Myślę, że należy – mówiąc o Kościele – najsamprzód zdefiniować co to jest. Gdyż czytając posta odnoszę wrażenie, że pojęcie Kościoła zawęża Pan do jedynie struktury hierarchicznej a więc administracyjnej.

Kościół w swojej istocie jest Wspólnotą wspólnot gromadzących się wokół Stołu Eucharystycznego a więc Chrystusa – że tak powiem teologiocznie.

Skoro wspólnota wspólnot to trzeba równiez zauważyć, że obok świątyń w których jest kiepski muzyk – organista są takie w których jest dobry.
Obok Kościołów – zwłaszcza budowanych w okresie Komuny( to są potworki ale dlatego, że władza nie zatwierdzała innych projektów tylko takie komunistyczo-betonowe… ) są tez Kościoły piękne i architektonicznie i artystycznie.

Nota Bene znaczna część dziedzictwa narodowego kultury i sztuki to obiekty sakralne których utrzymanie spoczywa na Katolikach.

Więc Pana ocena nie jest tak do końca obiektywna i sprawiedliwa.

Jeśli chodzi o ekologię – sam pracowałem 7 lat w tej dziedzinie i mam spore rozeznanie. W ramach NGosów działa wielu wierzących chrześcijan którzy są zaangażowani na tę rzecz. A poza tym autor nie zauważa, że przykazanie dekalogu “nie zabijaj” odnosi się jak najbardziej do poszanowania przyrody w sensie szerokim.

Ale, nie oznacza to napewno, że Kościół nie ma swoich zmartwień i bolączek. Brak jest napewno w Polsce wyraźnego lidera w Kościele. Są kwitnące wspólnoty zakonne, duszpasterstwa młodzieży a także ruchy młodzieży Katolickiej ale na szczeblu hierarchicznym można zaobserwować pewien marazm i nienadążanie za Kościołem oddolnym.

Teraz o tym czy Kościół jest potrzebny w Polsce.

jak najbardziej. Jest jako jedna jedyna organizacja która stoi na straży praw człowieka w sensie ścisłym i niezmienna. Kościół jest Opoką dla Polaków.
A ponieważ w Polsce jest znaczna część wierzących więc znaczny będzie jego wpływ na życie społeczno-polityczne. Odnosi się to zarówno do prawa aborcyjnego jak i związków jednopłciowych a także adopcji dzieci.
To wynika wprost z tego, że znaczna część obywateli Polski to Katolicy a jeszcze znaczniejsza Chrześcijanie.

Panie Zbyszku, powiem przewrotnie. Załóżmy, że Kościół wyrzuci się poza nawias życia społecznego co lepszego w zamian?
Pana Napieralskiego instrumentalnie traktującego to co moralnie nietyjalne i święte?(mam tu na myśli kwestie życia ludzkiego jak i rodziny).

Co Pan w zamian proponuje?

Pozdr.

************************
Bywam w txt chwilowo rzadko, gdyż ciągnę dwa etaty i remontuję poddasze domu.

Hmm,

Muszę przyznać, że mam bardzo mieszane odczucia. Ja nie czuję nienawiści do Kościoła, ale mam do nich żal. Bo ta cała np. działalność charytatywna, organiczna praca u podstaw społeczeństwa, klasyczna edukacja młodzieży w duchu chrześcijańskim, pomoc starszym i ubogim, która powinna – moim zdaniem – leżeć u podstaw działalności Kościoła, jest obecnie jakoś tak “na doczepkę”.

Ja np. mam bardzo chorą mamę, która cierpi na POChP a ona jest głęboko wierząca. Jak był u niej ksiądz na kolendzie, to się go zapytała, czy może ktoś by do niej czasem przychodził, coś pomógł w domu, porozmawiał, bo ona całe dnie sama siedzi… Ale ksiądz jak tylko to usłyszał, to zaraz dał w długą i tyle go widziała. Od tej pory wcale się nie odezwał ani razu…

Niestety – mam wrażenie, że to, co dobrego w Kościele, to trwa jeszcze takim jakby rozpędem, inercją dawnych instytucji, jak Caritas, ale nic nowego już nie powstaje a księża obrastają w tłuszczyk i apanaże.

Czasem się trafi jakiś ksiądz “z powołania”, ale to nie ma promocji w samej instytucji, więc równie dobrze można powiedzieć o urzędzie skarbowym, że czasem się trafi “ludzka urzędniczka”.

