Piszesz Poldku, że “pogłębianie swojej duchowości związane jest z tym, że należy wyjść niejako “z siebie na zewnątrz”, a w następnym akapicie walisz o życiu zakonnym.
Od kiedy to życie w zakonie jest wychodzeniem na zewnątrz? (Działalności charytatywnej nie wlicza się. Tę można prowadzić i poza zakonem).

Dalej marudzisz nad przemijaniem, jakie to ono bolesne jest und niesprawiedliwe, bo w człowiekach istnieje jakieś tam “napięcie związane z pragnieniem stałości i spełnienia” – a tu bęc! I ni ma! Ani stałości ani spełnienia.

Nie neguję, że Ty tak to możesz odczuwać, ale – do kroćset! – nie uogólniaj tego na całą ludzkość, bo nie masz po temu żadnego prawa.

Piszesz też:
“W drodze duchowej “na serio”, musi dojść do momentu pogodzenia się z tym, że wszystko jest stratą – w tym sensie, że przemija – dlatego też, człowiek duchowy kieruje się na sprawy nieprzemijające( duchowe)”.

Toć to niedorzeczność. Wszystko jest stratą? Bo przemija? Co Ty bredzisz?
Dla każdego normalnego człowieka, który potrafi cieszyć się życiem i każdym dniem, które ono przynosi, nic nie jest stratą. W tym również dla człowieka, który zostaje “sam na sam”, pozostaje sam ze sobą. [Tu zaczynam się zastanawiać jak bardzo możesz nie lubić samego siebie…]

Do uznania, że życie “tu i teraz” przemija nie potrzeba żadnej wiary. Po co wplątujesz Boga w rozumienie/pogodzenie się z przemijaniem to już zupełnie nie rozumiem? Taka licentia poetica? Marna, powiem szczerze.

Abraham jest bardzo kiepskim przykładem, chyba, że ktoś poddaje się “głosom” i postanawia złożyć w ofierze swojego syna. Wtedy rzeczywiście może zostać mu “garść piasku ściskana w dłoni, której nie da się zatrzymać”.

Współczuję takiego pojmowania świata i przemijania życia i piszę to szczerze, bez złośliwości.

Poldku, na cmentarzu nie oswaja się wieczności. Na cmentarzu:
– ateiści i agnostycy żegnają się z człowiekiem, z którym dane im było obcować “tu i teraz”.
– pozostali żegnają się z cielesną powłokę “duszy”, z którą dane im było obcować “tu i teraz”.

Jeśli Ty oswajasz się z wiecznością (lub sugerujesz takie oswajanie) dopiero na cmentarzu, to ja Ci współczuję. Po raz wtóry.

[edycja] poprawiłam literówki i dodałam słowa w nawiasie w ostatnim zdaniu, żeby “ładniej było”

Jak w niebie ma być uprawianie zbóż, sadzenie winnic, to ja się nie piszę na taką wieczność.. . Rolnictwo nie dla mnie.

************************
Drążę tunel.. .

:D
Nie szkodzi. Jak sprawdziłam na S24, tam po prawie 9 godzinach nikt się nie wpisał, pod identycznym tekstem. Być może rzeczywiście nikt nie chce się oswajać z wiecznością dopiero na cmentarzu. :)

Tak mi przyszło do głowy (nie mówię że słusznie, to byłaby zdecydowana przesada), że to biadolenie o przemijaniu, życiu, które niczym piasek wymyka się z zaciśniętej dłoni, itp. wynika z wiary w “jedno życie tu i teraz, sąd boży, piekło-czyściec-niebo”.

Właściwie to jestem nawet pewna, że o taką wiarę chodzi, bo tego uczą na “atekach”.

Nie jestem natomiast przekonana czy na “atekach” uczą dokładnie o okolicznościach II soboru (trudne słowo) konstantynopolitańskiego (uff!), który miał tyle wspólnego z duchowością, co ja – z krzywą Hilberta (dla przykładu).

