Adrian. Stan ciężki ale stabilny

Niebawem usiądę i napiszę słów kilka o dobroci ludzkiej, która gości w wielu miejscach, o ludzkiej solidarności i naturalnej potrzebie okazywania serca.
Napiszę o nagłych zwrotach w życiu, jak w kinie akcji.

Pozbieram kamienie, które leżą koło mnie. Opowiem o każdym z nich.

Będę malował obraz, do którego współtworzenia zapraszam już dziś innych, którzy mają siłę doświadczeń.
Opiszę jakimi kochanymi potrafią być ojcowie zlecający zabójstwo swoich ex, po to, aby mieć władzę absolutną.
Nie zapomnę też o matkach, które kochają inaczej.

Słowem przejdę od miłości po nienawiść ostateczną, która paraliżuje umysł;
przejdę od chęci zdobywania świata po chęć jego unicestwienia na zawsze w imię idei: zemsta jest słodka

Całe szczęce, że tych dobrych wciąż jest więcej, choć szaleńców wciąż niebezpiecznie przybywa.

Budzi się nowe życie, które za chwil kilka wystrzeli wiosną; pierwsze będę krokusy, a potem jeden za drugim strzelać będą pąki krzewów i drzew. Jabłonie rozkwitną i w maju bez.
We mnie, z siły przetrwania, budzi się nowa siła tworzenia i dzielenia się tym co potrafię i tym czego jeszcze muszę się uczyć.

Kilka lat temu, kiedy prowadziłem swój portal internetowy, marzyła mi się własna internetowa telewizja i własne radio. Kiedy byliśmy z programistami gdzieś w połowie drogi – radio zaczęło działać i były pierwsze migawki tv – zdjęli mnie z ulicy. A kiedy wróciłem działał już YouTube.

Skoro mam siłę trwania i potrzebę tworzenie, czas działać. Skoro los postawił mi wysoko poprzeczkę i udało mi się mimo wszystko, to warto słowem i czynem o tym wspomnieć. Warto zostawić coś po sobie, coś więcej niż tylko złe wspomnienie.
Ludzie są kolorowi i świat też takim jest, tylko szarości trzeba nadać nieco ciepła a będzie znacznie lżej.

Tutaj, dziś, teraz skromnie tylko mówię dziękuję tym, którzy wiedzą za co.
Tym, którzy nie wiedzą podpowiadam – za wielkie bezinteresowne serce i wiarę, że nie okazują tego serca na darmo.