzyja zamykaniu się w ciasnej klatce stereotypów.

Może to co widzę wynika ze specyfiki zawodu? Być może. Nie uogólniam zbyt pośpiesznie swoich doświadczeń osobniczych. To na pewno konsekwencja zawodu.

Wie pan, kiedy ja piszę o wieku, to mam na myśli raczej ograniczenia fizyczne, choćby takie, o których wspominałem w tym poście.

Tak się składa, że naprawdę jazda w tamtą srtronę była jakimś horrendum. Kolano odmówiło mi posłuszeństwa, a zejście ze schodów (właśnie: zejście – wchodziłem z bólem, ale jakoś to szlo) powodowało straszny ból.

Więc jak Pan chce, to mogę się przyznać do młodości duchowej, ale nie wpłynie to na to co widzę w lustrze.

Swoją drogą, to zabawne, ale stereotypy geriatryczne należą chyba do najsilniej wciąż zakorzenionych i kultywowanych. O ile postęp wiedzy (że o politycznej poprawności nie wspomnę) zdezawuował wększość stereotypów seksualnych, rasowych etc., to myśl o nieruchawym i zaskorupiałym starcu trzyma się krzepko, a wielu starców ją potwierdza.

Sam chyba też jestem ofiarą tego stereotypu i jednocześnie jego nosicielem. Przyznam ze wstydem, że na plażach Europy skłonny byłbym wprowadzić górną granicę wieku. Dla opalania się topless.

Co zaś do pisania na temat i nie na temat, to proszę wierzyć, że wolę napisać coś co ma dla mnie znaczenie, choć nie jest na temat, niż powtarzać banały w zgodzie z zadanym tematem.

Pozdrawiam serdecznie

tylko pozazdrościć!

Co czynię, pozdrawiając

Właśnie wczoraj TVP podała, że we włoskich restauracjach wprowadzono obowiązek wywieszania tabel informujących ile promili można wytworzyć w sobie w zależności od płci, wagi, budowy ciała i rodzaju wypitego trunku oraz czy ta ilość promili pozwala jeszcze na prowadzenie samochodu. Jest to rewolucja z oporami wprowadzana przez knajpiarzy…

Bo jest mniemanie, że oni tam piją od śniadania i że nikt nie zwraca uwagi.
Ja tych krajów nie znam, nie ciągnęło mnie tam.

Za studenckich czasów, byłem na saksach w Szwabi.
Tam też było wino do obiadu w stołówce albo jabłecznik.
A automaty z piwem stały we wszystkich halach fabrycznych.

Mój znajomy i sympatyczny Szwab, wypijał na zmianę od 5 do 8.
Kultura picia polegała na nieupijaniu się oraz na tym, że jak się szło do kogoś i zostało się poczęstowanym to należało odnieść do automatu pustą butelkę a zastaw oddać fundatorowi.
Natomiast starzy robotnicy zostawiali puste butelki takim młodziakom jak ja, żeby odnieśli i mieli za to pare marek kieszonkowego.
Te pare marek to była w on czas tygodniówka mojej mamy jako dyrektorki biblioteki.

Ot i tak zostałem piwoszem.

tyle że w nich piwo zdecydowanie słabsze.

Ja oczywiście zdaję sobie sprawę z nieistnienia Pana Y, Pana N oraz tego który czasem wyłazi (albo i nie) – jak choćby w poście o oczekiwanym przyjacielu. Jednocześnie muszę przyznać (z zazdrością), że jest to jedna z najbardziej krwistych i “pełnych” (w zanczeniu: kompletnych) postaci na tym portalu i pomimo świadomości jego pełnej awatarowości, trudno wyłączyć (i mam wrażenie że nie tylko mi) w głowie natarczywe pesonifikowanie Y. Łącznie z nadawaniem mu wieku.

Nie potrafię ocenić, czy to właściwe jest, ale chyba po prostu łatwiej i prościej jest wyrazić wewnętrzną zgodę na nieistniejacego Pana Y niż gubić sie w domysłach i na manowce dopatrywania się prawdziwego obrazu twórcy awatarów zbaczać.

