Obie dość arbitralne. Jedna z nich to naznaczanie przez Komisję, druga – stygmaty. Tak mi się wydaje.

śpieszą z pomocą.

To miło.

Muszę przyznać, ze co prawda idea Pana Maxa bardzo przemawia do mojej wyobraźni, ale wrodzone lenistwo przemawia za drugą z możliwości sugerowanych przez pana Lorenzo.

Lenistwo jest niedobre.

Pozostaję, bo wróciłem

Wybór globalny, umożliwiający etykietkowanie jest rzeczywiście trudny, ze względu na totalitarną aprioryczność.

Sądzę, że prostsze byłoby wprowadzenie mechanizmu, pozwalającego, podobnie jak w przypadku autorów ulubionych, na zdefiniowanie autorów ulubionych inaczej.

I dwie możliwości:

a: autor ulubiony inaczej wyświetla się w kolorze ostrzegawczym

b: autor ulubiony inaczej nie wyświetla się w ogóle, a jego złote myśli lub zaczepki są dla czytającego niewidoczne.

Każdy z nas mógłby sobie wtedy zapewnić komfort psychiczny, bez narzucania innym własnych preferencji.

Co Pan na to?

Pozdrawiam kandydacko;-)

Od małego ludzie są uczeni do nieprzyznawania się do niewiedzy na jakiś temat. Większość nauczycieli, którzy nie potrafią odpowiedzieć na pytanie, zamiast się do tego przyznać, wykręca się tłumacząc dziecku, że przecież samo powinno znać odpowiedź, a na dokładkę jeszcze wypominając mu od głąbów. Oceniana często jest nie wiedza, ale przekonanie z jakim się mówi. Nie promuje się zadawania pytań, ale sprawnego udzielania odpowiedzi.

Teraz, jeśli miałabym się twardo trzymać Pańskiego postulatu, nie napisałabym tego. W końcu, czy ja to wiem na prawdę, czy tylko mi się wydaje? Może akurat ja pechowo trafiałam na takich w podstawówce?
Jeśli miałabym być ze sobą w 100% uczciwa, nigdy bym nie wciągnęła żadnego wniosku z niczego, bo zawsze miałabym zbyt mało danych, a tym samym nigdzie bym nie doszła. Wielu studentów ma problem z zakończeniem pisania pracy magisterskiej (a pewnie dotyczy to i innych prac), z zauważeniem momentu, kiedy dalsze zagłębianie się w zagadnienie owszem, może jeszcze coś wnieść, ale zapewne daleko nie zaprowadzi. Znajomy złożył swoją pracę z 5 lat po skończeniu studiów. Zazwyczaj bliższy mi był ten problem, ale od jakiegoś czasu chyba niestety przechodzę na “drugą stronę”. Bo coraz bardziej odczuwam kłopotliwość sytuacji, kiedy zamiast głośno i wyraziście zabrać głos i uparcie trzymać się raz obranej linii, zastanawiam się, wątpię i rozważam po cichu.

czyli albo mieszka Pan na tzw. Wyspach, bo tam temperatura w domach ku temu idealna, albo u Pana w domu piwnica, albo szafeczka schowana w kącik ciemny a chłodny.

Zgadłem?

Pozdr.

kułak i spekulant

zgadł Pan, ale nie powiem czym.

Pozdrawiam

bo na mnie nakrzyczy

i jak ja się mam z Panią nie zgodzić, skoro się zgadzam.

I jeszcze u mnie dochodzi to, że jak komuś w końcu powiem, że jest głupek (zwykle innymi słowami), to jest mi przykro. A skutki zazwyczaj żadne, bo danemu głupkowi zwykle przykro nie jest.

Pozdrawiam, rozwaząjąc kwestię panierki do kurczaka

jest Pan przecież Moim Ulubionym Wiedzącym i Opoką dla Innych Wiedzących, Których Lubię Mniej.

Ale powiem tak: wydaje się Panu.

Pozdrawiam kpiąco

to czy ma Pan zamiar zgłosić się do redakcji po jakiś dodatek finansowy tudzież premię?
Ja z Barei pamiętam, tam był taki jeden z zawodu derektor, co dostał za to, że zamienił jezioro w makiecie osiedla z blokiem mieszkalnym.
Miejscami zamienił.
Przesunął.

