Kilka razy zdarzyło mi się popełnić teksty o trudach trwania na TXT.
I żeby nie było, że niby nie czytam innych, to wiem, że i innym domownikom kilka razy też się to przytrafiło.

Idę ulicą przy której mieszkam, spotykam ludzi – większości nie znam
jadę tramwajem lub innym środkiem komunikacji publicznej
zmiany za oknem – nadchodzi wiosna.
W środku pan z panią milczą uparcie
i choć od zawsze stanowią parę to łączy ich jedno – obojętność na siebie
miłość ich dawno umarła.
Choć jeszcze są i będą przez moment usta zaszyte milczeniem na amen.

To obraz pierwszy. A drugi malunek jakże inny od tego pierwszego.
Bluzgi i wrzaski bez końca – nienawiść to czy wojny początek.

Tak mi się skojarzyło rano po przespanej nocy, po wczorajszym nocnym przejrzeniu zielonej strefy.
Jak wielu z nas dokądś już poszło.
Odeszli.
Nie wrócą już nigdy?
Smutno.

Zawsze, od dziecka chciałem, aby świat był bardziej normalny, aby nie był aż tak dziwny, i aby było w nim mniej pogardy dla drugiego człowieka. Aby brat nie zabijał brata.

W obrębie naszej ziemskiej grawitacji jest wiele miejsca, jest tyle przestrzeni, że jeden drugiemu nie powinien wchodzić w paradę.
Ale jest, niestety, inaczej.
Od kiedy?
Czy od tego momentu, kiedy Kain zabił Abla wszystko się zaczęło?

Bóg stworzył ziemię latem: dowodem na to jest dojrzały owoc – jabłko. Sześć dni tworzenia, siódmy na odpoczynek. Ile czasu jeszcze zajmie człowiekowi, aby zniweczyć to dzieło?

Patrzę na wieżę Babel, i wiem – nie ma dla nas odwrotu.

I nawet gdyby ktoś chciał, aby to wszystko posklejać, naprawić, to zawsze znajdzie się ktoś inny kto podłoży ogień. Ktoś kto pierwszy rzuci kamieniem.