Starczy czekania.

To jest wspaniały kawałek, Igło.
Nie ma w nim ani jednego niepotrzebnego przecinka.

Pozdrawiam

jak to dobrze, że Pan jest na TXT

no w stepy moglbys pojsc na ten przyklad…a tak to jestes…
ech dobrze napisane…

lowca…

złośliwe, ale trafne.

pozdrawiam

jak to miło, że szeregi złośliwców i szyderców się wzmocniły ;) Zaraz nam się oberwie od apologetów PW, choć może nie od Gospodarza bloga akurat.

ze szczęścia normalnie. Każdy by się radował, mieszkając na cmentarzu.

I nie nazywaj mnie cynikiem, cynikiem jesteś Ty, przechodząc do porządku nad masakrą.

Dzieci Rymkiewicza, kinderszenen, k…a

Zostałby po mnie ładny brzozowy krzyżyk na Powązkach.

Kpr Pino, “Krybar”, l. 16, + 25.08.1944

Po prostu pasjonujące.

no jest. Literacko świetne. Nic nie chciałam mówić, ale też nie chciałam, żeby Hamilton został zadziobany. Bo tak myśli więcej ludzi. Warszawiaków też.

A ja bym co rok we Wszystkich Świętych zapalał Ci znicz i stał na warcie. W panterce.

Nawet nie wiesz, jak niewiele jest tej jednomyslności w podejściu do “bohaterszczyzny”. W końcu w jakimś celu organizujemy spotkania z kombatantami. Niedawno udostępniłem Niepoprawnemu Radiu zapis naszego spotkania z p. E. Baranowskim, “Jurem”. Wystarczy posłuchać pytań i odpowiedzi…

Poszło na raty – wystąpienie Gościa – audycja z 06.12., odpowiedzi na nasze pytania – 07.01.

i wcale nie neguję, że to mogło być fajne, na swój sposób. Kiedyś na kibicowskim forum był taki Pennywise, co to marzył sobie, jakby było świetnie, pieprzyć się na gruzach (pardon), bo Eros i Tanatos to zawsze zusammen, a potem w wieku lat dwudziestu kilku osiągnąć nieśmiertelność.

Foxx – faktycznie nie wiem, z lektury wątku “63 dni chwały…” akurat to nie wynika ;) Muszę w końcu posłuchać tych audycji waszych.

Pozdrawiam

P.S. Interesowała by mnie informacja, czy zetknąłeś się może z nazwiskiem Leopold i Genowefa Sobolewscy (mój dziadek i jego pierwsza żona)? Mieszkali w czasie okupacji na Zielnej, więc musieli walczyć gdzieś w Śródmieściu, ale nie mam pojęcia, w jakiej jednostce, bo dziadek milczał na ten temat, jak ojciec Pilcha, który walczył pod Stalingradem… Po wojnie poszedł w oficery i wyszedł z LWP jako major, całe życie też ubolewał, że ze względu na akowską przeszłość nie chcą go przyjąć do partii ;)

opisałem spotkanie z innym powstańcem, który walczył na Dolnym Mokotowie, w Baszcie a potem na Czerniakowie i go zacytowałem.

We wrześniu przyszły do nas na Czerniaków niedobitki Zośki i Parasola ze Śródmieścia, panie jakie tam ładne dziewczyny były, jaką oni broń mieli ale baliśmy się ich gorzej niż Niemców, dla nich zabić człowieka to było jak splunąć...

Wtedy prawicowo-patriotyczne pojebstwo usiłowało mnie zlinczować.
Od tego czasu mam w dupie wszystkich tych co se w fotelu przed telewizorem Polską gębę wycierają.

... inny fragment z “Mrówki…” – w kontekście “Zośki” i “Parasola” przewijających się we wspomnieniach powstańców z innych baonów:

http://blogmedia24-historia.blogspot.com/2008/09/powstanie-okiem-sceptyk...

dzięki Igło, ten Twój cytat mi utkwił i chciałam powtarzać z pamięci, ale mnie wyręczyłeś.

Opowiem coś podobnego, co zapamiętałam z wystawy na Karowej: sam koniec września, ludzie biedni siedzą w piwnicy, wpada oszalała dziewczyna (takie Pino born 1928) z granatem i chce wyciągać zawleczkę, bo przecież aż do śmierci, nie mogą nas Niemcy zwyciężyć! Chwała Bogu, przyszedł jakiś zwierzchnik i kazał jej się odwalić, koniec piosenki, idziemy do niewoli…

Kiedyś miałam ustawiony na gg opis z Lao Che:

Nam jedna szarża – do nieba wzwyż

Na co mój kumpel Kacper, nie wiedząc, o co chodzi (raczej słucha innej muzyki), ustawił sobie coś takiego:

A czy wysoka marża? Marża tyż.

