Ostatnimi czasy urodził się w mej głowie pewien tekst, nazwijmy go “esejem społecznym”. Zamieszczam kawałek w ramach prowokacji. Od razu zastrzegam, że nie jestem feministką.

Otóż wyjątkowo ciekawymi zachowaniami godowymi wykazuje się samiec człowieka rozumnego (Homo sapiens sapiens), który brak pięknego ogona, bujnej grzywy (pominąwszy różnego rodzaju subkultury) czy powabnego głosu rekompensuje sobie zdobyczami techniki o jakich zwierzęta nie mogą nawet śnić. Dlatego też w ruch idą środki lokomocji – w wersji słabszej: rowery i hulajnogi (nierzadko stuningowane), w wersji hardcore’owej: samochody marek wszelakich ( często, gęsto pożyczone od starszych przedstawicieli podgatunku lub innych członków stada, popularnie zwanych „kumplami” ). I tu przedstawicieli brakującego ogniwa między szympansami a wyższym podgatunkiem Kobiet (do tej tezy doszedł już sam Wujaszek Darwin, ale z jasnym przyczyn nie mógł jej opublikować w swoim dziele „O powstaniu gatunków”) podzielić można na kilka podtypów.

Pierwszy, zwany Twardym Tradycjonalistą, porusza się zazwyczaj samochodem pamiętającym jeszcze dobrobyt epoki Gierka poskładanym z bazarowowo-allegrowych części, podczas podróży nieustannie towarzyszy mu Mieczysław Fogg i seksowny wąsik w stylu „nowoczesny przywódca państwa zachodniego”. Ze strony samiczek spotyka się najczęściej z uśmiechem politowania, który jednak błędnie interpretuje jako wyraz zainteresowania, co sprawia, że ten typ samca jest wyjątkowo odporny na perswazję ustną, przymus bezpośredni, a pozbycie się go graniczy z cudem.

Drugi typ, Beztroski Lansiarz, braki pewności siebie oraz niskie umiejętności rekompensuje sobie potężnym wozem, którego długość jest odwrotnie proporcjonalna do…...tak, do pojemności puszki mózgowej. Zawsze otwarta szyba ( w wersji all inclusive – szyberdach ), zimny łokieć kuszący swą obsceniczną nagością, ciemne okulary i ogłuszająca muzyka, będąca prawdopodobnie pozostałością (atawizmem) po dętych koncertach ludzi pierwotnych ( w szczególności Homo neandertalensis, z którym to wyżej opisany typ dzieli wiele cech morfologicznych ), płynąca z niemalże dyskotekowych kolumn – to cechy gatunkowe tego typu. Należy szczególnie uważać na posiadaczy starych beemek, manifestujących swoją siłę, zdrowie oraz wysoki poziom testosteronu poprzez częste wizyty na siłowni oraz odpicowany dresik, pełniący tu funkcję podobną do kolorowego upierzenia papug. Stosowana strategia reprodukcyjna – udawanie twardziela, prymitywa i bezpośredniość, co najczęściej wyraża się słowami znanego utworu muzycznego – „Będę brał cię, w aucie…” – który to jest cudem artystycznej twórczości tej grupy. Wykazują szczególne powinowactwo do długonogich samic o jasnym umaszczeniu i niebieskich oczach. Wciąż nie wiadomo, dlaczego.

Kolejny, już przedostatni podgatunek – Słodki Miś. Tak, ależ dokładnie, ulubiona marka samochodu – Fiat Panda, auto przestronne, wygodne, rodzinne, idealnie korespondujące z jego podświadomym poszukiwaniem stabilizacji i miłości. A więc – mężczyzna metafizyczny, któremu w przyrodzie odpowiada forma pośrednia między leniwcem a wyważonym słoniem. Zupełnie przeciwnie do wcześniejszego typu, pragmatycznego jaguara-myśliwego, wyruszającego na polowania ciemną nocą i rzucającego się na bezbronne gazele, Słodki Miś wybiera samice, które potrafią docenić jego wrażliwą naturę, a jednocześnie będące na tyle silnymi, by podać lewarek, gdy ulubiony samochód Misia-Pysia złapie gumę. Na poszukiwania wyrusza popołudniu, gdy jego organizm osiąga maksimum sprawności psychofizycznej, resztę dnia przesypia przyczepiony do oparcia akademickiego fotela, śniąc słodko i błogo o Tej Jedynej. Stosowana taktyka – „Na oczy”, coś, co można by przyrównać do wzroku Kota w Butach ze znanej produkcji firmy DreamWorks, przy czym osobnik ten dodatkowo podkreśla, jak często był raniony przez inne kobiety. Przyciągany jest przez samice niezależne, otwarcie manifestujące swe, zupełnie inne od misiowych, argumenty.

