Dobrze, że Jerzy Jachowicz popełnił krótki tekst w “Dzienniku” na temat ciekawej acz krótkiej konwersacji jaką prowadził prezydent Łodzi ze strażnikiem miejskim. Rozmowa, co prawda mało subtelna była, a słowa jakich użył Kropiwnicki należałoby uznać raczej za niezbyt wyszukane, a nawet bardzo pospolite i powszechnie przez nas wszystkich znane i używane.

Przecież nie o przekleństwa tu idzie, a o stosunek do drugiego człowieka i jego pracy, szczególnie gdy ten człowiek jest naszym podwładnym. Nie chodzi o to, że prezydent dużego i znanego miasta mówi wrazy na cha i ka. W Polsce przeklinanie jest egalitarne. Kropiwnicki okazał się, jak pisze Jachowicz :“prostacki wulgarny i prymitywny” nie dlatego, że mówi “brzydkie wyrazy”, ale dlatego, że nie szanuje ludzi.

A wmawianie dziennikarzom, że J. Kropiwnicki nawet nie zna wulgarnych słów, jest tak samo poważne, jakby powiedzieć, że A. Kwaśniewski nie zna smaku alkoholu, bo go nigdy w ustach nie miał.

Chdzi o to, że można przeklinać prostacko i chamsko poprostu; że można używać wulgaryzmów, jak sie używa przecinka i kropki, bezmyślnie i głupio. Można przeklinać tak, że się kogos obraża i niszczy jego godność. Tak przeklina Kropiwnicki.

Ale można też (tak!!!) przeklinać pięknie i mądrze. Można z przeklinania uczynić sztukę. Można tak przeklinać, że to brzmi ładnie, że nikt nie czuje się skrępowany, urażony, czy poniżony. Można przeklinać uroczo i zabawnie. Tak potrafi niewielu.

Jerzy Pilch w jednym ze swoich tekstów, w którym wspomina Ks. Tischnera, pisze o jego pięknej polszczyźnie, której, właśnie niepospolitego uroku, doznał niejako “na własnej skórze”.

Pewnego razu do Pilcha w redakcji “TP” podszedł autor “Historii filozofii po góralsku” i z uznaniem powiedział : “Wy mi się, kurwa Lutrze czy Kalwinie coraz bardziej podobacie!” I jakby tego było mało dał temu wyraz również na piśmie…

Tischner podobno przeklinał pięknie…