Seweryn Blumsztajn to taki John Yossarian na miarę naszych możliwości. Hellerowski bohater walczył podczas II WŚ z nazistami, a Blumsztajn bohatersko szukał sprzeczności w systemie komunistycznym. Yossarian nie zgadzał się na otaczającą go rzeczywistość przepełnioną absurdem (w “Ostatnim rozdziale” nie zgadzał się wręcz zawodowo, jako podwładny M.) – Blumsztajn też się nie zgadza, też jako podwładny M.

I tu niestety podobieństwa się kończą: John Yossarian demonstrował na każdym kroku cynizm, a tak naprawdę głęboko wierzył w pewne wartości – Blumsztajn robi wrażenie zgoła odwrotne. Yossarian sprzeciwiał się poglądom Milo, Blumsztajn karnie maszeruje pod dyktando Michnika. Wreszcie: bohater “Paragrafu 22” dożył klęski tych, przeciwko którym walczył, a dzielny redaktor “Wyborczej” wciąż nie może przeboleć, że PiSu wraz ze wszystkim byłymi, obecnymi i przyszłymi członkami nie trafił szlag.

I cierpi Sylwester, cierpi za miliony – a zapis tych cierpień Wertera drugiej świeżości można na przykład znaleźć w czwartkowej “Gazecie”:

http://wyborcza.pl/1,75968,6027879,Marcinkiewicza_prosze_dac_gdzies_indz...

Odnośnie wyborów prezydenta Warszawy w 2006 dowiadujemy się, że „To bardzo często nie był wybór personalny, tylko deklaracja przeciw PiS.”. I wszystko jasne, prawda? Furda kwalifikacje merytoryczne (inna sprawa, że wybór między Marcinkiewiczem, Gronkiewicz-Waltz a bodajże Borowskim do najłatwiejszych nie należał – i to bynajmniej nie z racji nadmiaru kompetencji w tym składzie), furda doświadczenie – wszystkie ręce na pokład, odsuwamy Kaczorów. Autorytety orzekły, że Kaczory są złe, i kropka.

„Jeszcze wszyscy pamiętają liczne wspólne konferencje premiera Kaczyńskiego i komisarza Marcinkiewicza, na których obiecywano mieszkańcom stolicy wszystko, a nawet jeszcze więcej.” – ciekawe, że nikt nie pyta Hanki Parafianki (choć rządzi już drugi rok) o szybki tramwaj na Białołękę, Most Północny, ślimaczącą się budowę metra… Jedyne co w miarę przebiło się w mediach to prezent dla ITI w postaci stadionu Legii – ale i ta informacja była dla wielu serwisów mniej istotna od raportu Pitery o zbrodniach CBA.

„Kazimierz Marcinkiewicz jest szczególnie popularny wśród osób starszych i mniej wykształconych. Nie zajmuję się doradzaniem Platformie, to nie moje zajęcie. Lepiej jednak bym się poczuł, gdyby PO rzuciła Marcinkiewicza na przykład na ścianę wschodnią albo do rodzinnego Gorzowa.” – gdyby ktoś miał jeszcze złudzenia, skąd biorą się stereotypy przedstawiające warszawiaków jako nadętych, aroganckich ludzi patrzących z pogardą na resztę kraju, raczej te złudzenia straci. Oto, proszę państwa, przemówiła elita: nam tutaj, w stolicy, nie potrzeba takiego elementu jak Marcinkiewicz, on jest może dobry dla bystrych inaczej staruszków, ale nie dla nas.

I nie chodzi mi o obronę Pięknego Kazimierza – ten człowiek to wyjątkowa miernota, nawet na tle bogatej galerii podobnych typów w ostatnich dwóch kadencjach Sejmu. Tu idzie o zasadę: jakim prawem Seweryn Blumsztajn traktuje z taką pogardą ścianę wschodnią czy Gorzów? Bo stolica to coś lepszego, warszawski meldunek od razu podnosi człowiekowi status społeczny, czy jak? Żenada.

A na deser cytat, który ujął mnie swoją szczerością – co rzadkie w sytuacji, gdy czytam jakikolwiek tekst na łamach „Gazety”: „Jako warszawski wyborca mam jednak poczucie, że ktoś mnie traktuje jak śmiecia. Najpierw mi się każą mobilizować przeciwko Marcinkiewiczowi, a trzy lata później chcą, żebym na niego głosował.”

Wie Pan co, panie Sylwestrze? I bardzo dobrze. To w sumie nieistotne, czy sprawa idzie o Kaczorów, Tuska czy Borowskiego z Millerem. Człowiek, który zamiast zastanowić się nad ofertą kandydata głosuje w określony sposób, bo mu „kazano” powinien być traktowany jak śmieć. Bo na nic lepszego nie zasługuje – idąc jak baran za prikazem z góry, uczciwie sobie na tego rodzaju traktowanie zapracował.

Sam tego chciałeś, Sylwestrze B.