Zazwyczaj nie wypowiadam się w sprawach poważnych i bieżących. Do tego stopnia, że już bodaj co drugi tekst od tych słów zaczynam.

Po pierwsze, dlatego, że nie czytam gazet, nie oglądam telewizji (poza takimi, co nadają tylko filmy i seriale, a i to rzadko) i nie słucham nic poza płytami i radiem internetowym (rozmaitym, ale wolnym od podawania czasu i wiadomości). Innymi słowy, tyle wiem, co na TXT przeczytam. Prędzej się dowiem o zapaści komunikacyjnej w Łodzi, niż o czymś poważnym. I dobrze mi tak, i dobrze mi z tym.

Po drugie, dlatego, że nie chce mi się sprawdzać po książkach, szukać źródeł i zastanawiać, jaki jest poziom przekłamania i uproszczenia informacji, jaka do mnie dociera. Zawsze to się człowiek uśmieje, jak zobaczy, że pana Igle tak zmontowano, że przez chwilę nawet jedną taką na M bronił. Zabawne i nie wymaga weryfikowania.

Po trzecie, dlatego, że nie lubię. Od jutra będę się zawodowo nudził sprawami poważnymi, a i innych zanudzę. To prywatnie nie muszę. Zwłaszcza zaś za darmo.

Ale dziś, całkiem niespodzianie i bez zapowiedzi, dopadła mnie rzeczywistość. Może dlatego, że mi się zachciało, pewnie po raz ostatni na czas jakiś ugotować coś zabawnego? Ugrzązłem w kuchni, co lubię. W kuchni smażyłem, grillowałem przedwstępnie, oraz rozważałem kwestie sosu (chyba jednak taki z gorgonzolą) i wina (może bułgarskie, dla odmiany).

Niestety, w kuchni mam radio. Niestety, takie staromodne, to znaczy takie, które podaje wiadomości o równych godzinach. Radio Jazz mi szumi, cholera i nie mogę myśleć o ziołach, jakie będą odpowiednie.

Przez to radio, choć cztery razy zmieniłem dla nerwowości swojej, program, posłuchałem sobie różności. Zacząłem mieć wątpliwości. Więcej powiem: nadal je mam.

Pragnę zastrzec, że są to wątpliwości kuchty. Wątpliwości, które nie zostały zweryfikowane sprawdzaniem źródeł. Kuchta nie ma na to czasu. Nawet wykształcona.

Wartość życia ludzkiego

Trybunał Konstytucyjny uznał, że nie można zestrzelić samolotu opanowanego przez terrorystów. W uzasadnieniu (ustnym), zwrócono uwagę na to, żeby pilnować lotnisk, a także na to, że życia ludzkiego nie można uprzedmiatawiać. W szczególności ukazano mi, że dla domniemanego ratowania życia ludzkiego, wcale na pewno jeszcze nieutraconego, nie można poświęcać (niewątpliwie) życia innych niewinnych ludzi, rozwalając ich rakietami.

Najpierw mi się to spodobało. Jestem przeciwnikiem kary śmierci. Uważam literę ustawy antyaborcyjnej za sensowną (podkreślam: literę, a nie praktykę). Czynię wyjątek na rzecz służby wojskowej, bo uważam, że trwałość bytu narodowego jest ważniejsza niż życie jednostki. Stanowisko dość zachowawcze manifestuję. Jak to katol, w stopniu sierżanta rezerwy.

Zapewne dlatego mi się to stanowisko Trybunału spodobało. Potem jednak przyszłą refleksja. Przypomniałem sobie, z czasów dawniejszych, że jest coś takiego w prawie karnym, co się nazywa kontratyp stanu wyższej konieczności. Jakoś tak.

Jest to taka instytucja, która znosi przestępność czynu, który polega na poświęceniu jakiegoś dobra, prawem chronionego, ale nie dla przyjemności człowieka, który czasem chętnie da innemu w mordę, ale dla uchyleniu bezpośredniego niebezpieczeństwa, grożącego innemu (zdaje się, że bez ograniczeń przedmiotowych) dobru chronionemu. Są tam zresztą jakieś zastrzeżenia, w kwestii tego, że niebezpieczeństwa nie dało się uniknąć w żaden sposób, a dobro ratowane jest bardziej cenne niż poświęcane. I wtedy zalęgła się we mnie wątpliwość największa dzisiaj, taka poważna, że stałem dłuższą chwilę z nożykiem do wydłubywania w ręku i zapomniałem wydłubywać.

Wątpliwość: czy trybunał uzna także zapisane w Kodeksie Karnym prawo do reagowania w stanie wyższej konieczności, za niezgodne z konstytucją, bo przecież od czasów Karneadesa wiemy, że jednym z dóbr, które może być w ten sposób chronione, a i poświęcane jednocześnie, jest życie ludzkie?