Wydaje mi się to szalenie trafnym podsumowaniem…

zapomniałam się odnieść do jednej Twojej uwagi: frakcja apologetów jest i ma się dobrze, przychodzą mi do głowy na razie: Gretchen, Merlot, Mida, Jerzy Maciejowski, być może w jakimś sensie także Grześ.

apologetą powstania czy wojny.
Tyle, że uznaję jej ( wojny ) nieuchronność, czasem konieczność i jej cały brud.

każdy nosi w sobie, i różnią się. Niezależnie od opracowań historyków, wspomnień uczestników, kłótni polityków…

mentalność się zmieniła, na szczęście. Proszę bardzo, można wrzucać ile wlezie na moje pokolenie, prawda taka, że nie miało do głów wkładanej w szkołach romantycznej sieczki, kultu Wodza i jego kasztanki, toteż masowo wyrżnąć by się po prostu nie pozwoliło… Kolaborować, kombinować, konspirować, przetrwać. Nie kopać się z koniem.

Pozdrawiam, pełzający pragmatyk Pino

Chłopcy są niewinni,
Chłopcy są uroczy
Chłopcy mają karabiny,
Każdą przepaść chcą przeskoczyć

Ja sobie mogę pomyśleć, jadąc Alejami, o tych ludziach, co siedzieli w piwnicach.

dla Mirona Białoszewskiego?

Tu chodziło o życie.

Takie nudne, bezbronne, cywilne…

czyli słynny problem – gdybym wtedy żył, to bym poszedł czy nie poszedł?
Akurat tego problemu nie miałem. Znalazłem sobie motywację zastępczą.

czy ja kurwa piszę po chińsku?

Jeśli nie wiesz, że Białoszewski napisał takie cuś, jak Pamiętnik z Powstania Warszawskiego (z perspektywy cywila w piwnicy), to faktycznie jesteś troglodytą. So sorry.

Grzesiu – jeśli jestem Polką i mam kogokolwiek bliskiego w danym Mogadiszu, to życzę sobie, żeby w polskich wiadomościach najpierw powiedzieli, czy wśród ofiar nie ma Polaków. So sorry.

Czy Białoszewski był pierwszą relacją z Powstania, z jaką się zetknęłaś?

“Grzesiu – jeśli jestem Polką i mam kogokolwiek bliskiego w danym Mogadiszu, to życzę sobie, żeby w polskich wiadomościach najpierw powiedzieli, czy wśród ofiar nie ma Polaków.”

Okej, ale jak ja słyszę to rytualne na szczęście wśród ofiar nie ma Polaków i uśmiech ulgi na twarzy prezentera, a w następnym zdaniu info o setkach czy tysiącach ofiar i obrazki krwawe czy tragiczne widzę, to mnie coś trafia.

Niesmaczne trochę to mi się wydaje.

Coś jak sytuacja, gdy w kraju susza, upały od tygodni, lasy płoną, plonów nie ma, a głupiutka pogodynka w TV z błogim uśmiechem ogłasza: _jutro będziemy mieć piękną słoneczną pogodę”.

No zabić tylko:)

ale różne rzeczy mi zgrzytają, również zgrzyta mi np. podkreślanie zawsze rytualne “zginęło ileś osób, w tym kobiety i dzieci”.

P.S. Argument ze znaniem mnie nie przekonuje, ile masz osób w Polsce, których śmierć naprawdę mogła cię by obejść? 10,20,30?

Moim zdaniem to wynika (a potwierdzeniem tego była np. cała szopka wokół 11 września) z tego europo i amerykanocentryzmu, wedle którego życie Białego człowieka jest więcej warte niż życie jakiegoś tam Somalijczyka np.

kurde rzuciłbym tu powiastkę z deMello, która pokazuje, że narodowość to w jakis sposób etykietka też.

jest taka anegdota u niego, jak pakistańskie wojsko uwolniło Hindusów mówiąc im że są w Indiach, ci wpadli w orgazm prawie patriotyczny, się okazało później, że jeszcze jednak w Pakistanie:)

Bo góry to góry (Himalaje to Himalaje), nie ma gór indyjskich i gór pakistańskich.

To etykietki są, no.

Hierarchię wartości masz dobrą i każdy pewnie tak ma, że najważniejsze to co najbliższe.

Tyle że dla mnie (choć właściwie np. przyjaciół i osoby wazne mam tylko wśród Polaków) nie ma de facto różnicy między Polakami a innymi ludźmi.
I nie rusza mnie bardziej, ze zginęło 20 Polaków niż ze zginęło 20 Hindusow.

Bo niby dlaczego właściwie?