Również nie rozumiem, gdzie i jak Kościół stoi na straży praw człowieka?
Gdzie stoi i broni ludzkiej godności? Ostatnio widziano jedynie księdza Podstawkę przy “Agacie”. Czy o to właśnie chodzi?

Ja widzę, że Kościół ma pryncypialne i dość obsesyjne polądy na zagadnienia ludzkiej seksualności, podczas gdy cała reszta jakoś leży odłogiem. Kościół nie stara się aktywnie zmianiać zachowań społecznych na bardziej życzliwe, mniej agresywne. Tyle słyszymy o różnych ludzkich tragediach i jakoś nie widać, żeby Kościół wychodził do środowisk patologicznych z jakąś sensowną wizją zmiany ich losu. Odnosze wrażenie, że ksiądz pojawia się w takich rodzinach jak u mojej mamy – raz do roku, przy kolędzie i daje dyla jak może najszybciej, żeby zdążyć na brydżyka u znajomych. A brudną robotę na ulicach robią woluntariusze od Owsiaka…

Kościół ma wielką gębę, lecz mało robi. Kościół promuje moralność i religijność fasadową – to, co kiedyś nazywało się, bojaźnią bożą a co działało na zasadzie społecznego tabu. Lecz dziś czasy są inne i moc tabu osłabła. Teraz trzeba szukać innych metod wpływu. I dziwię się, że w tej sytuacji ludzie Kościoła łapią się sekciarskich trików, w rodzaju ksiądz z gitarą, w sandałkach i dawaj pielgrzymka na Jasną Górę w rytmie “Barki”.

Bo niestety – cała energia idzie w gwizdek. Daje się młodzikom poczucie współnoty, uczestnictwa w grupie, lecz nic z tego więcej nie wynika, bo jedyne czym ta wspólnota się zajmuje, to werbowaniem kolejnych członków. I lezie taki wąż do Częstochowy a jak trafi po drodze na pijaka, to go zepchnie do rowu, żeby drogi nie blokował.

Może jestem niesprawiedliwy, ale proszę – naprawdę – o konkretne przykłady, że się mylę.

To jaka jest dziś rola hierarchii? Kto się zgadza na wiece Nowaka w kościołach w całej Polsce? Święty Nepomucen?

Panie Poldku,

Ja mam ogromny szacunek do ludzi Pańskiego pokroju, którzy nie traktują swojej religijności fasadowo właśnie, lecz ze swej wiary czerpią inspiracje do ciekawego, głęboko przeżywanego życia i aktywności społecznej.

Niemniej jednak – będe tu się upierał – NIE DOSTRZEGAM w Kościele tego paradygmatu żywej wiary jako powszechnej siły ducha przenikającego jego aktywność we wszystkich aspektach.

Dzisiaj nawet biznesowe korporacje, takie jak ta, w której pracuję zdają się bardziej przeżywac swoją misję a “Letter & Spirit” napisane przez zarząd promieniują na wszystkie szczeble instytucji. Ludzi, którzy nie potrafią przyjąć i twórczo przetworzyć wizji kierownictwa po prostu się odsuwa od stanowisk decyzyjnych.

Tymczasem to wszystko o czym Pan pisze jest w Kościele wyjątkiem a nie codziennością.

Czytam dziś w gazecie:

Prokuratura skierowała już do sądu akt oskarżenia o kazirodztwo przeciwko Józefowi Ch. 60-letni mężczyzna jest jednocześnie ojcem dwójki dzieci oraz ich dziadkiem. Badania DNA potwierdziły podejrzenia śledczych – informuje radio RMF FM.
Na Podkarpaciu, w okolicach Łańcuta był reporter RMF. Z rozmów jakie przeprowadził na miejscu wynika, że sąsiedzi Józefa Ch. oswoili się już z faktem, że mężczyzna ma dzieci z córką. Omijają go z daleka, ale o sprawie wolą milczeć.

No i proszę mi powiedzieć – to są małe współnoty, gdzie proboszcz i świątynia są w centrum wydarzeń. Gdzie – pytam się – gdzie był ten klecha przez te wszystkie lata i dlaczego jeszcze przemyski biskup pozwala mu podnosić hostię???

Bo proszę Pana, ten przykład – jakich wiele – pokazuje, że w praktyce Kościół w Polsce zbudowany jest na tej grze pozorów, na fałszu, którego największym przejawem są statystyki, gdzie pokazuje się jaka to niby Polska jest katolicka, że 95% ludności to wierzący, co najmniej raz w roku bywawszy w świątyni.

