Jako szeregowiec polityczny źle odbieram wezwanie Dymitra Bagińskiego, abym nie zajmował się historią. Jego tekst pt. „Politycy ręce precz od historii” jest w swoim tytule irracjonalny. Zgadzając się całkowicie z jego treścią zrozumiałem, że tytuł ten nie ma z tym nic wspólnego. Powinien on odpowiadać poruszonym w nim problemom, a tam wszystkich polityków reprezentuje raptem pan Marszałek Bronisław Komorowski. Czy nie powinien to być tytuł „Marszałka Komorowskiego ręce precz od historii”. To byłoby lepsze, prawdziwsze i zgodne z treścią tekstu, a tak ogranicza się politykom zajmowanie się historią. Delikatnie zapytam jakim prawem robi to pan Dymitr Bagiński? Domyślam się, że jest to prawo „Trzech Muszkieterów” – wszyscy za jednego i jeden za wszystkich. Być może, że w powieściach Aleksandara Dumasa jest ono urocze i ładnie pasuje do trzech przyjaciół spod znaku „płaszcza i szpady”, ale wydaje się, że do każdego zróżnicowanego pod każdym względem społeczeństwa już się nie nadaje.

Odpowiedzialność zbiorowa
Być może, że strzelam z armaty do muchy, ale muchy też, coraz częściej strzelają ostrymi słowami do kogo się da. Wypada przypomnieć, że odpowiedzialność zbiorowa jest wymysłem wszelkich totalitarystów, którzy nie mieli ani ochoty, ani czasu zajmować się winnymi i niewinnymi. Jest to pomysł znany już ze starożytności. Aleksander Wielki z reguły kazał mordować wszystkich mieszkańców miast, które stawiały mu opór. Tylko w drodze łaski sprzedawał na targu niewolników kobiety i dzieci. Kiedy nie miał na to czasu mordowano je na równi z żołnierzami, obrońcami itp. Metody te zostały unowocześnione oraz udoskonalone przez współczesnych satrapów. Przyznam się, że kiedy słyszę „ręce precz….” , to przypominają mi się czasy tow. Wiesława Gomułki i Edwarda Gierka. Studenci do nauki, literaci do pisania książek, historycy do studiowania archiwów, inżynierowie na budowy, lekarze do szpitala itp. itd. A kto do polityki? A no, my partia, która jest „mądrością narodu”. Kto się wychyla to „warchoł”, „szkodnik”, „rewizjonista” itp.

Precz od polityki
W ostatnich komentarzach do moich tekstów o polityce na TXT w drodze poszanowania moich praw pisano, że mam zająć się historią, naukami o Ziemi, górnictwem, turystyką, czym tylko zechcę byle nie polityką, bo moje zdanie wielu ludzi drażni, niepokoi, a nawet oburza. Jeżeli tak jest rzeczywiście, to można postawić sobie pytanie o wolność zajmowania się czymkolwiek bez zgody tzw. „większości” lub nawet krzykliwej mniejszości. Tu można zapytać, czy można na TXT swobodnie wyrażać swoje poglądy oczekując szacunku i tolerancji? Czy te ostatnie wartości zarezerwowane są tylko dla poglądów nam miłych, sympatycznych i grzecznych? Czy jak ktoś ma inne zdanie na ten sam temat to wzywa się go do posłuchu i pilnowania swojego miejsca w szeregu przy pomocy starego komunistycznego hasła „ręce precz…”.Jeszcze raz podkreślam, że w całej rozciągłości zgadzam się ze wszystkimi tezami zamieszczonymi w tekście Dymitra Bagińskiego pt. „Politycy ręce precz od historii”. Natomiast sam tytuł uważam za fatalny, niezgodny z treścią tekstu, niezgodny z elementarnymi wymaganiami demokracji, o której tak dużo i łatwo się prawi jednocześnie łamiąc bezkarnie jej zasady, tam wszędzie, gdzie nam się to tylko podoba.

Szeregowiec polityczny
Jako polityczny szeregowiec, jak prawie wszyscy obywatele RP, mam prawo zajmować się, czym tylko zechcę. Wszelkie nawoływania „ręce precz…” odbieram jako zamach na moją wolność. Choć jestem tylko szeregowcem, to jednak również politykiem na najniższym szczeblu społecznym. Politykiem nie należącym do żadnej partii politycznej, wyrażającym jednak swoje zdanie w dostępny mi sposób m. in. przez udział w dyskusjach na TXT. Moja działalność w tym zakresie może być odebrana jako zerowa i z tym jestem gotów się zgodzić, bo nie każdy szeregowiec ma wpływ na przebieg batalii, głosowań, decyzji o znaczeniu strategicznym. Jednak świat polityczny nie istniałby bez tego rodzaju szeregowców rozstrzygających w swojej masie decydujące starcia pomiędzy ideami, poglądami, koncepcjami i reprezentującymi je partiami politycznymi.