Co do stereotypów dotyczacych staruszków, to oczywiście posłużyłem się najbardziej klasycznym – świadomie i z żartem (może za mało zaznaczonym) w podtekście.
Ale podchodząc do tego akurat tematu poważniej, to mam wrażenie, że profesja Pana Y faktycznie ma znaczący wpływ na “klasę” (czy może lepszym słowem byłoby – “rodzaj”) otaczających go nobliwych wiekiem. Bowiem jak sam Pan zauważył, zasadniczo nosicieli stereotypu zaskorupiałych i nieruchawych starców jest jednak sporo. W mojej ocenie (i tu tkwi oczywiście potencjalne źródło błędu) – jednak ich więcej niż otwartych i ciekawych świata ludzi z otoczenia Pana Y. Pokusiłbym sie o stwierdzenie (upraszające i karkołomne, ale co tam), że Pan Y i jego otoczenie nie jest po prostu reprezentatywne w ujęciu statystycznym.

Z innej beczki: wracając do steretypów dotyczących staruszków. Jeden z najbardziej powszechnych (ale też i mądrych) jest taki, że należy im się szacunek. Nawet nie z tytułu samej zgromadzonej mądrości czy doświadczenia życiowego, co z samej racji wieku. W naszej kulturze chyba powoli o tym zapomnieliśmy, albo zgubiliśmy wiedzę o znaczeniu tego stereotypu. W górach Pamiru była to jedna z rzeczy, która najbardziej mną wstrząsnęła w zakresie różnic z naszym światem. Pamirczycy żyja wielopokoleniowo, otaczając seniorów rodów opieką i – to chyba najlepsze słowo – swego rodzaju czułością. Ster rządów trzyma oczywiście ten, kto rodzinę utrzymuje. Ale seniorzy cieszą się ciągłą estymą, swego rodzaju uprzejmością i cierpliwą opieką, pogodnością reszty rodziny. Można wręcz wyczuć spokój tych ludzi, wynikający z przekonania, że nikt nie zostanie nigdy sam bez opieki. Po przekroczeniu granicy możliwości samodzielego utrzymania się w bardzo trudnych warunkach, są w sposób oczywisty i pewny otaczani naturalną opieką młodszych, dla których nie jest to żaden ciężar. Swego rodzaju naturalność tego procesu sprawia, że wydają się jako wspólnoty praktycznie niezniszczalni i nierozrywalni. Nie ukrywam – trochę im tego zazdrościłem. Tego całkowitego braku strachu przed upływem czasu i tym co będzie, gdy sił braknie.

Chyba ten wpis nie powinien sie pojawiać pod Pana tekstem o winie, no ale tak wyszło.

Co do picia – pomimo, że są to kraje nominalnie muzulmanskie, pije sie sporo, choć nie ma pijanych na ulicach. Oblewaliśmy urodziny córki, oblewaliśmy bicie krowy (będąc zaproszonymi na ucinanie jej głowy). Pije się wódkę i piwo. Ale raczej wódkę. W sumie – z winem w ogóle się tam nie spotkaliśmy. Podobnie jak z opalającymi sie topless. A szkoda – bo np Uzbeczki to piekności w 80% ogółu. A chwilami ma się wrażenie, że w 100%.

Pozdrawiam w świadomości własnej steretypowości.

doprowadzili do rozbicia więzi społecznych i upadku rodziny wielopokoleniowej?

Tu bym się kłócił.

Ja bym winę rozłożył na wszystkie strony sporu. Młodych – co wiedzą lepiej, średnich – którzy niosą garb utrzymania rodziny na chodzie i starych, którzy też wiedzą lepiej. Przynajmniej w naszym kręgu cywilizacyjnym.

A wedle mnie, winnym jest szybki postęp cywilizacyjny i zależność od dostarczanych mediów, które zawsze są.

I dam przykład.

Przez godzinę nie było u mnie prądu.
Nie było też, w związku z tym internetu, a także zabroniłem otwierać lodówkę, pompa wodna przestała działać siku na działkę, pralka stanęła, ogrzewanie, tv i radio też.
Nawet pizzy nie można zamówić.
Pogotowie energetyczne?
Owszem, ja wiem, że jest, młodzi nie wiedzą bo prąd jest.
Dokąd zadzwonić?
W zeszycie nie wpisane, net nie działa.

I wszyscy patrzą na tatusia.
Niech coś zrobi.

A tatuś się śmieje.
W kułak.
Bo przecież, jak coś mówił, że wodę ze studni kubełkiem nosił i sikał w pokrzywy, to patrzyli, jak na wariata.
W satelicie o tym nie ma.

O tym, że trudno oprzeć sie personifikacji i uporczywości myśli, jaki to jednak w realu jest człowiek za maską awatara przekonałem się choćby na własnym przykładzie – właśnie w odniesieniu do Pana. Prawdę mówiąć, miałem zawsze wewnętrzne przekonanie (co nie znaczy że w jakikolwiek sposób związane z rzeczywistością), że to Pan N jest, że tak to ujmę, “bardziej prawdziwy”.
Nieuzasadnione, czysto intuicyjne.

