Sobota, 6:00 – pobudka. 6:50 – wejście do autobusu. Tak właściwie wyglądał mój dzisiejszy poranek. Podróż na trasie “miasto na prawach powiatu A – miasto na prawach powiatu B” trwała, jak zawsze zresztą, około 30 min i przebiegła w atmosferze pustki, somnambulizmu i ciężkości dnia poprzedniego. Oczy współpasażerów wskazywały na intensywność piątkowej nocy i ogólny upadek somatyczno-duchowy. A gdzie Kant?! A gdzie Pascal?! Gdzie metafizyka?
Otóż usiadła sobie za mną.
Bowiem na jednym z przystanków wszedł do futurystycznego pojazdu (“bo go niesie coś wiecznie, motorycznie i przed…”) pewien zgarbiony mężczyzna ze swoim wiernym towarzyszem – kundlem-psem. Rozmawiał z nim długo, by nie powiedzieć bardzo długo, ku poddenerwowaniu swojego sąsiada z miejsca obok. Bo mówienie do siebie ( a co dopiero do psa…) to nie jest normalna rzecz, to nie jest zdrowe, to nie jest nowoczesne.
“Cwaniaki, cwane cwaniaki…tak, Czykuś, świat jest fałszywy…” – powtarzał jak mantrę zgarbniony mężczyzna. Słowa te powoli, pomału docierały do moich uszu, jakby nadawane z zupełnie innego świata, z prozy Brunona Schulza może…
I, choć byłam zbyt zmęczona by się przejmować, to jednak te słowa, to zachowanie wzbudzały we mnie pewną ambiwalencję podyktowaną strachem i zaintrygowaniem.
Bo czy świat rzeczywiście jest fałszywy? Może to profetyczne słowa wieszcza, może temu na pozór niezrównoważonemu człowiekowi, dana jest wiedza, której żaden z nas nie ma lub też nie chce mieć? Może kreujemy sobie własne wyobrażenia świata, może dajemy się zamknąć w hermetycznym małym kinie, w którym wyświetla się nam obrazy o pięknych kobietach stosujących świetne proszki do prania?
I takie pytania nasunęły się pewnej studentce jadącej z “miasta na prawach powiatu A do miasta na prawach powiatu B”. A były tak silne, że zapomniała o przeszywającym bólu nogi. Na ziemię ściągnął ją dopiero bolesny kontakt z chodnikiem przy wychodzeniu z autobusu. Zaczął się nowy dzień...nowa sobota.