N chodzi ostatnio często na grilla. Nie tyle nawet, że lubi, ale jakoś tak się utarło, że co i raz na ichnim podwórku (sąsiadka z trzeciego, co zamiast numeru ma na samochodzie swoje imię Zuza uwiecznione, mówi, że: na patio ) są robione składkowe grille.

Jest to wcielenie w życie pomysłu nowego (od niedawna nastałego) Prezesa Wspólnoty, żeby w przyjemnej rozmowie stanowiska ucierać. Bo bez tego ani rusz. To nie spółdzielnia (za przeproszeniem) tylko Wspólnota Właścicieli. On czterdzieści lat we spółdzielni mieszkał, to wie.

Wedle opowiadań tego, tam N, tak siedzą sobie, jeśli pogoda sprzyjająca, gadają i spożywają. A pan Wacław roznosi, bo każdy coś tam dorzuci. Prezes Wiaderek przynosi kiełbasę, administrator coś piecze mięsnego, gość z trzeciego, co trzyma handel jabłkami, kompotu narobi, N zawsze kilka flaszek taniego zorganizuje. I tak każdy: jeden golonkę, co jemu została po wizycie szwagra, a drugi dwie zgrzewki króla. Albo jajka na twardo.

No, może prawie każdy, bo w kącie siedzi zazwyczaj jeden taki, to się jakoby z dolnego Mokotowa przeprowadził i wyrzeka, że Grochów to złe miejsce, dla człowieka jego stanu i opozycji. Ludzie zbyt prości, niedobrzy, złodziejstwo i hałas po nocy. I, że jak tylko coś się zwolni na Saskiej Kępie, to on się zaraz tego podłego miejsca wyprowadza. Ten faktycznie nic nie przynosi, tylko konsumuje na krzywy ryj. Ale śmieszne przy tym robi miny, więc mają go za rozrywkę. Tak przynajmniej mówi N, ale on zazwyczaj wraca w stanie wskazującym, więc do końca wierzyć mu nie można.

Sam N, mimo że nieduży, łysy i małomówny, zażywa na tych imprezach niejakiej powagi. Bez niego nie zaczynają. Co prawda, wychodzi na to, że to nie tyle jego samego tak niemożebnie szanują na tym grillu, ale raczej jego powierzchnię lokalową. Z garażem. Bo we wspólnocie się głosuje wedle powierzchni, a N powierzchnię posiada poważną. W zasadzie, jeśli by się uprzeć, to jakby, zamiast robić grilla, poszedł na wódkę z Prezesem Wiaderkiem i jeszcze jednym takim małomównym z pierwszego piętra, co trzyma wywiadownie gospodarczą i biuro pisania podań, to by wystarczyło. Ale że są szczerymi demokratami i lubią zapach dymu, więc robią grilla i wszyscy właściciele posesji są zapraszani.

Ostatniej soboty N zabrał karton taniego argentyńskiego wina i długo balował, bo sprawa była jakoby poważna. Z drugiej strony, zawsze jest poważna, skoro można się napić i karkowy z ognia, na świeżym powietrzu, opchnąć. Jak wrócił, to był napity, ale od nażarcia spać nie mógł, więc miał ochotę pogadać. A że kobiety spały i lepiej, dla niego, żeby ich nie budzili, więc do Pana Y się przysiadł i zaczął opowiadać. Opowiadał mętnie i zawile, jak każdy napity i za dużo stawiał przecinków, bo mu czkawka psuła wywód.

Okazało się, że jedna znana w mieście Agencja Ochrony, co z lepszej dzielnicy przyszła, nie dość, że interes na Grochowie zamiaruje rozkręcić, to jeszcze z tą, tutaj, naszą Wspólnotą Właścicieli chce zrobić interes.

Rozchodzi się im o to mianowicie, że mają poważny kontrakt na ochronę tego molocha, którego budowa powoduje, że N od roku niedosypia. Ale, żeby przypilnować tej budowy, co się obok wspólnotowej kamienicy odbywa, to muszą ją z zewnątrz obserwować i w związku z tym, chcieliby na budynku wspólnotowym doinstalować rozmaite nowoczesne kamery i inną infrastrukturę. A także samo, jednego, co najmniej obserwatora na krzesełku na półpiętrze posadzić. Dla szybkiego reagowania.

W obrębie Wspólnoty wykrystalizowały się rozmaite stanowiska, które w atmosferze grilla ujawniały się łatwo i prawie bezkonfliktowo.

