Grzesiu, napisz coś, chętnie poczytam, bo bardzo lubię Twoje teksty :) To byłaby fajna “intertekstualność” i korespondencja tekstów :D :D

Wpisał mi się dwa razy komentarz. Sorry.

wychodzić:)

http://chetkowski.blog.polityka.pl/?p=812

A co do wagaraów to np. pamiętam jak głosił, zresztą świetny gość, mój ksiądz od religii (opisany i na TXT nawet przez leszka.sopota http://tekstowisko.com/leszek-sopot/59072.html ) z liceum, czasem na wagary trza iść, znaczy powinno się.

Np. po seansie kinowym klasowym, wracanie jego zdaniem do szkoły nie miało sensu, bo każdy powinien sam przem yśleć film i mieć czas na refleksję:)

Pozdro.

P.S. Panie Jerzy, moim zdaniem to nie takie proste, to że cos jest obowiązkowe, wcale nie powoduje że człowiek się nie chce uczyć.
Np. na jednych obowiązkowych lekcjach człowiek się uczy, na innych nie, u jednego nauczyciela, u drugiego nie.

Gdyby było tak jak pan twierdzi, że to jest czynnik decydujący, to uczniowie, co wybierają np. dobrowolną i nieobowiązkową naukę języka w szkole językowej czy prywatnie byliby orłami, a wcale nie są.

Np. miałem porównanie w jednym roku jak uczyłem sie englisza na państwowej uczelni i prywatnie, na uczelni był o wiele wyższy poziom, była o wiele przyjaźniejsz aatmosfera i pod każdym względem te obowiązkowe i państwowe zajęcia były lepsz eniż prywatne i wybrane dobrowolnie przeze mnie.

Zresztą niedługo szykuję tekst o edukacji, to się z panem pokłócę:)

Ja osobiście mialam zawsze wiele szczęścia do szkół i wyniosłam z nich raczej tylko wrażenia pozytywne, ale osobiście uważam, że zniesienie obowiązku szkolnego nie jest dobrym pomysłem. Niestety, obawiam się, że spowoduje to, iż większość uczniów pospolicie “zdezerteruje” z zajęć. Zresztą, kiedy uczeń mialby możliwość wyboru? W wieku siedmiu lat i tak decydują rodzice, w okresie buntu nastoletniego zawsze robi się wszystko “przeciw” “starym”, co sugeruje, że część młodych ludzi nieodpowiedzialnie wyrzekłoby się dalszej edukacji. Coż, jakoś tego “nie widzę”.

Dzięki, Magio! :) Miło mi :)

prosze uważać i nie pisać nic o Summerhill, bo niejaki KjWojtas z zaprzyjaźnionego portalu niepoprawni.pl zaraz będzie pana od pedofilów wyzywać.

Pozdrawiam.

Dobrze, a więc wierzę. Wierzę, choć jeszcze nie stuprocentowo. Może łatwo mi się ocenia z punktu widzenia osoby, która lubi(ła) chodzić do szkoły…faktem jest, że pierwsze klasy podstawówki to trochę nudy, ale jeśli nauczyciel potrafi dobrze poprowadzić lekcję, to i urozmaicić ją jakoś będzie potrafił.

tez uwazam, ze to dobry tekst z duza doza fatalizmu, chociaz osobiscie odczuwam swoisty brak watku romantycznego i happy endu, ze jednak ciezkie zycie uczniaka, konczy sie kiedys gdy kwitna kasztany….i byc moze przechodzi na wyzszy stopien rozrywki w akademikach.

pzdr
-wz

Człowiek inteligentny (mówię o ilorazie powyżej 130 w skali Wechslera) ma wystarczająco dużo problemów bez łatki ten od indywidualnego. Poza tym, takich dzieci jest kilkoro na tysiąc, więc zebranie ich do jednej klasy jest znacznie lepszym rozwiązaniem. Tyle, że nasze egalitarne społeczeństwo nie lubi odmieńców, a już szczególnie tych, którzy zdaniem społeczeństwa mogliby czuć się lepsi.