Suwerenność

Zanim poszedłem do kuchni, przeczytałem, jak się spierają niektórzy o suwerenność. W kontekście wspólnej waluty. Nawet się zastanowiłem, czy nie warto o tej suwerenności coś napisać. Dla uporządkowania pojęć. Oraz dla czystego phunu jaki mnie nachodzi zawsze jak do zwolenników suwerenności dotrze, że to ujęcie, o które tak strasznie walczą wymyślili Niemcy w XIX wieku i że ma to związek ze zniemczaniem zachodniego zaboru.

Ale się mi nie chciało, więc wróciłem do kwestii istotniejszej dla mnie, czy mianowicie składniki dania głównego powinny być smażone, duszone czy też jednak z grilla?

Podczas wkładania do pieca warzyw, które zmienią się wieczorem w kolację dla rodziny, zrozumiałem, że nie ma o czym pisać. Dowiedziałem się, bowiem o kolejnej fazie gier i zabaw wokoło czegoś, co mnie osobiście nie interesuje wcale, ale radio uparło się, żebym się dowiedział o tym.

No to się dowiedziałem. A w konsekwencji zrodziła się we mnie wątpliwość.

Wątpliwość: czy warto rozważać problem suwerenności w sytuacji, gdy na kształt prawa wewnętrznego wpływa nie Unia Europejska, nie wredna Ameryka, czy knująca Rosja nawet, ale organizacje piłkarskie, które dyktują nam jak ma być rozwiązany problem piłki kopanej i co wolno władzy suwerennej prawodawczo i tej, co jest jakoby suwerenna wykonawczo?

Polityka zagraniczna

Jakiś czas temu pewien bloger, którego komputer żyje własnym życiem, rozpoczął nawoływanie do zmiany polityki wobec Białorusi. Nie wiem, co jest przyczyną, a co skutkiem, ale wnet podobne głosy rozległy się wszerz i wzdłuż, także z kręgów rządowych. Podkreślam, że nie wiem, co było pierwsze, ale to naprawdę tak było, że się o tym pomyśle dowiedziałem z bloga, który czytam czasem dla spotęgowania w sobie dobrego samopoczucia i wynikającej z niego zdrowotności. Dopiero potem się okazało, że piszą o tym po gazetach, co wiem od Dziecka, która czyta Dziennik i zagląda do innych gazet, czytanych przez koleżanki, w ramach obowiązku szkolnego.

Z grubsza idea była taka, żeby Białoruś od Rosji odciągnąć, poprzez danie jej cukierka Werther’s Original i flaszki polskiej wódki. Oraz mówienie: - Nu, nu, dobra Białoruś, dobra…
Jakoś tak to zapamiętałem. Ignorant jestem, wiem.

Idea wydała mi się zasadniczo absurdalna, ale jako cwany w sobie, uznałem, że nie ma powodu tego ogłaszać, bo jakby co (cóż za rusycyzmy mi się dziś plączą po tekście, swoją drogą) i gdyby było inaczej (a ja się w końcu na zagranicznej polityce znam nawet mniej od tych, co o niej w kółko piszą), to wyjdę na głupka. A nawet jakby nie, to mnie zaraz jakiś patriota za przyjaciela Rosji ogłosi, a to byłoby mi przykre. Z wielorakich względów. Więc siedziałem cicho.

Przy obieraniu warzywa, posłuchałem sobie trochę o wyborach na Białorusi, o tym, co się działo tam przed nimi i o tym, co się dzieje teraz. W efekcie tego słuchania, zaciąłem się w palec, ale też i przyszła do mnie myśl taka, że to nie ja wyszedłem na głupka. Trochę się nawet ucieszyłem, ale po chwili wpełzła mi do umu wątpliwość, przeszkadzając w nasypywaniu papryki do marynaty mięsnej..

Wątpliwość: jeżeli nawet można pojąć (choć jest przykre dosyć), że dajemy się wodzić za nos Rosji (której partia jest tak silna, że zawsze ktoś w jej obronie stanie: za pieniądze, z głupoty, albo ze strachu), albo Chinom, które mają już tyle pieniędzy na majtkach pozarabianych, że mogą nas bezkarnie otruć, a my tylko się zapytamy, czy aby nie staniały procesory, to czy wypada jednak, żeby nas kołował jak chciał byle dyrektor Sowchozu?

*

Ponieważ musiałem jednak coś przygotować, to wyłączyłem radio. W końcu składał będę to wszystko w całość wieczorem, a wtedy zamiast radia będę ochotniczo i radośnie słuchał, co mają mi do Powiedzenia Panie Domowe. Nie mam w tej kwestii żadnych wątpliwości