Oooo, znalazłem, z “Przebudzenia” to jest:

Sa takie slowa, ktore nie odnosza sie do niczego. Na przyklad: “Jestem Hindusem”. Przypuscmy, ze jestem jencem wojennym w Pakistanie i mowia mi:

– Zamierzamy cie dzisiaj zabrac za granice, abys mogl rzucic okiem na swoj kraj.

Przewoza mnie wiec za granice, patrze poprzez nia i mysle: “Och, moj kraj, moj piekny kraj. Widze wioski, drzewa i wzgorza. To moj rodzinny kraj”. Po chwili jednak jeden ze straznikow mowi:

– Przepraszam, ale pomylilismy sie. Musimy pojechac jeszcze z dziesiec mil.

Czego dotyczyla moja reakcja? Niczego. Mialem w umysle slowo “Indie”. Ale drzewa to nie Indie. Drzewa to drzewa. W rzeczywistosci nie istnieja granice pomiedzy krajami. To ludzki umysl je stworzyl. Zazwyczaj nalezacy do glupich, ograniczonych politykow. Kiedys moj kraj byl jednym krajem, teraz sa juz z niego cztery. Gdybysmy byli mniej czujni, byloby ich szesc. Mielibysmy wowczas szesc flag, szesc armii. Dlatego jeszcze nikt nie zlapal mnie na tym, bym oddawal honory fladze. Wszystkie flagi narodowe napawaja mnie odraza, gdyz sa falszywymi bogami. Komu mam oddawac honor? Moge oddac honor ludzkosci, ale nie fladze otoczonej armia.

Flagi istnieja jedynie w glowach ludzi. W kazdym razie slownik nasz zawiera tysiace slow, ktore nie maja zadnego odniesienia do rzeczywistosci. Ale wyzwalaja w nas wielkie emocje! Zaczynamy wiec widziec cos, czego nie ma. Naprawde widzimy indyjskie gory, podczas gdy ich nie ma i naprawde widzimy Hindusow, ktorzy nie istnieja. Istnieja jedynie wasze amerykanskie uwarunkowania. Ale to nie jest cos specjalnie godnego podziwu. W krajach Trzeciego Swiata wiele sie dzis mowi o “inkulturacji”. Czym jest to, co zwiemy “kultura”? Nie jestem tym slowem zachwycony. Czy oznacza ono, ze masz chec zrobic cos, poniewaz uwarunkowano ciebie tak, abys to zrobil? Ze chcialbys czuc cos, poniewaz tak cie uwarunkowano? Czy oznacza to mechanicznie podejmowane reakcje? Wyobrazmy sobie amerykanskie dziecko zaadoptowane przez rosyjska pare i wychowywane w Rosji. Nie ma pojecia, ze urodzilo sie w Ameryce. Wychowywane jest w kulturze rosyjskiej i umiera dla Matki Rosji. Nienawidzi Amerykanow. Dziecko to zostaje wpisane w okreslona kulture, nasycone literatura. Patrzy na swiat oczyma nabytej kultury. Mozesz nawet powiedziec, ze nosi swa kulture ze soba, tak jak ubranie. Kobieta hinduska nosi sari, amerykanska cos innego. Japonka nosilaby kimono. Nikt nie identyfikuje sie z ubiorem. A wy chcecie nosic swa kulture z wiekszym zaangazowaniem niz ubranie. Szczycicie sie swa kultura. Uczy sie was, ze macie byc z niej dumni. Pozwolcie mi wyrazic to najdosadniej, jak umiem. Mam przyjaciela, jezuite, ktory powiedzial mi kiedys:

“Zawsze gdy widze zebraka lub biedaka, nie moge nie dac mu jalmuzny. Nauczyla mnie tego matka.”

Jego matka czestowala posilkiem kazdego biednego, ktory stanal na jej drodze.
Powiedzialem mu:

“Joe, to co robisz, to nie cnota. To jest jedynie przymus, calkiem mily z punktu widzenia zebraka, niemniej jednak przymus.”

Przypominam sobie tez innego jezuite, ktory zwierzyl sie na spotkaniu swego zgromadzenia w Bombaju: “Mam osiemdziesiat lat, jestem jezuita od lat szescdziesieciu pieciu. Ani razu nie zaniedbalem swej godzinnej medytacji, ani razu.” Moze to byc bardzo chwalebne, ale tez moze to byc jedynie przymus. Nie ma nic wspanialego w tym, ze pozostajemy jedynie mechanizmem. Piekno czynu nie polega na tym, ze stal sie on nawykiem, ale na jego wrazliwosci, swiadomosci, jasnosci spostrzegania i celowosci reakcji. Moge powiedziec “tak” jednemu zebrakowi, a innemu “nie”. Nie jestem zniewolony przez zadne uwarunkowania ani zaprogramowanie ze strony dotychczasowych doswiadczen lub mojej kultury