Pozdrawiam

Tak się składa, że ma Pani bardzo poprawne politycznie poglądy. Szkoda, że nie mają one przełożenia na praktykę. Problemy ludzi inteligentnych w zakresie o jakim wspomniałem (II ≥ 130), są zupełnie inne niż ludzi przeciętnych (85 ≤ II ≤ 115).

Żeby nie szukać daleko, gdy pracowałem w poradni wychowawczo zawodowej skierowano do mnie dziecko z podejrzeniem upośledzenia intelektualnego. Dziecko miało iloraz powyżej 130. To jest taki „nieodbiegający” problem. Nie jest to przedmiotem Pani wpisu, więc się nie będę rozpisywał, ale może mi Pani wierzyć, że problemy ludzi wybitnie inteligentnych są bardzo specyficzne.

Co do stwierdzenia, co to jest inteligencja, to może Pani przyjąć definicje Donalda O. Hebba „inteligencja to jest to co mierzą testy inteligencji”. Nie jest to idealna definicja, ale dobrze się nadaje do operacjonalizacji zmiennej i dokonania selekcji do klas dla dzieci wybitnych. (Oczywiście bez obowiązku uczęszczania do nich.)

Pozdrawiam

Do bycia inteligentnymi teoretycznie może poczuwać się 50% powyżej średniej. Ludzie wybitnie inteligentni, to jakieś 0,5% populacji. I zapewniam Panią, że nie jest to powód do czucia się lepszym. Jest się innym. Jeśli lud uzna za stosowne wykorzystać tę inność, to będzie to z pożytkiem dla ludu. Jeśli lud nie potrafi lub nie chce tego zrobić, to jego sprawa.

Natomiast jak się czyta, że najmądrzejsza na świecie kobieta o ilorazie 246 (liczba z głowy, ale to bez znaczenia), po długich staraniach znalazła pracę jako sprzątaczka, to pusty śmiech ogarnia.

Pozdrawiam

Inteligencja i zdolności twórcze nie są ze sobą skorelowane. Ważność papierka jest miarą odmóżdżenia decydenta.

Iloraz inteligencji nie jest niczyją zasługą, a już w najmniejszym stopniu odpowiada za niego posiadacz. Ładna dziewczyna może być dumna ze swojej urody, niemniej nie daje to jej najlepszego świadectwa.

Ja jestem dumny z mojej koncepcji psychiki i demencji. To jest twórcze zastosowanie tego narzędzia jakim mnie Bóg (czy przyroda, natura) obdarzył. Sam dar powodem do dumy na pewno nie jest.

Czasem czuję się jakbym rozmawiał z dziećmi, ale nie zawsze w takich wypadkach mam rację. Bywa, że nie doceniam partnerów. Niemniej staram się nie wypowiadać o niczyim intelekcie. To bywa trudne i można skrzywdzić kogoś zupełnie bez powodu. :)

Dla rozbawienia Pani powiem, że skłamałem z tymi 50%. To jest wynik obiektywnego badania. Natomiast jeśli Pani rozda kartki w dowolnej grupie i poprosi, żeby każdy zaznaczył średnią inteligencję w grupie jako linię poziomą i swoją pozycję względem tej średniej jako punkt, to po zebraniu kartek okaże się, że średnia jest poniżej wszystkich osób, czyli 100% może być dumne ze swojej inteligencji. :)

Pozdrawiam

W tej sprawie nie ma różnicy zdań między nami. O ludziach świadczą ich czyny, a nie cechy odziedziczone.

Poprawność polityczna zaczyna się wtedy, gdy zaczyna się negować różnice pomiędzy ludźmi. Z tego, że iloraz inteligencji nie określa wartości człowieka, nie wynika, że ludzie się w tym zakresie nie różnią. Co więcej, ich potencjalna użyteczność dla społeczeństwa jest tym większa im wyższy iloraz. Dlatego uważam, że specjalne klasy dla dzieci wybitnych powinny być nie tyle dla dobra tych dzieci ile dla sensownego wykorzystania ograniczonych środków przeznaczanych na edukację. Dwudziestolatek robiący doktorat i zostający profesorem przed 30, to czysty zysk dla społeczeństwa. :)

Pozdrawiam