Oto jeden z moich ulubionych psycholi, kolega pardon, cesarz Justynian, hajtnął się z mocno nawiedzoną kobitą, Teodorą, wyznającą monofizytyzm. Biedny Justynian, chcąc utrzymać władzę nad niesfornymi ludami wyznającymi tę samą, co jaśnie pani cesarzowa wiarę, postanowił zwołać zebranie teologiczne (znaczy się sobór), które mogłoby wypierniczyć niewygodne dla jego władzy fakty.

Tak też się stało w roku pańskim 553 ne. Na wezwanie stawiła się doborowa stawka wybranych (przez Justyniana – że też trzeba to dodawać!) teologów, którzy uchwalili dokładnie to, czego zażyczył sobie pan cesarz (a to feler! – westchnął seler).
Co dziwne, niejaki Wigilusz (wsadzony na stołek papieski przez tegoż samego Justyniana za pomocą polityczno-handlowego “szacher-macher”) wypiął się na jego i jego żonki poglądy und dążenia polityczne. Olał sobór, jako nieprawomocne wciórności!
Ot głupol! Państwo Cesarstwo wzięli go do kozy i nie wypuścili dopóki odpowiednich papierów nie podpisał. :)
A cóż takiego podpisał? Ano między innymi podpisał papiery na Orygenesa (któren to wcześniej za Ojca Kościoła robił), po podpisaniu których Orygenes został uznany za heretyka, czarownika und innego terrorystę.
Podpisał też papiery wymazujące z nauczania chrześcijańskiego wszelkie wzmianki o… REINKARNACJI, która w tamtych czasach była przedstawiana jako “preegzystencja dusz”. Skrybowie “świętych und objawionych pism” znowu mieli pełne ręce roboty! – biedne misie.

Przypuszcza się, że ten pomysł zyskał liczne grono zwolenników w tzw. hierarchii, ponieważ znacznie łatwiej jest zarządzać stadem baranów wg zasady “jedno życie tu i teraz, sąd boży, piekło-czyściec-niebo”.

Kolorowych snów… o wieczności, na cmentarzu. :)

MIło, że czytasz moje dwa blogi – i ten tutaj i na salonie. Nie wiedziałem, że mam w Tobie stałego czytelnika.

Ot, nauczony doświadczeniem, że dyskusje z Tobą nie prowadzą do dobrych konkluzji a kończą się na awanturze i zniecierpliwieniu z Twojej strony, świadomie nie wchodzę z Tobą w dyskusje. Stąd czytam, nie komentuję.

p.s.
Cmentarze to dla mnie jedne z najbardziej urokliwych i refleksyjnych miejsc na ziemi. Wszak to ważne miejsce.

Pozdrawiam.

************************
Drążę tunel.. .

Nie cierpię Barcelony, hala cokolwiek, nawet Madrid, byle tylko Barca przegrywała. :P

No niech ten Przyrowski zrobi w końcu jakiś głupi błąd.

Con cantera y aficion, na hace falta importacion

Pisz do mnie po polsku. bo nie wiem czy mi nie ubliżasz.. . :-))

************************
Drążę tunel.. .

Łacina jest za trudna, nadam Ci to w nowożytnym języku:

Let them fear, so long as they learn.

(wymawiać z akcentem z Bronxu)

Twoje “Hmm…” było łaskawe. Spierniczyłam ostatni wczorajszy komentarz, że hej. :/ Wyszło zupełnie nie to, co chciałam i jak chciałam. No cóż, nie każdego dnia święto.
Jednakże, nie uważam tego za stratę. Wprost przeciwnie – przeczytałam, przeanalizowałam, posypałam łeb popiołem, znaczy: czegoś się nauczyłam.

Dziękuję.
Dobrego dnia.

ps. O ile mi wiadomo, Pino nikomu nie ubliżyła. :)

mam nadzieję, że w tym Paryżu w maju pójdę na Pierre Lachaise czy jak mu tam.