a gdzie pan tę nową siłę dostrzega?
W hipokrytach i bezideowcach z młodzieżówek partyjnych powielających bz entuzjazmu partyjne slogany za starszymi?
Taki życzeniowy ten tekst…

A co ty się tak żołądkujesz, że zaczynasz gadać jak Gosiewski czy Karski? Wprowadzanie do TXT języka rodem z PiSu czy kancelarii prezydenckiej jest nie do przyjęcia! Telewizora mogę nie włączać, szmatławców gazetowych mogę nie czytać. Tylko nie dawaj nam okazji, byśmy omijali TXT, bo co nam wtedy pozostanie???

Przecież można się wkurwiać bardzo kulturalnie – pardon le mot, jeśli jeszcze cokolwiek pamiętam z lektoratu u mesje Tole…

: ))

Zgadzam się z Panem w całej rozciągłości co do apelu z końca pańskiego tekstu. Ci panowie nie rokują niestety (a może i stety) nadzei na poprawę. Idee też jakieś zwietrzałe, jeśli jakieś posiadają...

Niech nadejdzie nowe! W końcu.

Simon

To Lisicki teraz napisał.
A ja od dawna.

Skąd nowe?
A najpierw stare trza pognać.

Ja się zawsze uśmiecham do konfederatów. Wyjątkowo się nie uśmiecham, gdy mnie ktoś wkurzy albo gdy się wyzłośliwiam…

Brutalizowanie języka wcale nie jest potrzebne, by wyrażać emocje, choć i ja przyznaję, że używam słów grubych, ale staram się to robić, gdy jestem sam. I raczej do telewizora mówię -“Ty skurwysynu” niż do konkreta w blogu. Poza tym – te suczesyny nie bywają w TXT, tylko my, a nie zapominajmy, że wiele Pań tu gości i nawet Jill obiecała zaglądać. Więc proponowałbym kontolować palce walące w klawiaturę...

Pozdrowienia i powodzenia
: ))
(szeeeroki uśmiech)

ale nie mogę sobie odmówić przyjemności, gdy mowa o wulgaryzmach i polityce.

Gustaw Holoubek opowiadał taką anegdotę, kiedyś wyczytałem chyba w ,,Polityce”, ale w necie tyż jest, więc przeklejam:

,,Podczas próby Kalina Jędrusik zapaliła na scenie papierosa. Zbliżył się strażak i powiedział: “Proszę zgasić papierosa, bo tu nie wolno palić”. Jędrusik, jak zawsze z wdziękiem, odparła: “Odp… się, strażaku”. Strażak strasznie się zamyślił, poszedł za kulisy i tam siedział jakiś czas. Potem nabrał powietrza, wrócił na scenę, ale tam już nie było Kaliny, tylko Basia Rylska. On jednak tego nie zauważył (tak był wściekły) i krzyknął do Rylskiej: “Ja też potrafię przeklinać, ty k… stara!”. Zdumiona Basia pobiegła do Edwarda Dziewońskiego, który był reżyserem spektaklu, i powiedziała mu, że strażak zwariował, bo ją zwyzywał bez żadnego powodu. Dziewoński strasznie się zezłościł, poszedł do strażaka i powiedział: “A pan jest ch…!”. Przy czym strażak był inny.”

Takie qui pro quo

A Ostatnio czytam o Osieckiej sobie i Osiecką i podobno Kalina Jędrusik przeklinała ze strasznym wdziękiem.
Zresztą może dzis to czytanie w tekst się przerodzi, choć koncepcji nań nie mam, ale co tam.

pzdr

To wedle mnie jesteś agentem salonu.
Tutaj.
Co to strasznie ryje.
Się z TXT.
Wiadomo, jak każden człowiek układu, niby nic nie wie, niczego nie rozumie ale wszędzie jest.
I podpuszcza & prowokuje.
Noo.
Typowa szkoła KGB.
:)

krótko napiszę:

przestań kląć po prostu.

Nieprzyjemnie – mi – czytać.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

“Na początek – umawiamy się – szczym do zlewu!” – powiedział jakoby Jan Himilsbach, którego zakwaterowano w Domu Literatów w pokoju dwuosobowym z umywalką.

Wiele historyjek opowiada się o ludziach znanych…

ps. Grzesiu – uzupełniłem zbyt lakoniczny cytat pana Jana H.
:)

Dobrze.
Ja przestanę kląć.

A co to zmieni?
W zasadzie.

stare trza pognać

żeby stare pognać to trza mieć nowe w alternatywie, bo jak inaczej pognać stare?

Jeśli ‘stare’ jest w stanie zasłonić ‘nowe’ to znaczy ,że to ‘nowe’ swą małością przewyższa ‘stare’.

zostały postsolidaruchy

^{dawniej KriSzu}

Spokojnie – jeszcze jakieś dwadzieścia lat… :)

To taki proces – otwieranie lodówki… aż dziw, że trwa aż tak krótko. Bo przecież to nie jest li tylko lodówka komunizmu – to jakieś dwieście lat zapóźnienia, które jak znakowanemu bydłu rozpalonym do białości żelazem, odbija nam się różnymi mitologicznymi strategiami przetrwania (polski romantyzm mieszany w różnych stężeniach z Polakiem – katolikiem). Kiedyś te strategie były wybawieniem – dziś odbijają się czkawką.

Wymieszane z mdłym karierowiczowstwem – w proporcjach 20% mitu na 80 cynizmu.

Tęsknię za prawdziwą prawicą. I lewicą. Jak mijam na Tamce księgarnie Frondy zatrzymuję się z uwagą. Z uwagą czytam Krytykę Polityczną.

Dwadzieścia lat…

Z Sikorskim można się nie zgadzać. Można go nie lubić. Ale on już jest z tego nowego, mam nadzieję lepszego świata.

Nie lubię i nie używam wulgaryzmów, ale nie cierpię również nadpoprawności – szczególnie od czasu, kiedy na jednym z forów usunięto z mojej wypowiedzi cytat z Borgesa, bo noblista był łaskaw zastosować powszechnie w Polsce znane słowo na literę, od której zaczyna się nazwisko prezydenta.
Poza tym śmieszą mnie ci, którzy w imię tejże poprawności wymagają od chóru kibiców na stadionie, by ryczał karnie tysiącem gardeł: “Sędzio, ty męski narządzie rozrodczy!”

A system dwupartyjny to rzeczywiście mamy, tyle że na wzór amerykański raczej. Trudno odróżnić partie po programach, łatwo – po twarzach i retoryce.
Wyrazista lewica i prawica są potrzebne, choćby dla naświetlenia problemów – obie świetnie sprawdzają się jako partie opozycyjne, ale skutecznie rządzą z reguły centrowe.
Wraz ze spadkiem(tak!tak!) ogólnego poziomu agresji w skali globalnej, znikł konflikt wewnętrzny – ludzie dysponujący “nowoczesną osobowością” nie staną się już rewolucjonistami.
Defendo