Wreszcie typ ostatni, poszukiwany przez wszystkie samice świata, ba, nawet Galaktyki – Intelektualista, gatunek na wymarciu, wpisany do Czerwonej Księgi Zwierząt. Niezwykle wybredny w doborze partnerki, rzadko reprodukuje, porusza się najczęściej samochodem marki Citroen w towarzystwie koncertów skrzypcowych Haydna lub Brahmsa, zdystansowany i wiecznie ironiczny ( Ubi mel, ibi fel, jak mawiali starożytni ) obiekt westchnień samic w każdym wieku, pod warunkiem, że nie należą do typu jasnowłosych długonogich. Unika miejsc, w których znaleźć można poprzednio opisane typy, bytuje w ciemnych zakamarkach bibliotek uniwersyteckich i oper, towarzyszek życia poszukuje na specjalistycznych forach internetowych, kontestując przy tym portale społecznościowe, największym marzeniem jest dla niego posiadanie dziecka i wspólne wychowanie go z samicą. Wybiera osobniczki ładne (liczą się dla niego klasyczne proporcje), inteligentne, unika jednak kobiet nadmiernie wyzwolonych, feministek, „lewaczek”, wreszcie dam inteligentniejszych od niego. Zazwyczaj na końcu okazuje się być homoseksualistą.

Jako że natura nie obdarzyła samca Homo sapiens sapiens (popularnie zwanego: w wieku młodzieńczym – „chłopakiem”, w stadium imago – „mężczyzną”, kolokwialnie – „facetem”, „chłopem” lub w wersji ekstremalnej – „ciachem”, tudzież „starym dziadem”) ani wielkim intelektem, ani specjalną urodą, ani żadnymi innymi wielkimi talentami, koniecznym dla niego stało się nadmierne manifestowanie tych pozostałości dawnej siły i witalności, które choć w formie skarłowaciałej i upośledzonej, ale jednak, ku uciesze samiczek, pozostały jeszcze tu i ówdzie w męskim organizmie. Ewentualnym poszukiwaczkom radzę zaopatrzyć się w dobry mikroskop lub co najmniej lupę oraz aparat rentgenowski, zastrzegam, że zbędne jest poszukiwanie tychże cech w okolicach mózgoczaszki ewentualnego partnera – tam nic nie uległo zmianie jeszcze od czasów Homo habilis, a może i od jeszcze dawniej, nie zostało to zbadane, ponieważ zachowane resztki męskich mózgów są zbyt małe, by móc nawet pobrać próbki. Dodatkową degenerację komórek nerwowych powoduje stałe używanie telefonu komórkowego oraz wizyty na siłowni, które mają na celu poprawienie samopoczucia osobnika męskiego, objawiającego się w radosnej wędrówce po piwo po skończonym treningu.

Piwo to nieodłączny przyjaciel samca Homo sapiens sapiens – zabiera je ze sobą niemal wszędzie, tuż obok pilota do telewizora, topi w nim smutki, frustracje, w skrajnych przypadkach rozmawia z butelką lub puszką, które, notabene, są rodzaju żeńskiego. Płyn ten zgrabnie nadrabia straty aminokwasowe, które samiec wydatkuje na „bajerowanie lasek” – fraza ta w tym przypadku oznacza kolokwialne, odpowiednie do jego kondycji umysłowej określenie na wdrażanie strategii rozrodczej w życie. Bynajmniej, nie zanotowano dużych strat energetycznych związanych z procesami myślenia i przetwarzania informacji, co jest fenomenem w przypadku naczelnych, choć zostało stwierdzone już w kilkunastu przypadków u badanych goryli. Jedyną różnicą jest tu poruszana już przez autorkę ważka kwestia wierności – samice goryla na ogół pozostają wierne swoim partnerom, samice Homo sapiens sapiens nie mają jednak innego wyboru, pozostawione sam na sam z doborem naturalnym i stawiające na szali dobro swojego potomstwa, są zmuszone zdradzać. W obliczu niedoboru odpowiedniego materiału genetycznego, samice XXI wieku zostały postawione przed nienaturalnym dla nich wyborem, który niesie za sobą ogromne poświęcenia i działanie wbrew tradycji. Muszą jednak złożyć tę ofiarę w imię lepszego jutra.

Nie jest jednak tak źle. Samice powinny dziękować samcom za malejącą liczbę przedstawicieli grupy niereprodukującej w ogóle – tzw. metroseksualnych, którzy całość swojej wiedzy o erotyce czerpią z popularnego wśród mężczyzn dziennika „Metro” oraz za to, iż nie są jeszcze zmuszone ani do partenogenezy, ani do bolesnego pożerania własnego partnera, który na pewno nie stanowi smacznego kąska…W życiu czasem trzeba pójść na kompromis i zacisnąć zęby w imię przetrwania gatunku.