Bianko zadałaś pytanie jak rozróżnić pokój serca od zadowolenia. Ciekawe pytanie i zastanawiałem się nad tym trochę... .

Zacząłem od tego aby określić czy są to rozdzielne “stany” czy nierozdzielne. Spróbuję się z tym zmierzyć.

W doskonaleniu siebie, zdobywaniu sprawności dużą rolę odgrywa przecież nagradzanie: – zrobiliśmy coś dobrego w pracy dostajemy nagrodę:premię, uznanie, “uśmiech prezesa” – daliśmy sobie z czymś radę: podczas remontu udało nam się świetnie dobrać kolory pomieszczeń i samemu pomalować zamiast najmować majstra i wykładać gotówkę – itd

Doświadczamy samozadowolenia – czujemy potwierdzenie swojej wartości, uważamy, że jesteśmy twórczy, zaradni, zachęca nas to do dalszej pracy.

Ale czy tak jest też w życiu duchowym? – Wg. mnie tak, ale…. .

W życiu duchowym na samozadowoleniu nie można spocząć.
Przychodzi mi na myśl ( na szczęście-jak warto sobie podczytywać Biblię, wtedy same cytaty się garną na każdą okoliczność) fragment chyba z ewangelii.

“”“ Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i

skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam

nie zaszkodzi.

20 Jednak nie z tego się cieszcie, że

duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze

imiona zapisane są w niebie”.Łk 10,17-20

To ostatnie zdanie jest właśnie pokazuje kierunek radości i samozadowolenia.

Od samozadowolenia jest niedaleko do pychy z tego, że NAM SIE UDAŁO COŚ, a innym nie…. ???

A jeśli się pamięta perspektywę sukcesów za którymi jak na horyzoncie jawi się kraina w której nasze imiona zapisane to wtedy można być chyba spokojny o samozadowolenie.

Natomiast czasem zrobimy coś dobrego ale samozadowolenie może nam odebrać horyzont nieba. Gdy nasz sukces popchnie nas w kierunku pychy i wywyższenia się nad innych.

Wtedy samozadowolenie może nam znieść jak “małe tsunami” perpektywę nieba i wbrew pozorom nasze mało zwycięstwo może doprowadzić do klęski dzięki właśnie braku perspektywy o jakiej mówi Jezus.

By radując się i doświadczając radości z odnoszenia sukcesów na ziemi pamiętać, że największym powodem do radości jest to, że moje imię jest zapisane w niebie.

Wtedy żadna radość, samozadowolenie nie wygra właśnie z tym “zadowoleniem” głównym.

Wtedy nie tracimy właściwej, bożej i ostatecznej perspektywy naszego życia. Przecież wielu rzeczy możemy być niepewni w naszym życiu.

Ale tego, że umrzemy możemy być pewni zawsze a więc możemy być przekonani, że skoro nasze imiona zapisane w niebie – świadomość śmierci może mieć swój bonus dający pokój i nawet radość. Że możemy doświadczać małych sukcesów ziemskich ale to pasmo sukcesów się nie skończy wraz ze śmiercią. Prawdziwy sukces czeka tuż za drzwiami śmierci.

I to chyba rodzi w człowieku pokój, jeśli żyjemy z taką świadomością. Wtedy samozadowolenie albo lepiej brzmi zadowolenie z siebie i pokój to dwaj bracia towarzyszący nam w ziemskiej wędrówce.

Pozdrawiam.