Maleńczuk to człowiek specyficzny. Niby trefniś, ale nie polecał bym śmiać mu się w twarz, bo może dać w mordę.

Jego romanse z ogólnie rozumianym mainstreamem w każdym innym przypadku określiłbym jednym słowem – kurewstwo, ale nie w tym.

Maleńczuk nie ukrywa, że zawsze grał dla kasy. Jest szczery bo sprzedawał swoją muzykę na Floriańskiej i w Kongresowej. Nie wciska kitu. I za to go lubię.

Za to i za Homo Twista, którego pierwsze dwie płyty to, IMO, arcydzieła. Brzmienie, sposób gry na gitarze, teksty są absolutnie wyjątkowe. Nigdy potem Maleńczuk nie zagrał z takim czujem.

Po “Matematyka” sięgnąłem w zasadzie z obowiązku. Ot tak, żeby posłuchać. Co tam będę pieprzył o miłych rozczarowaniach … płyta jest znakomita! Po jakichś pierdołach nagranych z Waglewskim nie spodziewałem się, że Maleńczuk podniesie się artystycznie, a tu bach! Muzyka z groovem (Deriglasoff), fajne riffy i znakomite teksty. Chyba najlepsze od czasów “ulicznych” i pierwszego HT.

A frazy takie jak ta:

“Opuszczam więc pokój,
I klucze oddaję,
Wtem staruszek portier na mej drodze staje.”

To mistrzostwo świata.

A “Wiesław” to powrót do wielkiej, naprawdę wielkiej formy.

Polecam wszystkim Polakom. :)