Ciemny pokój, bujany fotel w kącie, lampka czerwonego wina połyskuje światłem odbitym od żarówki lampy stojącej pod ścianą. W fotelu zaczytana siedzi młoda kobieta, ciało jej drobne zawinięte w meksykańskie poncho, smukłymi dłońmi obejmuje najnowsze dzieło Pawła Huelle, którego treść pochłania zielonymi oczyma spoglądającymi na białe kartki zza oprawek okularów marki Gucci.

„Jaka to dziewica?”. Intelektualistka Polska, moi drodzy.

Choć to efemeryczne zjawisko jest niezwykle rzadkie w realiach naszego kraju, zdarza się, iż te urokliwe i przenikliwe stworzenia wychylają się ze swoich zacisznych kątów medytacyjnych, by zagłębić się w „zdegradowaną rzeczywistość” codziennych obowiązków i odwiedzić sklep, tudzież inną jaskinię cielesnych uciech. Poranek zaczynają zazwyczaj od modnego i jakże ekologicznego joggingu dokoła parku (jeśli takowego brak w miejscu zamieszkania, zmuszone są do wybrania chodnika lub nawet ryzykowania swojego życia na jezdni), następnie dokonują koniecznej ablucji i pochłaniają podwójne espresso, dawkę, która zdołałaby postawić na nogi nawet śpiącego słonia. Po tym pobudzeniu neurologicznym (którego niebezpiecznym efektem może być niekontrolowana tachykardia) pozostaje Intelektualistce Polskiej jedynie ująć w śnieżnobiałe dłonie skórzaną aktówkę z niezbędną dokumentacją i wyprawić się do pracy.

Tu należy dokonać koniecznego rozgraniczenia – bardziej metafizycznymi paniami są te, nieposiadające własnego środka lokomocji, daje im to bowiem możliwość zagłębiania się w lekturę w trakcie podróży, tudzież otwiera przed nimi niesłychanie szerokie perspektywy obserwacji ludzi w ich naturalnym, codziennym środowisku. Naturalnie te eteryczne istoty odczuwają immanentną wyższość nad „zepsutymi materialistkami”, które wożą się własnymi czterema kółkami. Te znowu współczują koleżankom po fachu, którym życiowy pech, a może raczej brak ambicji, nie umożliwił odpowiedniego uposażenia. Nie jest jednak ważne, czym, a raczej „jak” panny te dojeżdżają do zakładów pracy umysłowej (instytutów, uniwersytetów itp., itd.). Nieodzownym jest towarzystwo muzyki poważnej lub państwowego radia dyskusyjnego oraz odbyta już o świcie rozmowa telefoniczna z przyjacielem mentalnym, owym kongenialnym towarzyszem, z którym da się podyskutować tak o etymologiach słów wszelakich, jak i o wyższości monadologii nad innymi teoriami materialistycznymi.

Wartościowym jest też umówienie się z nim na wieczorny kieliszek wina, bynajmniej nie dla uczczenia narodowego święta lub ogólnego „rozluźnienia się”, ale dla uzyskania odpowiedniej, dostojnej i poważnej oprawy do rozmowy o artes liberales lub, w skrajnym przypadku, o wpływie globalnego kryzysu finansowego na sprzedaż i ceny ropy w Urugwaju. A, że in vino veritas, te wieczorne dysputy różnie się kończą, bo, co ciekawe, mimo swego niezwykle wysokiego poziomu kultury i intelektu, panny spod znaku IP są niezwykle podatne na wpływ napojów wyskokowych, które w ich organizmie czynią niezwykle ogromne spustoszenie, upodabniając się wręcz do Hunów (gdyby ciało niewiasty przyrównać do plemion ostrogockich, ot, chociażby za czasów Hermanaryka) albo innej niszczycielskiej grupy o, prawdopodobnie, dalekowschodnim rodowodzie.

Ciśnie się na usta pytanie – dlaczego?

Odpowiedź jest niezwykle prosta – pod wpływem etanolu puszczają naturalne blokady, tonus mięśniowy odchodzi do lamusa, rozwiązują się język, emocjonalność i etyczne zastrzeżenia, ustępując motorowi podświadomości, co może skończyć się wstydem i wyrzutami sumienia na drugi dzień.
Czy jednak istnieje coś w rodzaju intellectual lifestyle, którego próbki autorka umieściła powyżej? Cóż, chyba tak i, bynajmniej, nie należy go potępiać w czambuł, raczej oceniać zależnie od motywacji go praktykujących. Jeśli bowiem jest nią chęć przypodobania się grupie i aspirowania do wyższej kasty społecznej, może to oznaczać, iż dana osoba cierpi na wybitną odmianę kompleksu niższości i całe jej zachowanie jest jedną wielką grą pozorów. Oczywiście nie postępuje tak każdy – niektórzy są po prostu intelektualistami od urodzenia (lub od wychowania) i ich postępowanie jest całkowicie naturalne – wynika z pasji i chęci posiadania większej wiedzy. W ocenie – znaj proporcję, mocium panie. Jeśli jednak stwierdzono, iż ten typ stylu życia faktycznie występuje, można by pokusić się o opisanie, czym się charakteryzuje.

