Jak zachowuje się szczeniak pierwszy raz wyprowadzony na spacer i spuszczony ze smyczy na jakiejś kolorowej, pachnącej wonnym kwieciem łące? Biega dookoła, obwąchuje wszystko, merda radośnie ogonem, daje się ponieść nadmiarowi wolności, wrażeń, wariuje pod wpływem niezliczonej ilości bodźców spływających zewsząd do jego pracującego na największych obrotach mózgu. To smutne, iż podobnie dzieje się z wieloma młodymi ludźmi z tzw. „dobrych domów” w noc sylwestrową.

Z góry zaznaczam, iż poniższy tekst nie jest oskarżeniem, a raczej próbą zwrócenia uwagi na problem społeczny, który zapewne większość z czytających zna z autopsji, czyli z obserwacji środowiskowych. Tak jest i z piszącą te słowa. A że styka się z nim nie po raz pierwszy, postanowiła wreszcie się do niego ustosunkować. Jedno zastrzeżenie – autorka nie należy do typu „imprezowiczki”, stąd być może jej nadmiernie krytyczne podejście do pewnych, powszechnie akceptowalnych, postaw, zachowań i sytuacji. A więc – ad rem!

Wyobraźmy sobie, że jest piękna, ciemna, gwiaździsta noc – noc niezwykła, bo ostatnia w roku. Noc więc ta jest nocą metafizyczną, nieodgadnioną, nieprzeniknioną, nocą, która dobrze wie, iż ujrzy w ciągu swego trwania dużo więcej niż jej 364 siostry. Nie, bynajmniej nie jest szczęśliwa z tego faktu. Wręcz przeciwnie.

I właśnie w takiej atmosferze mistycyzmu grupka znajomych (czterech mężczyzn, jedna niewiasta) zdąża na spotkanie swego przeznaczenia. Zdąża na bal sylwestrowy. Być może leksem „bal” nie jest w tym kontekście na miejscu i brzmi co najmniej eufemistycznie, ale stojąca za tą relacją nie nawykła używać wulgaryzmów oraz określeń kolokwialnych, chyba że jest to wyraźnie uzasadnione. Tym razem nie jest. Po co epatować prymitywizmem w warstwie stylistyczno-leksykalnej, skoro za chwilę degrengolada i upadek moralny zapanują w strefie treści? Nie ubiegajmy faktów jednakowoż (to podobno nadmiernie pompatyczny archaizm). 1/5 tej grupki jest już „zaprawiona w boju” z przedstawicielem grupy związków chemicznych, których nazwy kończą się na –ol, 1/5 (kierowca, bardzo miły człowiek) jest okazjonalnym abstynentem, na dodatek chorym na anginę, 1/5 (zlękniona, spirytualistyczna dziewoja) nie pije z wyboru, 2/5 będą pić w trakcie imprezy, z czego ½ udaje intelektualistę, a więc, antycypując, sięgnie pewnie po włoskie wino, które w percepcji autorki jest zwykłym sikaczem ze słabego rocznika, ale cóż...spierać się nie wypada. Z niej też taki koneser jak…no, wiadomo. Przynajmniej ona jedna nie udaje. Nie musi? Nie chce? Tego nie wie nikt.

Jest jej znane tylko jedno (błyskotliwy czytelnik zapewne już się domyślił, iż tajemniczą niewiastą w aucie jest właśnie ona) – za chwilę znajdzie się w wielkiej hacjendzie położonej w dobrej, by nie powiedzieć – luksusowej – dzielnicy, gdzie przez najbliższe kilka godzin swoim hedonistycznym i bachicznym uciechom oddawać się będzie śmietanka ekonomiczna (ale czy intelektualistyczna?) miejskiej młodzieży. Dodać należy, iż jest to śmietanka wysokiego kalibru – 18% braku zahamowań, nie mówiąc już o poczuciu własnej wartości, percepcji swojego ego itp., itd. Na ile są to tylko pozory, a na ile smutna prawda? Na to pytanie chyba nigdy nie uda się znaleźć satysfakcjonującej odpowiedzi.

