Pierwszy raz zdarza mi się pisać “na żywca”. Zazwyczaj tworzę sobie tekst pomalutku, po czym kopiuję go do tekstowiskowego okienka. Śmiem sama zadać sobie cios stwierdzeniem, że pewnie nie będzie to próba rewelacyjna i udana.

Ale skąd ten tumiwisizm i pesymizm? Nie, wcale nie ze względu na kryzys finansowy, który zawitał nawet do jej starego, skarbonkowego prosiaka. Nawet nie ze względu na wariującą pogodę czy cierpienie kolejnego serialowego bohatera, którego grymas na przelotnie widzianej (w trakcie pstrykania pilotem) twarzy wzbudza raczej u niej gest politowania. Otóż nie (Marianie)! Powód jest inny. Coś, moi drodzy Koledzy, zbliża się do końca. Nieuchronnie nadchodzi to, czego wszyscyśmy się obawiali, co napawało wszystkich egzystencjalnym lękiem.

Zbliża się...lato, a wraz z nim czas przyciężkich wakacji, narastania marazmu, duszności powietrza i atmosfery, gdy koncentracja turysty w turyście nawet w najmniejszej mieścinie tego kraju przekroczy dawkę tolerancji zwykłego, szarego obywatela.

Lato to upał, lato to nudy, brak aktywności, hibernacja naukowa, ciemność i latające dookoła głowy bąki i chrabąszcze dające pierwsze znaki schulzowskiego Sierpnia wraz z jego wybujałą estetyką i erotyką.

Co mi pozostanie?

Zaszyć się w zimnej, ciemnej piwnicy i przyrosnąć do zmurszałego drewna. Byle do jesieni!