I
Nad stanami jest i stanów stan,
Jako wieża nad płaskie domy
Stércząca w chmury…

II
Wy myślicie, że i ja nie Pan,
Dlatego że dom mój ruchomy,
Z wielblądziej skóry…

III
Przecież ja aż w nieba łonie trwam,
Gdy ono duszę mą porywa
Jak piramidę!

IV
Przecież i ja ziemi tyle mam,
Ile jej stopa ma pokrywa,
Dopokąd idę!...

——-
On chyba był największy spośród polskich poetów. Bo był najbardziej szczery i autentyczny. Bo jego życie i śmierć w przytulisku pod Paryżem były dokładnie takie jak w tym wierszu. Bo nie szafował na lewo i prawo słowem, ale mistrzowsko je umieszczał tam gdzie należy, jakby misternie budował domek z kart. Dlatego dla mnie jest pośród wielu – największy – ten cały Norwid.

polecam, w “Naszym Dzienniku” :)