Jedni tacy z pierwszego, co mają kłopot z upilnowaniem córki i wnet, po raz drugi zostaną za niewinnych dziadków, powiedzieli, żeby się nie zgadzać. Że z tych urządzeń to tylko będzie promieniowanie i że zagrożenie wzrośnie. Wzrośnie z dwóch, jak twierdzili, powodów.

Po pierwsze miejscowa ludność nie należy do najspokojniejszych i jak zobaczy, że u nas na kamienicy jest ta instalacja, to zaraz się na nas obrazi i na złość nam kamieniami szyby powybija.

A ponadto, po drugie, w związku z instalacją będą nam się po domu kręcić ci z agencji, i jak zaznaczył sąsiad, patrząc N głęboko w oczy, nikt już swojej córki nie upilnuje.

Na to zabrał głos były prezes, który, jako właściciel, obok N zamieszkuje i powiedział, że instalacja leży w żywotnym interesie naszej Wspólnoty. On po to ten interes nakręcał, żebyśmy byli bezpieczniejsi. Po przecież, jak już u nas drogowata instalacja będzie, to samo się przez się rozumie, że Agencja ją chronić będzie, a instalacji pilnując i nas przypilnuje. No i przecież, chociaż ten na krzesełku będzie sam jeden, to nie w jego jest, ani w agencyjnym, interesie, kamieniem od miejscowej ludności w czerep dostać. Więc w razie jakby, co, do czego, czy coś, to jego koledzy zaraz nadlecą i nam infrastrukturę ocalą.

Potem piwa sobie dolał (przez opozycję do Wiaderka, co argentyńskie od N ciągnął żwawo) i przypomniał, że jak dwa lata temu sąsiadka z drugiego, kwiatek na półpiętrze, dla ozdoby podobno (bo Pan Wacław twierdził, że po to, żeby on, a nie ona, jego, znaczy się tego kwiatka, podlewał) postawiła, to go ukradli już na drugi dzień, mimo, że Pan Wacław wszystko przez podglądową kamerę widział. Tyle tylko, że zanim buty wzuł i do drzwi doleciał, to kwiatek już na bazarze przy Wiatracznym rondzie był sprzedany nieznajomemu człowiekowi. I kamfory dostał.

Na to sąsiadka z parteru, co jadła grillowanego bakłażana, zaznaczyła, że ona ma ten interes w siedzeniu (na co wszyscy z szacunkiem i współczuciem głowami pokiwali), bo z jej perspektywy, to drzwi cały czas będą trzaskać. A także samo, że nie może to tak być, żeby taka Agencja bez osobnego opowiedzenia się w te i nazad po posesji latała. I jak mieszkała w spółdzielni to agenci krugom po blokach latali i kradli, co popadło. Aż przez to całą spółdzielnię rozwiązano i lokatorzy na dziadów woreczkowych wyszli. No chyba, że z tamtą Agencją trzymali, bo ci jakoś sobie dali radę. Niesprawiedliwie.

Na to już nie wytrzymał nowy Prezes Wspólnoty, Wiaderek i odstawiwszy szklankę z argentyńskim, zaznaczył, że po pierwsze, to może ona by zaległe uiściła opłaty, bo to nie spółdzielnia i nikt za nią płacić nie zamierza, po drugie zaś, że trzeba negocjować lepsze warunki z Agencją. Tu poczerwieniał trochę i obtarłszy czoło papierową chusteczką, zaznaczył, że były prezes faktycznie obiecał tej Agencji wszystko za darmo całkiem, a w zeszłym tygodniu wysłał do nich nawet żonę swoją Natalię, żeby im dała. Tu odkaszlnął i sprecyzował, że klucze wejściowe do dorobienia miała im dać. Na szczęście kobieta nie najsilniejsza w umie była i zaniosła im klucze od działki rekreacyjnej. I on, znaczy Prezes Wiaderek, wszystko to widział, bo jak raz tam był z panem Wacławem, dla twardej negocjacji w obronie naszych interesów.

Warunek taki został, jak twierdził dalej Prezes, postawiony, żeby oprócz tej zewnętrznej instalacji były jeszcze za darmo państwu Właścicielom prywatne czujki pozakładane po domach i wręczone osobiste urządzenia do wzywania pomocy, w razie miejscowa ludność przyjdzie szyby wybijać. Albo inne wykaże zainteresowanie majątkowe czy osobiste.