Kultura polityczna
To co wyprawiają nasi „generałowie” polityczni, ministrowie, premier i prezydent jest godne pożałowania. Tyle tylko, że jako lojalny szeregowiec polityczny nie załamuję rąk, nie potępiam, a raczej współczuję, proponuję drogi wyjścia i poszukuję, choćby na najniższym szczeblu drogi do porozumienia i zgody pomiędzy podobnymi mi szeregowcami politycznymi. Moim zdaniem zły przykład nawet z najwyższej półki, nie powinien być wśród najniższej hierarchii politycznej naśladowany, kopiowany i powielany, bo nic z tego dobrego nie wyjdzie. W ten sposób, jako zwolennik Radia M., i prof. Roberta Nowaka itp. środowisk staram się z wyrozumiałością nie przekraczającą jednak granic kultury, tłumaczyć swoje i ich stanowisko spokojnie, rzeczowo i grzecznie. Co się okazuje? A no, że wśród szeregowców mam przyjaciół wrogo ustawionych do moich preferencji politycznych. Z przyjaciółmi tymi swobodnie dyskutujemy na wszelkie inne tematy, a o polityce po prostu wymieniamy swoje zdanie, mimo że jest ono inne od moich sąsiadów, szanujemy się nawzajem, odwiedzamy i pomagamy sobie w biedzie. Po prostu polityka nie przesłania nam realiów życiowych, z którymi lepiej sobie radzić wspólnie nawet przy istniejących różnicach politycznych. Wydaje się, że chociaż w ten sposób na samym dole można powstrzymać upadek polityki i nie wyzywać swojego przeciwnika, a wręcz przeciwnie kłaniać mu się nisko, szanować jego zdanie, choć jest ono inne od mojego. Przykładem niech będzie smutne wydarzenie związane ze śmiercią prof. Bronisława Gieremka. Byłem stałym krytykiem jego działań, poglądów i wypowiedzi, lecz w obliczu śmierci tego niewątpliwie wybitnego polityka po stronie moich przeciwników, wyraziłem we wszystkich rozmowach żal i smutek z powodu jego tragicznego odejścia. Uczucia te są szczere, a nie koniunkturalne, gdyż wyrażając szacunek dla naszego przeciwnika, wyrażamy go również dla samych siebie. Obrzucając zaś kogoś inwektywami, nie dziwmy się, że spotykają nas w odwecie takie same albo jeszcze gorsze wyzwiska. Po prostu kultura kontaktów z naszymi sąsiadami, a również przeciwnikami politycznymi musi być na jak najwyższym poziomie, a nie odwrotnie, jak dzieje się to pomiędzy partiami politycznymi i w Sejmie, w rządzie oraz w stosunkach pomiędzy prezydentem i premierem RP. Nic tu nikogo nie usprawiedliwia. Na ogół używa się dziecinnej wymówki typu: „on zaczął...”

Prośba i zapewnienie
Kieruję ją do wszystkich Czytelników, Blogerów, a przede wszystkim do Dymitra Bagińskiego o wybaczenie mi, że niezręczny tytuł jego wypowiedzi użyłem jako przykładu do szerszych rozważań politycznych. Być może, że zaprawieni w bojach harcownicy polityczni wypowiedź moją uznają za zdanie „niegodnego mięczaka”, z którego można dowoli się naśmiewać, czy też mu ubliżać. To ich wola. Nie mniej zapewniam, że co do formy będę stale trzymał się wyżej wyłożonych zasad poszanowania każdego uczestnika wypowiedzi na tematy polityczne i wszelkie inne. Co do treści, to zapewniam, że będę stale nad tym pracował, aby była ona ciekawa, dobrze napisana, prawdziwa i oryginalna, stanowcza, a nawet dosadna. Pretekst do niniejszej wypowiedzi prawdopodobnie musiałem znaleźć prędzej, czy później, wobec tego co dzieje się na szczytach polskiej sceny politycznej, jak i również reakcji na to m.in. na łamach TXT.
Adam Maksymowicz