W tym zakresie zgadzam się z Panem: jest tylu Panów Y, ilu jest czytelników Pańskich postów. Jest Pan zasadniczo na drugim końcu skali niż np Grzes – moim zdaniem niezwykle homogenicznie (co nie znaczy ze jednowymiarowo czy prosto) i realistycznie oceniana w społecznosci txt postać (mam wrażenie, że większość, w tym ja sam, oceniamy że Grześ jest prawdziwym Grzesiem) – a przecież to także awatar. Paradoksalnie – Grzesiowi wobec powyższego “można” niejako mniej – gdyby nagle zaczał pisać negatywnie o Michniku, nikt by w to nie uwierzył.

Dosć zabawne jest również coś innego – paru Konfederatów nacięło się jednak na próbie definiowania drugiego “ja” w społeczności. Wykreowany awatar Konfederata tak się przyjął, że próba jego zmiany, czasem w formie dualizowania postaci, wywoływała zwyczajny opór i odrzucenie. W sumie problem ma wobec tego piszący, że uszył sobie na starcie garnitur, który go teraz gniecie.
I w tym miejscu trochę bym z Panem polemizował co do możliwości poważnej zmiany człowieka – ja raczej skłaniam się ku twierdzeniu, że ludzie podlegają zmianom o charakterze ewolucyjnym, a nie opartym na przeciwieństwach. Ale to w sumie także jest kwestia indywidualna, więc kruszenie kopii nie ma sensu.
Niemniej jednak, kończy się tym, że “co wolno wojewodzie, to nie tobie kasztelanie”. Znaczy się: Pan Y mógł być zupełnie inny niz Pan N – nikomu to w żaden sposób nie przeszkadzało. Inni tyle szczęścia nie mieli. Pewnie ktoś mądry mógłby na ten teamt napisać jakąś pracę, kto wie – może nawet zrobić doktorat z psychologii siecii… ;-).

Co do kwestii wieku i więzi społecznych, to cieszę się, że skierował Pan to właśnie w tym kierunku. Siedząc przy niskim stole w cieniu drzewa i popijając obowiązkową zieloną herbatę, próbując w łamanym rosyjskim nawiązać kontakt z życzliwymi gospodarzami miałem nieoparte wrażenie, że niezwykle silnie wiążace ich więzi czynią tą społeczność praktycznie niezniszczalną.
Uporczywie po łbie kołatała mi się myśl, że dla tych ludzi nie jest ważne kto rządzi, ani co dzieje sie na giełdzie w USA czy w Rosji. Państwo było im obojętne, bowiem mieli siebie. Nie obowiązywał ich system emerytalny, bo pewną opiekę zapewniały im dzieci i sąsiedzi. Miałem pradopodobnie przy sobie więcej pieniędzy, niż oni zarabiają w rok, a jednak biło od nich takie poczucie bezpieczeństwa i siły, że to ja czułem sie wręcz pozbawiony czegoś, ubogi. Pewnie po parunastu dniach przebywania w naszej kulturze to uczucie mi przejdzie, ale w tamtych chwilach, słuchając jak mówią że to dzieci są ich największym skarbem, trudno bylo się z tym nie zgadzać. Gdy wspominali, że ich życie jest ciężkie – a jest w sposób dla nas niepojmowalny – to nie było to narzekanie, tylko stwierdzanie prawdy.

I jeszcze jedno – oni sie do ludzi uśmiechają. Żartują z siebie, są złośliwi – ale to wszystko jest podszyte serdecznością. Jak to pare razy słyszelismy – nie potrzeba sie spierać. I choć nie da się wyzbyć oceny tej społeczności jako “poczciwej”, to faktycznie człowiekowi włączało się pozytywne myślenie.

Znowu gdzieś krążąc wokoło tematu, biorę się w karby i już Pana od roboty nie odrywam… Pozwolę sobie tylko na stwierdzenie, że faktycznie Pańska odpowiedz powinna być osobną notką.

Przesadza Pan. W uogólnianiu znaczy sie. Na ten przykład na wyjeździe moim ostatnim każden z nas potrafił znaleźć nocą gwiazdę polarną lub oceniać gdzie słońce będzie o 12 i wiedział dlaczego w takim razie trzeba maszerując na wschód mieć je po prawej stronie. Albo że południe to w polowie drogi między 12 na zegarku, a wskazówką godzinną skierowaną na słońce. Mniej więcej oczywiście.