Odnoszę wrażenie, że Kościołowi bardzo zależy na utrzymaniu tej liczby, bo dzięki niej ma on tu wciąż ogromne polityczne wpływy. Ale za tą liczba tak naprawdę nic nie stoi. Ci sąsiedzi spod Łańcuta zapewne zostali policzeni jako gorliwi katolicy. Na pewno co niedziela chodzą na mszę a głosowali na Zająca albo na Jurka. Tylko co z tego? Co z tego? Po co komu taka wiara???

Pan próbuje opisać Kościół na wzór korporacji lub świetnie zorganizowanego koncernu.

Jednak porównanie wg mnie jest nieadekwatne ze względu na to, że Kościół nie zatrudnia wiernych, nie ma swojego działu sprzedaży, public relation oraz nie zawiera i nie rozwiązuje umowy z członkami swojej korporacji.

Kościół to ogromna wspólnota w Polsce i świecie w której są także czarne owce – te dostarczają argumentom tym którzy mają do Kościoła – z różnych względów – stosunek albo obojętny albo negatywny lub wrogi.

Ja piszę o Kościele z mojej własnej perspektywy oraz z mojego doświadczenia jego Żywości.

Jestem wychowankiem wiejskiej parafii z niezbyt aktywnym lubiącym pieniądze KSiędzem.
Jednak od lat szkoły średniej zawsze szukałem rozwoju swojej wiary poza parafią gdyż ta nie dawała mi satysfakcji.
Miałem kontakt w szkole średniej z Salezianami w mieście oddalonym od mojej wsi 100 km. Poem studia, kontakt z Franciszkanami i duszpoasterstwem, DOminikanami w Krakowie. Taraz zaś jestem już żonaty i dzieciaty więć mniej czasu na wyjazdy ale bardzo sobie cenię sakramenty: – pojednania – Echarystii

i z nich korzytsam regularnie. Staramy się z żoną być normalnymi Bożymi ludźmi i dobrze wychowywać dzieci. Lubimy ludzi, mamy mnóstwo przyjaciół i znajomych nie tylko Katolików i Chrześcijan ale także wśród sóstr zakonnych, księży czy zakonników.

Napisałem o moim doświadczeniu Kościoła.
WIdzi Pan, nic nadzwyczajnego – normalność trochę przeniknięta jakąś tęsknotą za Bogiem(mam tak chyba wrodzone albo Pan Bóg mnie przez tę skłonność szuka…).

Z Kościołem to jak z autem. Dopóki Pan do niego nie wsiądzie ale się tylko przygląda, różne rzeczy w głowie się rodzą.
Ale jak Pan do niego usiądzie, zapnie pasy i wyruszy, świat wygląda ciut inaczej oraz sam Kościół.

Co do jednego się z Panem zgodzę – to w jakiś sposób przebija się w Pana wypowiedzi – że Kościół( część jego wiernych ale i duchownych) przeżywa pewien kryzys tożsamości i miejsca w dzisiejszym świecie.

Obecna sytuacja społęczno-obyczajowa stawia o wiele wyższe wymagania KSiężom jak i nam Katolikom.
Nie wszyscy jeszcze to rozumieją, nie wszyscy jeszcze temu sprostali.

Ale to co napawa optymizmem to:
a. ogromne zainteresowaniem młodych studiami na uczelniach katolickich i uniwersytetach na kierunkach teologicznych, filozoficznych
b. w statystyce z roku na rok rośnie odsetek deklarujących się jako głęboko wierzących – przy tym, że mniej ludzi z roku na rok deklaruje się jako wierzących i praktykujących.

Fakt, że Pan zadaje sobie takie pytania i patrzy na Kościół krytycznie też wg mnie jest zdrowym objawem gdyż Pan również – jeśli był kiedyś w Kościele musi na nowo zdefiniować swoją tożsamość. Czy sam być Kościołem Jezusa Chrystusa w swoim sercu – żyjąc z NIm w sakrametalnej jedności, czy też tylko przypatrywać Kościołowi i innym z boku i wytykać ich wady i przywary.

W moim patrzeniu na Kościół napewnym etapie życia – nie pamiętam kiedy ale przestały mieć znaczenie grzechy ludzi Kościoła. Gdyż odkryłem Kościół jako Jedność z Jednym w Trzech Osobach.

