Wyrus w sposób przystępny i zrozumiały dla różnych kolów napisał bryk z historii filozofii.

To, co napisał jest jednak wersją konwencjonalną, utartą, schematyczną, podręcznikiem zalatującą. Jednym słowem – wersją, z którą ja się głęboko nie zgadzam.

Zaproponuję więc swoją F-Story, choćby dlatego, że wolno mi to zrobić.

Na początku był Egipt.

Był on dłużej niż trwa chrześcijaństwo w chwili, gdy pierwsi Grecy zaczęli mędrkować.

Grecy na początku rżnęli z Egiptu, jak się dało (Pitagoras). W tym, co najważniejsze, jednak nie bardzo się dało, bo egipscy oblubieńcy Mądrości trzymali język za zębami.

Przyszli eleaci. Przede wszystkim Parmenides.

Spostrzegł, że ruch i zmiana to iluzja, że świat jest zupełnie niezmienną, nieruchomą całością.

To było niezłe otwarcie, ale większość członków korporacji F nie poszła za tym, nie szukała dalej. Gorzej – niektórzy trochę się z Parmenidesa nabijali.

Potem przez wieki było, ujmując w skrócie, wielkie błądzenie i ściemnianie i mataczenie z przebłyskami takimi, jak wizja cieni w jaskini u Platona, jak biskup Berkeley, koncepcja sformatowanego umysłu u Kanta i kilka innych jaśniejszych przypadków wejścia na dobrą ścieżkę.

Przyszedł wiek dwudziesty i mechanika kwantowa.

Teraz filozofia jest tam gdzie fizyka. Na tematy ontologiczne i poznawcze więcej (interesujących rzeczy) mają do powiedzenia fizycy, tacy jak Alain Aspect i David Bohm.

Ostatnie słowo na tej wielowiekowej drodze do mądrości z zrozumienia należy do Briana Whitwortha z Massey University w Auckland w Nowej Zelandii. Ostatnie w tym sensie, że najnowsze.

Oczywiście uczniowie i miłośnicy szalbierza Hegla, faszysty Platona (to,że miał przebłyski – nie znaczy, że nie był złym człowiekiem), starego pierdoły Arystotelesa, oprotestuja moją F-Story, ale co tam.

Cynik z wami tańcował.