Moze i są takie debile co to Pan o nich pisze, ale do szyderstwa się jeno nadają. A to że ja na ten przykład do końca nie rozumiem zjawiska fotosyntezy a miony i mezony zasadniczo to znam jedynie z nazwy, nie oznacza że Pan sobie masz na szyje sznur zarzucać. Wszystkiego wiedzieć się nie da.

o!

mam wrażenie, że przecenia Pan znaczenie pokoleń, żyjących w międzyepoce (wedle określenia Wańkowicza).

Pytanie, które zadać trzeba jest takie: czy ta wiedza jest nam do czegokolwiek potrzebna?

Czy ja muszę wiedzieć jak działa telefon? Nie muszę. Jak przestanie działąć, to ta wiedza mi w niczym nie pomoże.

Czy jak zamkną mi sklep, to zacznę uprawiać cztery podstawowe zboża na balkonie? Nie, nie zacznę.

Prędzej przejdę na handel wymienny. Książki są świetne na opał...

Oczywiście w jednym ma Pan rację: postęp zawsze zdaje się być ostatecznym i nieść ze sobą bezpieczeństwo. Co jest nieporozumieniem i ułudą.

Ale czy Pan potrafi skrzesać ogień bez zapałek i szkieł optycznych? Zresztą pewnie Pan umie, bo Pan ma sprawności zuchowe. Ja nie umiem, choć wiem teoretycznie, jak to zrobić.

Co jest gorsze: zapomnieć o rzeczach, które z nikłym prawdopodobieństwem mogą się okazać ważne, czy zapychać sobie głowę nieprzydatną wiedzą, blokując ją na innowacje?

To nie jest pytanie do Pana, tylko takie ogólne.

Pozdrawiam serdecznie

że ważnym jest, by wiedzieć do czego służy głowa (i to co w niej sie znajduje) i np. ręce. I nie mylić ich ze sobą.

Dobrego amopoczucia nadal życzę

więc się zgadzamy, że więź jest wtórna wobec żywiołowości otoczenia. W tym wypadku ekonomicznego.

Problem polega na tym, że to co ich dotyka, to nie są rewolucje. Są to co najwyżej przewroty, polegające na obaleniu włądzy. Natomiast struktury życia społecznego pozostaja bez zmian. I rodzą, koniec końców kolejny przewrót.

Zamiast rozwoju mamy kompulsywną stagnację.

Zdaje się,że ja dziś za dużo pracowałem, bo zaczynam szyfrem mówić, cholera.

Idzie mi o to, że mimo uporczywych wybuchów, wszystko zostaje po staremu.

Ale jeśli wyobrazi sobie Pan wielką zmianę, która uderza w ten porządek. Zmianę negatywną, bo każda pozytywna go podtrzyma ( jak ropa szejków). Naprawdę wielkiego głodu taka struktura nie przetrwa, bo nie będzie zdolna do innowacyjnego przystosowania.

I przenieśmy się na nasz grunt. Kiedy nadchodzą silne zmiany społeczne, ekonomiczne, etc. Najbardziej cierpią ci, którzy nie umieją się dostosować.

Na przykład starzy, którzy nie potrafią się resocjalizować (w ścisłym znaczeniu tego pojęcia, a nie w potocznym, bo nie idzie tu o przestępców bynajmniej).

Na przykład gorzej wykształceni.

Na przykład ubodzy, bo nie mają zasobów do zaryzykowania i marginesu na ich odtworzenie.

Na przykład ci, których cechuje ślepe poddawanie się autorytetom.

Jak łatwo zauważyć, jest ich wokoło nas wielu.

Czasami wystarczająco wielu, by zatrzymać zmiany. Na czas jakiś.

I zwiększyć ich koszta.

Z tej perspektywy, strukturalno zachowawcze społeczeństwo polskie nie jest wcale dalekie od tych, które Pan opisuje.

Kompulsywna stagnacja przejawia się brakiem potrzebnych reform i wyborczym bujaniem się od ściany do ściany.

Cholera, wyszła mi diagnoza.

Pozdrawiam

PS Proszę mnie nie prowokować.

pierwsze Pana zdanie całkowicie niemal podzielam, choć w przypadku opisanym przez pana Griszqa to nie gulasz, ale pilaw.
Ale zgadzam się z Panem. To takie społeczne perpetuum mobile biedy.

Natomiast jaki to ma związek z krzesaniem, nie wiem.

Biedni zwykle umieją krzesać. Przychodzi im to łatwiej niż bogatym. A mimo to umierają z głodu w pierwszej kolejności.

Pozdrawiam