To interesujące. Wytłumacz mi, czemu tak mały sukces odnosi spółdzielczość? Choćby na rynku mieszkaniowym?

Czemuż nie mogę wygrzebać z pamięci żadnej spółdzielni produkującej samochody? Lepsze od mercedesów i tańsze od fiatów? Albo telewizory. Komputery.

Teoria dobrowolnej współpracy społecznej jest piękna. Ale utopijna.
W praktyce, możliwość zdobycia zysków, powoduje że zachłanne jednostki budują niezwykle sprawne firmy. Sprawne na tyle, że starcza i na produkcję i dystrybucję produktu, i na niezły zysk do kieszeni chciwych kapitalistów — a cena jeszcze jest konkurencyjna. Prezesem zostaje (i pozostaje) jedynie ten, kto jest wydajny i skuteczny.
Innego chciwy właściciel szybko zwolni.

Zaś szefem spółdzielni zostaje nie ten, kto jest najlepszym rekinem rynkowym, ale ten, kto zdobędzie głosy spółdzielców. W rezultacie — często albo cwaniak, albo pierdoła. Albo jedno i drugie.
Społeczność (zwłaszcza duża) zaś jest bardziej podatna na manipulacje, mniej pilnuje interesu (wspólne = niczyje) niż właściciel.

Do niektórych zastosowań lepszy jest rynek i kapitalizm.
Do innych — umowa społeczna i demokracja.
Ale jedno i drugie rozwiązanie ma wady.