Pan Y, powróciwszy z wojaży, rozejrzał się po Tekstowisku z lekkim niepokojem, żeby nie powiedzieć, że z popłochem.

Z jednej strony, wszystko było jak przedtem: widzący źdźbło w oku bliźniego, nie dostrzegali belki we własnym; wszechwiedzący zdumiewali swoją wszechwiedzą (zgódźmy się w jednym: niewątpliwie zdumiewali, a może nawet przerażali); Pan Igła emablował kobiety, oplotkowując nieobecnych, Pan Jarecki wrócił między żywych. Normalka. Prawie jak u ludzi.

Z drugiej strony zaskakująca trochę, choć miła, była ta kontynuacja. Że z jednej strony Gadzinowski, a drugiej ...rzeczy, o których się nie śniło nawet fizjologom? N spoglądnął tylko na niektóre pyskówki i powiedział, że Tempora mutantur et nos mutamur in illis. Dodał też, że dawniej po cholewach poznawało się pana, a teraz chama. Nie chciał wytłumaczyć, o co mu chodzi, bo wyszedł, pogwizdując stary przebój, autorstwa jednego znajomego lekarza (o ciekawej zresztą specjalizacji): Jestem z miasta.

Pan Y nie jest aż tak surowego zdania. Stałość tematów i ich niejaka, zapewne pozorna, miałkość jest jego zdaniem dobrym objawem. Jest dobra, jako oznaką jest nudy i spokoju, zaś spokój, poniekąd, obok zdrowia najważniejszy jest. Czyż nie?

Pogoda generalnie kiepska, więc i nie dziwota, że mało kto wyjechał. Nie dość, że mało kto wyjechał, to i najwyraźniej pisać było o niczym. To ucieszyło Pana Y dodatkowo, bo on właśnie o niczym zamierzał. I to przez czas dłuższy, bo to – w końcu – po raz pierwszy zażył wywczasu razem z N i nie dość, że miał go serdecznie dość, to uznał, że opisze jego przypadki nieco bardziej szczegółowo.

Mało kto wyjechał, ale Pan Y wyjechał. Ponieważ jego relacje z N (o czym już wcześniej wzmiankował) nie układają się ostatnio najlepiej, a dodatkowo faktem jest, że żona N go nie lubi, Pan Y nie chciał się wcześniej, przed wyjazdem, w kwestiach tych zbytnio rozpisywać. Obawiał się, że nie zostanie zabrany, jeśli napisze, choć kilka słów prawdy, o tym jak N wyjeżdża.

N, co do zasady, nie znosi wyjazdów. Do każdego podchodzi jak do zła koniecznego. Przez kilka ostatnich lat tak zwane długie weekendy spędzał w domu. No dobrze, raz jeden się wybrał do Sandomierza i Zamościa, ale miał do tego uzasadnienie natury technologicznej. Dziecko jeździło w sposób zorganizowany, odwiedzając rozmaite skupiska ruin, porozmieszczane w różnych częściach naszego kontynentu i traumatyzując się bliższym niż zazwyczaj kontaktem z rówieśniczą grupą odniesienia. A nasz N siedział w domu i odpoczywał. Nawet to lubił.

W tym roku Dziecko miało jednak egzaminy gimnazjalne i zorganizowanego wyjazdu nie zorganizowano. W domu N zapadłą decyzja, żeby gdzieś pojechać na własną rękę. Głownie, żeby dziecko sobie odetchnęło innym powietrzem i spoglądnęło na odmienności kulturowe.

Tu trzeba powiedzieć, że N rezerwuje hotele na wakacje gdzieś w okolicach grudnia. Myśl o wyjeździe, który nie został wystarczająco wcześniej zaplanowany z dużą dokładnością, jest mu obca. I przykra. Zapewne dlatego, że on sam jest zasadniczo przykry dla otoczenia. Tak czy inaczej, N zrobi wszystko, żeby nie znaleźć się w sytuacjach, pięknie opisanych onegdaj przez Pana Maxa. Ani w kraju, ani za granicą.

Niestety, wyjazd zorganizowany dla Dziecka musiał mieć walor edukacyjny, co w ostatecznym rozrachunku skupiło uwagę na tych nielicznych muzeach Europy, których Dziecko nie widziało. Wygrał Madryt. Wygrał głównie dlatego, że N razem z dzieckiem zalicza się do wytrwałych fanów serialu hiszpańskiego Aquí no hay quien viva, którego akcja odbywa się właśnie w Madrycie. Dziecko twierdzi, że serial jest ulubionym głównie przez podobieństwo N do niejakiego Mariano Delgado, ulubionego ich bohatera.