I Ci są naprawdę Kościołem którzy Trwają w Nim. Ci co w grzechu trwają a pełnią nawet eksponowane funkcje w KOściele od niego się sami odłączyli dopóki nie zaczną życia w prawdzie = nie wyznają swoich grzechów i nie podejmą wierności przedewszystkim Jezusowi.

Nie łudzę się Panie ZByszku. Jest wiele błędów ludzi odpowiedzialnych za Kościół które są zamiatane pod dywan ale są to błędy małych ludzi którzy czynią napewno szkodę Kościołowi gdyż dawają grzech zgorszenia.
Ale prawdziwy Kościół to wierni Jezusowi i żyjący wg nauki Kościoła ludzie. Ci są KOściołem.

Lecz ponieważ Kościół korporacją nie jest nie wyrzuca i nie zwalnia wzorem sekt lub świadków Jehowy tych którzy mają kłopoty z “nadążeniem”.

Na łono Kościoła można wrócić łatwo – wystarczy skrucha i postanowienie dobrego życia związanego z pracą nad sobą.

Te odchodzenia i powroty nie są spektakularne – zwłaszcza powroty. Odejścia zaś bardzo.. . Kościół odnajduje się wbrew pozorom w sobie. A temu odnalezieniu pomaga i pokazuje jak go osiągnąć Kościół. Kościół jak kineskop telewizora – mimo, że czasem ma na sobie jakieś plamki to jednak przekazuje to co nieziemskie i ponadczasowe…. .

Pozdrawiam.

************************
Bywam w txt chwilowo rzadko, gdyż ciągnę dwa etaty i remontuję poddasze domu.

Zgodzę się, że Licheń jest kontrowersyjny. Jednak to kwestia gustu. Jeśli chodzi o sanktuaria w świecie jest ich multi-multum.
Jednak to co wyróżnia je spośród zwykłych miejsc kultu to wiara je odwiedzających i nawrócenia które im towarzyszą.

Więc w “ocenie” Sanktuariów nie wygląd decyduje o ich “sukcesie” ale zgoła inne walory.
I te walory napewno zadecydują o tym czy będą odwiedzane przez pielgrzymów.

Historia zaś Lichenia jako miejsca cudownego jest jedną z piękniejszych jakie znam.

Pozdrawiam.

************************
Bywam w txt chwilowo rzadko, gdyż ciągnę dwa etaty i remontuję poddasze domu.

jeśli Pan o Kościele mówi i o jego przypadłościach, to chciałem w tym kontekście powiedzieć o tym co jest jego siłą i decyduje o Jego być “albo nie być”.

Mówienie o Kościele pomiając jego istotę sakramentalną nie ma sensu. Bo to jakby opisywać budowlę nie zaglądnąwszy do wewnątrz.

Pan opisuje zewnętrze – ja zaś zwracam Panu uwagę na “wnętrze”.

Zewnętrze się zmienia a wnętrze to samo od tysięcy lat.

Wybór Kościoła to nie wybór zewnętrza lecz wnętrza.

A co do aktywistów którzy Pana wkurzają mogę powiedzieć, że mnie też wkurzają niektórzy ateiści-aktywiście. Ale po co tak gadać. Wszak w każdej “grupce” zbuka Pan znajdzie. Nawet wśród 12 apostołów… .

Pozdrawiam!

************************
Bywam w txt chwilowo rzadko, gdyż ciągnę dwa etaty i remontuję poddasze domu.

...i Licheń, przy skali budowli, rozbuchanej do nadmiarowości, poddaje się ocenie estetycznej, jak każde dzieło budowlane…

Przez wieki kościelni budowniczowie byli znakomicie wykształceni i dzięki temu zachwycamy się wspaniałymi zabytkami. Fundatorzy we Włoszech sami byli najwspanialszymi umysłami ówczesnego świata. W Licheniu decydował prosty proboszcz z misją w sercu ale bez smaku estetycznego w umyśle. Dobrał sobie panią architekt o podobnej wrażliwości estetycznej i mamy “dzieło”. A maluczkich zachwyca skala, ogrom i pozłotka. Duchowości w tym obiekcie mniej niż w szopce krakowskiej. Co znaczy duchowość wiedzieli za to twórcy starego kościoła w Licheniu – jest w pieszej odległości od tego budowlanego mastodonta!

Pozdrowienia