To może być dobry trup.
Trop, przepraszam.

kułak i spekulant

A rakiety bliskiego i dalekiego zasięgu to kiedy wejdą w użycie? Bo miny już pracowicie są rozkładane:-))

Pan jakieś widzisz obrazy.

Czyżby lokalny przemysł znów coś wypuścił atrakcyjnego do atmosfery?

Pozostaję w zaciekawieniu i potencjalnej zazdrości

tagi stopniowo uzupełniam, jak mi się coś przypomni.

Pomijam niewymowne.

Pozdrawiam poniedziałkowo optymistycznie

A tak przy okazji, to ja zawsze widzę obrazy w odróżnieniu od Szanownego Peceta, który zdaje się widzi pikselami, ale ja się na tym nie znam. I słyszę dźwięki. Co godzinę, bo się jakiemuś strażakowi trąba nie chce zatkać. Pan by tego posłuchał na okrągło, to by Pan zaczął rozumieć Tatarów.

Pozdrawiam w intencji śp. Moebiusa

nie wiem dlaczego słowa inwestowanie i spór Pan włączył.
Prawdopodobnie Pan do mnie pije. A odnośnie picia, to ja lubię Pańskie opowieści winne.

Pozdrawiam niewinnie

kułak i spekulant

ja jeszcze nie piję. Ja przed zmrokiem rzadko piję.

No chyba, że naprawdę potrzebuję.

I nie piłem też do Pana (bo widno) tylko szacunek okazywałem. Nieumiejętnie.

bo ja dopiero co, do domu wróciwszy, płyny ustrojowe w organizmie uzupełniam.
Czyżby coś mnie ominęło?
Od 10tej?
Igła

naprawdę serdecznie współczuję. Używam czasami klapek na uszy (wersja dorożkarska), ale głupio w pracy wyglądają. Albo się wyłączam, choć to może być niebezpieczne, jak goście na spotkania przychodzą, a trudno ich od razu do piwnic zapraszać. Ach! Eureka! Teraz rozumiem, dlaczego mądrzy krakowanie w dawnych czasach tyle piwnic w mieście wybudowali!

nie Pana.

Naprawdę.

jeśli odniosłem to do siebie, to oznacza, że wiem, że się nie znam.
Lubię.
Ale się nie znam.

Pozdrawiam

kułak i spekulant

otóż to właśnie.

Pan napisał nawet, że się nie zna.

Ja też, kiedy zaczynałem pisać o winie, napisałem, że się nie znam. I nadal tak twierdzę.

Ja lubię wino. A czasem lubię o nim pisać.

to nie jest oksymoron, lecz tautologizm

W mojej interpretacji to jest oksymoron.

Yayco (za przeproszeniem) nie może robić jaj, będąc Yaycem (za przeproszeniem)...

z win to ostatnio niemal wyłącznie portugalskie lubię. Żadne inne nie mają tego czegoś niezwykłego a głębokiego. Czerwone mam na myśli.
Ostatnio nawet zdziwiłam się, że białe potrafią zrobić niezłe.

Jako osoba żyjąca w poczuciu, że coś jej się tylko wydaje nie będę się nawet zbliżać do tematu wszechwiedzy i wszechwiedzących.

Zadzwoniła do mnie ostatnio pewna Pani reżyser, czy dziennikarka czy reporterka (o już tego nawet stwierdzić nie umiem) i zagaduje jako specjalistę niby. Najpierw musiałam sobie przepowiedzieć kilka razy, że na ten akurat temat to mogę domyślać się bardziej w oparciu o kilka rzeczy jak wiedza (naukowa) i doświadczenie. Przepowiedziawszy sobie gawędzę z nią i coraz to nowe wątpliwości się we mnie pojawiają.

Ona jednak nie chciała wątpliwości tylko pewności. Dlatego się do mediów nie nadaję zapewne, bo zanim myśl jakąś odpowiedzialnie z siebie wypuszczę to niestety trwa. Na szczęście to znajoma moja w pewnym sensie to i łatwiej było.