A więc („ nie zaczyna się zdania od: „a więc…” ”), Intelektualistka Polska musi operować zaawansowanym słownictwem z zakresu takich dziedzin, jak: polityka, socjologia, lingwistyka, literaturoznawstwo, filozofia; nawet jeśli do końca nie jest świadoma ich znaczenia. Ponadto powinna posługiwać się biegle kilkoma językami obcymi, w tym obowiązkowo łaciną (a, żeby nie utrudniać zadania, należy dodać, że wystarczą tutaj sentencje rzymskie – podrzucone w odpowiednim momencie działają bardzo sugestywnie) i podstawami greki. Ponadto powinna interesować się współczesną literaturą – zachwycać się Dorotą Masłowską („no comments”, że to tak personalnie ujmę), Borgesem (w biedniejszej wersji – Marquezem), Huellem i Rylskim, w ostateczności – Pilchem, Irvingiem, Balzakiem i Victorem Hugo. Wszelkie braki w tej kwestii podlegają dosadnej krytyce i społecznemu ostracyzmowi, więc, jeśli się takowe posiada, należy opanować dobrze sztukę mimikry. Jeśli chodzi o muzykę – tylko poważna, jazz lub poezja śpiewana. Nieakceptowany jest hip-hop, ostry metal (wyłączywszy jednak kultowe kapele) i techno. Natomiast mile widziane jest posiadanie na koncie publikacji naukowych lub literackich, zabieranie głosu w dyskusjach, uczestnictwo w coctail party, uprawianie porannego joggingu oraz bycie na diecie wegetariańskiej (weganizm jest już zbytnim ekstremum). I jeśli komuś się wydaje, że te ostatnie formy aktywności przynależą raczej do mody i szeroko pojmowanego trendy lifestyle, to jest on/ona w błędzie. Tym bardziej zagubił się ten, kto uważa, iż znakami prawdziwego, minionego już intelektualizmu są wypalone papierosy i wciąż unoszący się dym, alkohol i nocne dysputy o wszelakim, przecież, charakterze.

To już przeżytek, „gone with the wind”, jak mawiają Anglicy.

Dzisiaj intelektualizm, choć wciąż nie jest modny, może być przyczynkiem do wyróżniania się z tłumu, czymś, co odpowiednio eksponowane i dobrze oprawione może przynieść właścicielowi wysoką pozycję i status „lepszego”, oczywiście w pewnych kręgach. A że czasami wiąże się to ze snobizmem, trudno, przecież nie jest to tak wielka dewaluacja wartości, jaką jest intelektualizm. To powie szanownemu czytelnikowi każda Intelektualistka Polska, medytująca właśnie nad obrazami Klimta lub odczytująca apokaliptyczne wizje Beksińskiego. Wstydem pierwszej kategorii i towarzyską wpadką byłoby jawne przyznanie się do tego, iż nie lubi się prozy Sienkiewicza lub nie rozumie malarstwa Picassa – tego absolutnie robić nie wolno i w tym wypadku prawda nie ma charakteru wyzwoleńczego.

Tyle w kwestii „podręcznego poradnika młodego myśliciela”. Ostatnią, bynajmniej nie najmniej ważną, cechą zodiakalnych Intelektualistek jest wzbudzanie powszechnego szacunku oraz odczuwanie koniecznej wyższości wobec „niższych form życia umysłowego”, którą to panie te eksponują z pieczołowitością średniowiecznego alchemika. Każdy wokoło powinien czuć się gorszy, a przynajmniej nie tak intelektualistyczny jak opisywane kobiety, co służy nie tylko odstraszeniu potencjalnych absztyfikantów, ale i podreperowaniu własnego poczucia wartości, zwanego w psychologicznej prozie amerykańskiej „self-esteem”. Poza ta jest jednocześnie próbą dla osób znajdujących się w bezpośrednim otoczeniu Intelektualistek Polskich, a paleta zachowań tychże jest naprawdę niezwykle bogata.

Osobiście uważam, że panny spod godła IP są ciekawymi obiektami do obserwacji, a być może i do ewentualnej znajomości. Do której, swoją drogą, należy podchodzić z odpowiednim dystansem. Ale czy ocena tych właśnie kobiet powinna być negatywna? Nie wiem. „Wiem, że nic nie wiem”.