Oczywiście oficjalna wersja była inna i coś w niej napomykano o Goyi, Hopperze i ważnym jubileuszu.

Niestety, z kupowaniem biletów trzeba było długo czekać, albowiem, N jest z tych oszczędnych. Choć się ukrywa. Nieumiejętnie. Można powiedzieć, że nie poskąpi on nigdy grosza, aby choć trochę przyoszczędzić. Ostatecznie udało się jakoś to rozwiązać, do tego stopnia nawet udatnie, że w jedną stronę N leciał, wraz z cała rodziną, tymi samymi samolotami. Żona N i Dziecko mieli bilety elektroniczne, a jemu w ramach oszczędności przysłano bilet papierowy. Z Teksasu. FedExem. Za trzydzieści dolarów.

W nagrodę wracać miał sam i to dzień później. Przyjął to po męsku, jakkolwiek wszyscy wiedzą, że od czasu jak udał się sam jeden do Brukseli, mając zaawansowane zapalenie ucha (które czyniło go głuchym) i nie znając miejscowych języków (co w zasadzie czyniło go niemym), trochę się samotnych podróży boi. Starcze lęki. Czy coś.

Również hotel dał się zarezerwować. N nie byłby sobą, gdyby nie sarkał. Najprzód na nazwę (nigdy nie lubił nigdy imperatorów), wtórnie zaś na to, że jakiś drogowaty. I że nie ma zdjęć pokoi w Internecie. Sarkania na niewiele się zdały, bo żona jego, we świecie daleko bardziej (i częściej) bywała, uznała, że za to w dobrym punkcie jest ten hotel umieszczony, poniekąd przy głównej ulicy. N nie zastanowił się, co to znaczy i się zgodził. Sam sobie winien.
Następnie N zamówił sobie bilety do muzeum, na te ważniejsze wystawy. Drożej niż w kasie, ale bez kolejki. To się jemu podobało. Niesłusznie. Ale nie uprzedzajmy wypadków.

Ostatnie dni przed wyjazdem N spędził na żegnaniu się ze znajomymi i rodziną. W końcu lecieć samolotem, dla mężczyzny w starszym wieku, to nie są przelewki. Jak się zastanowił, to ze zdziwieniem skonstatował, że ostatnimi laty, lata tylko na jeden półwysep. Uznał to za nieporządek i postanowił już tam nie latać. To miał być ostatni raz. Ciekawe…

O obyczajach N, związanych z bezpieczeństwem mieszkania pozostawionego na Grochowie długo by można pisać. Niestety, N stanowczo pisać o tym zabronił, tłumacząc się względami bezpieczeństwa, oraz tym, że to psuje ludzi. Konkretnie miał na myśli pana Wacława, który po opublikowaniu tekstu o prysznicu zaczął się nosić z pańska i nawet do mycia schodów nie zdejmuje kamizelki. Nie trzeba chyba dodawać, że w systemie bezpieczeństwa, starannie wypracowanym przez N i nazywanym przez niego tarczą pan Wacław odgrywa kluczową rolę. Jaką i czym jest wspomagany, tego Pan Y napisać nie może. Względy bezpieczeństwa i zagrożenie wyłączeniem mu nie pozwalają.

Ostatni dzień spędzał N na zajęciach o charakterze politechnicznym, a mianowicie: ładował akumulatory i baterie (telefony, aparaty fotograficzne, słuchawki, PDA), kompletował ładowarki i programował nagrywanie licznych programów telewizyjnych, które oglądnie za miesiąc, albo skasuje.

W wolnej chwili wpadł też do na trochę do pracy, podjąć kilka decyzji, których skutki uwidocznią się za dwa lata. To nawet lepiej, bo zaaferowany podróżą N, od razu zapomniał, co podpisał. I dlaczego.

Starał się wcześnie położyć, ale mu się nie udało. Śniło mu się, że w prysznicu jest zimna woda.

O tym, co się zdarzyło we wtorek, przeczytacie Państwo (jeśli tylko zechcecie), już we wtorek.

Tylko, że w inny.