To się wszystkim spodobało, więc sobie naleli piwa, albo argentyńskiego, co je N przyniósł i przez chwile była cisza taka, że dał się słyszeć ten z Mokotowa, co przy ścianie siedział i w głos twierdził, że wino jest kwaśne i, że takim kwaśnym nie powinno się ludziom głowy zawracać. I ze na Saskiej Kępie nie jest kwaśnie. I że to jest chamstwo, że wszyscy są grzeczni.

I wtedy, trochę poniekąd dla zagłuszenia, ojciec trojga niepodobnych do niego dzieci, z parteru, ale dalej od drzwi wejściowych, zapytał Prezesa Wiaderka, co na te twarde i sprawiedliwe warunki Agencja powiedziała?

- Nie zgodzili się – powiedział prezes Wiaderek – i zaproponowali kompromisowo, że każdemu dadzą krowi dzwonek na szyję, żebyśmy dzwonieniem intruzów odstraszali a sami się do kupy zbierali i dawali odpór.

Wszystkich aż zatkało na tę bezczelność, a Administratorowi z sykiem powietrze płuc zeszło.

Prezes wykorzystał ciszę i zaznaczył, że się nie poddajemy i dla podniesienia jakości życia i bezpieczeństwa życia Wspólnoty negocjacje, pod jego stanowczym kierownictwem, trwają, choć przez wybryki dawnego prezesa są utrudnione.

Ale żeby się nie przejmować ani tym, ani nawet sąsiednią kamienicą, która już się zgodziła kable do tej instalacji u siebie przeprowadzić.

- A po co im kable, jak my im zgody nie damy? – zapytał młody z poddasza, co nic nie pił, mięsa nie jadł, ale dziwnym słodkim dymem podjeżdżał.

- W zasadzie po nic, być może – odpowiedział Wiaderek – ale ci w kamienicy mają obiecane, że tymi kablami tani Internet im Agencja dostarczy i odkodowane programy do nocnej telewizji.

*

N zaczął przysypiać, ale Pan Y mu monitorem w oczy zaświecił i pyta, co on, znaczy N, właściciel z metrażem i głosem ważnym, o tym myśli, bo dziwnie cicho siedzi, a bez jego metrażu i tak się decyzji nie podejmie.

N zastanowił się trochę i powiedział, że to jest tak, że on ma mieszane uczucia.

Po pierwsze lepiej taką Agencję mieć po swojej stronie to raz. Więc on jest za instalacją. Co do zasady. Bardziej dla Agencji niż dla walki z miejscową ludnością. To jest raz.

Tym bardziej, że to nie jest ta Agencja, co sąsiadka wspominała. Oni po spółdzielniach nie robią, ale zasadniczo w lepszych są zatrudniani dzielnicach. I za krzywą robotę na bruk się u nich wyrzuca. Tak wiec stanowczo z innych sie dzielnic wywodzi i co prawda istniej niebezpieczeństwo, co do panien (tu N zaniepokojony zerknął ku sypialni dziecka) i łatwiejszych mężatek, ale stanowczo mniej są złodziejowaci i czyści są w sobie. Zwłaszcza zaś żeby mają białe, a nie takie, ponaprawiane dentystyczną trójką. To jest dwa.

Z drugiej strony, dawać nawet sympatycznemu gościowi klucze od domu za bezdurno, to jest głupota samoistna. Jasne, że byłoby fajnie, gdyby założyli te czujki i dali alarmowe sygnalizatory. I najlepiej jakby jeszcze obiady gotowali. Ale zdaniem N same czujki z sygnalizatorami przy drzwiach też by wystarczyły. I ku temu trzeba iść. To jest trzy.

- A tak poza wszystkim – powiedział ziewając – to wcale nie wiadomo, czy ta budowa podpisała z nimi umowę na obserwowanie. I to mocno jest niepewne, na dodatek, jak twierdził, bo dyrektor na budowie się zmienia po wakacjach.

Na niewiadomo kogo, na razie. Wiec tak naprawdę, to nic nie wiadomo. To cztery.

I w końcu powiedział, żeby mu Pan Y głowy nie zawracał, bo zaczyna go ta głowa po argentyńskim boleć, a miejscowa ludność staje się coraz bardziej męcząca, zwłaszcza jak śpiewa po nocy…

I wcale nie ma pewności, czy ta Agencja na nią poradzi. Więc on idzie spać, a przed snem pomyśli o przeprowadzce na Żoliborz, gdzie, przez bliskość morza zapewne, powietrze jest przyjemniejsze.

I poszedł spać. A Pan Y jeszcze długo rozmyślał, czy daliby sobie radę na Żoliborzu, gdzie przecież też jest miejscowa ludność.

I to całkiem obca…