Dom z zewnątrz rzeczywiście nie zawodzi, wewnątrz jest już trochę gorzej, oku wytrawnego obserwatora nie umknie gigantyczna, czarna pajęczyna kołysząca się na wietrze wytwarzanym przez zgrabne nogi nimf zbiegających po drewnianych, lakierowanych schodach. A tych jest rzeczywiście sporo. Bo jeśli wziąć pod uwagę, iż każdy szanujący się satyr zabiera ze sobą swoją nimfę (na wypadek, gdyby towarzystwo nie rozpoznało wielości jego talentów, tudzież uroku osobistego), a większość nimf to osobniki bytujące w grupach, okazuje się, iż w efekcie otrzymujemy stado rozwydrzonych i pewnych siebie nimf oraz silnych i męskich satyrów, którzy rozszerzają swoje łowy także na nimfy obcego podgatunku. Tyle, że te nimfy nie są wzorami cnót. W ilości wypijanego alkoholu dorównują mężczyznom. I bynajmniej nie jest to „lekki” alkohol, jak wino lub wermut, ale wysokoprocentowy, jak przysłowiowa „gorzka żołądkowa”, która wśród „dobrze wychowanej młodzieży z dobrych domów” robi niezwykłą furorę. Oto jest produkt umożliwiający kontakt z parobkiem! Oto jest niezwykłe przeżycie somatyczne wstrząsające wątłym i nieznającym ciężkiej pracy fizycznej ciałem! Któż dobrowolnie odmówiłby sobie takiego przeżycia? Któż by śmiał to uczynić? Autorka, wierna swym archaicznym i zapewne naiwnym zasadom, była zmuszona to zrobić, co spotkało się z całym wachlarzem reakcji – od zdziwienia (usteczka w ciup w przypadku nimf w przewiewnych sukienkach) po jawną dezaprobatę. De gustibus non disputandum. Każdy humanista to wie. Chyba, że błędnie ma się za światłego humanistę. Chyba, że tak.

Wystarczyła tylko godzina, by parkiet zapełnił się ekstatycznie (ale czy estetycznie?) poruszającymi się ciałami, ocierającymi się o przypadkowe osoby, a nawet, o zgrozo!, przedmioty. Już po chwili okazuje się, iż „dama X kręci z panem Z, mimo iż oficjalnie jest partnerką młodzieńca W, którego to była dziewczyna (Ż) aktualnie chce się przespać z chłopcem P, który…” – ach, głowa boli od tych różnych koligacji, zawiłości towarzyskich, salonowych burz i problemów. Mało tego – dama X nienawidzi dziewczyny Ż i cały czas obgaduje ją z panną K, która wysłuchuje tego jadu w celu zbliżenia się do pana Z, na którego ma „ochotę”. Ach, ach, ach, a wszystko to w atmosferze dymu ze skrętów wypełnionych rośliną, która odurza poprzez wysoką zawartość kannabinolu, wzajemnej miłości, szelestu pieniędzy bogatych rodziców, stryjów i dziadków. A w główkach nic poza szumem. Literalnie. To smutne, że wejście do łazienki (na własną odpowiedzialność) grozi ujrzeniem pozbywającego się wnętrzności ślicznego, młodego dziewczątka, a przestąpienie progu niektórych pokojów może zakończyć się nadepnięciem na jedno z wijących się na perskim dywanie ciał (ale ile ich tam tak naprawdę jest i jakiej są płci – sfinksowa zagadka, zaiste). Ot, normalka, powiecie. Tak bawiła się chociażby paryska Bohema. Tyle że przedstawiciele Cyganerii byli biedni i karmili się swoją twórczością, ergo uprawiali działalność intelektualistyczną, a tu – smutny tumiwisizm, pustka egzystencji, hedonistyczny brak wyższych ambicji. Bo po co je mieć, skoro wszystko załatwią nam kochani rodzice, aktualnie przebywający w Szwajcarii na nartach i naiwnie wierzący, że ich dzieci bawią się grzecznie lub nawet uczą do zbliżającej się sesji?

Dobrze, dość już tych ciemnych wizji upadku polskiej młodzieży. Opisane wyżej zachowania pewnie nie należą do rzadkości, pewnie tak samo ( a może i gorzej? ) było także dekady temu, pewnie „młodość musi się wyszaleć”, pewnie bohaterowie tejże opowieści zostaną kiedyś wielkimi przedsiębiorcami, napędzającymi szarżującą do przodu gospodarkę naszego kraju, pracującymi od świtu do nocy. A w sobotę...pewnie…