Nie ma początku ani końca.
Całkiem, jak padnięta ósemka.

Ale tłumu nigdy nie lubiłam.
Czy cóś.

Przez usta do dupy… (tfuu, powinienem wypluć do brzydkie słowo.)

Podoba mi się Twoja interpretacja.

pozdrawiam

Podobno występują w naszej czasoprzestrzeni, lecz trzeba je rysować w 3D a nie na płaszczyźnie.

pozdrawiam

Cieszę się, że rozmawiasz ze mną w konwencji zabawy.

Po primo sekundo – tłum zer nie garnie się do jedynki, w tłumie (stadzie) boska jedynka znika, a raczej się chowa za zasłoną – najwyraźniej; może źle się tam czuje?
Po primo tercios – co ma piernik do wiatraka, gdy nie ma wiatru a na polach nie rosną łany pszenicy? Nic.

pozdrawiam

jedynka jest niczym

ale w towarzystwie dwójki powstaje doskonałość – 21

c’nie Pino

“Przez usta do dupy”

Ass To Mouth

=moje nudne i banalne foty=

to nie jest moja propozycja tylko autora zerowej notki. oglądaj uważnie, ok.

a tak podobno jesteś widząca … nu nu

=moje nudne i banalne foty=

Daleka byłam od “konwencji zabawy”. Ale skoro sobie tak winszujesz to nie mam nic na przeciwko.

Zera wokół jakiejkolwiek innej cyfry tworzą jakąś liczbę.
Nie stanowią li tylko obrazu “tańca”. A może jednak stanowią? Jaki?

“Spalone skrzydła” stanowią produkt uboczny tańca wokół jakiej cyfry?

Co się dzieje kiedy zero zechce oddzielić się od innej cyfry niż “jedności”?
Przeżywa ból? Większy? A może doświadcza innego uczucia?

Gra w numerki.

Ależ Ty lubisz świntuszyć.

Zdrowe odżywianie niewiele ma wspólnego z dietą. A pokarm wędruje – jak? – to każdy wie, nawet trzyletnie dziecko.

A dlaczego “Widząca”? Po prostu nie przeczytała mojego komentarza do Ciebie.

Każdy obrazek zjawiskowego świata (zer), nie tylko taniec, wymaga jedynki – od Jedności, która wszystko przenika na wskroś i jednoczy. Jedność nadaje zjawiskom wagi i powagi, że zjawiska pojawiają się jako egzystencjalnie obecne i istniejące. Metafory są tu mocno zwodnicze. (Tak na marginesie: równolegle opublikowałem te notki na S24 i tam rozmowa potoczyła się w innym kierunku, nie napiszę – ciekawszym, czy bardziej poważnym.)

Spalone skrzydła życia są metaforą życia, które zatrzymało się na poziomie ego (zera). Nie będę się upierał, że te metafory są celne i mają trafić do Czytelnika. Lecz niekoniecznie bywałem zupełnie niezrozumiany, co mnie nawet zaskoczyło.

Widzisz, jeżeli zero dołączy się do do boskiej jedności, staje się boską jednością. Jeżeli drugie zero (ego) dołączy się do boskiej jedności, staje się boską jednością. Razem są już liczbą dwa poprzez bycie osobami, lecz są nadal jednością. Mogą się rozłączyć, lecz pozostaną połączone (czy na zawsze? – nie wiem, raczej tak). Dołączanie do boskiej jedności jest mistycznym zjednoczeniem.

I tak zupełnie na marginesie: zaproponowałem konwencję zabawy z tej prostej przyczyny, że moje interpretacje tych wierszyków mają małe znaczenie. Wiem, jakie doświadczenia stoją za tymi słowami. Ot, wszystko.

serdecznie pozdrawiam

To już harem…:)))

A poważniej. Gdybyś napisał, że do Trójki, to teologiczne wyjaśnienie w obrębie Chrześcijaństwa mogłoby się tak wyłożyć: zero dołącza do Trójki jedynego (mimo wszystko) Boga w Trzech Osobach boskich.

A tak? Oj, niebezpieczne mogą być tu te wszystkie interpretacje. Niebezpieczne dla mnie. Heretyckie. (Ale nie bałwochwalcze – przed tym zarzutem się wybronię, mam nadzieję).

pozdrawiam

Nie zaglądam na S24. Dla mnie to przyjemność.

Jedynka nie jest Jednością. Nigdy nią nie była i nie będzie. Do Zjednoczenia trzeba nieco więcej niż tylko zer skupionych w tańcu wokół jedynki.
Taaa, metafora. Kolejna.

Zero nie ma początku ani końca. Ego nie jest zerem. Nigdy nie było i nie będzie.
To nie jest metafora.
Ale co ja tam wiem? :)

Świetne.

I dla mnie też nie.
Mój mistrz zen mawiał: jeżeli otworzysz usta, już popełniłeś błąd.
Tako więc popełniłem błąd. I wokół tego błędu wypisuję dziwne słowa.

A na pociechę mam tylko to, że nic a nic mnie to nie martwi.

Nie rozumiem jeno, czemuś się tak uczepiła tych zer tańczących wokół jedynki?
Pewnie taka jest Twoja wola.

pozdrawiam

Sama sobie wybierz. To Twoja hagada, nie moja.

Gdy rozmawiałem z Docentem, to rozmawiałem z nim.

Co to jest Budda? – zapytał uczeń.
Gówno na patyku. – odpowiedział Mistrz (zen).

Świętoszkowata redakcja bloga to nie mój styl. Poszukaj gdzie indziej.

Powodzenia na długim urlopie.

I oczywiście serdecznie pozdrawiam

nie “gówno na patyku”, tylko “patyk do gówna”

to ma swoje logiczne uzasadnienie. patyki ale takie speszyl konstrakszyn zastępowały wtedy papier toaletowy.

tak jak patyk służy do usuwania gówna tak budda pomaga w tym samym tylko, ze chodzi o trochę inne gówno.

=moje nudne i banalne foty=

Znam to w wersji, którą przytoczyłem.
Może j ta druga, przytoczona przez Ciebie, jest prawdziwa, i to ona byłaby lepszym tłumaczeniem tekstu źródłowego. Nie wiem, raczej tego dziś nie rozgryzę.

Twoja wersja byłaby łagodniejsza i bardziej świętoszkowata w kanonie buddyjskich przypowieści.

pozdrawiam

Bo już się zastanawiałem, czy pamięc mnie nie zawodzi…

Bo ze znanymi opowieściami jest tak, że zazwyczaj mają kilka wersji.
Ta, którą przytoczyłeś byłaby taką bardziej uszlachetnioną, coby nie razić wyznawców ostrością (i brzydotą) prawdy.

Podbne zabiegi wykonuje się w każdej religii. Świętoszkowatość ma swoich zwolenników.

pozdrawiam

Wrócę do tekstów buddyjskich dopiero za jakiś czas…