Chcesz górskiego, tatrzańskiego, czystego powietrza nie wystarczy pojechać do Zakopanego i pójść na Krupówki. Bo nawet na Krupówkach jest zaduch, spaliny, hałas, i tylko trochę niby górskie…. .

Aby zaczerpnąć pełną piersią należy wyjść poza miasto – poza Zakopane i wyleźć wyżej… . Wtedy mam i widoki i powietrze i niebo na wyciągnięcie ręki, a nawet upał i opaleniznę w zimie… .

Podobnie jest z narzekaniem na Kościół jakie daje się słyszeć od zblazowanych nijakością wierzących. Owszem łatwiej jest z “pozycji Krupówek” krytykować tego i owego, że nie wychodzi za miasto w góry ku czystemu powietrzu, pięknym widokom i górom. Owszem mają rację, w tym, że może niektórzy “włóczący się po Krupówkach” powinni siedzieć w górach od lat… .

Ale niestety takie gadanie jest tylko zgorzkniałym czepianiem się. Gdyż szlaki oznaczone, trasy oznaczone, nawet przewodnika można wynająć.... – można pójść w góry samemu, przyłączyć się do innej wyprawy, by upajać się ich widokami.

********************

Wiara to kopanie studni żywej wody w sobie. Z tego kopania nikt nie wyręczy, gdyż studnia jest w każdym z nas. Każdy musi ją wykopać sam by czerpać z niej i dawać innym. DO studni wlewa wodę Bóg.

Stąd nawet jeśli widzimy kogoś kto mieszka w naszej parafii – wydającej się statycznej i z kiepskim proboszczem – znajdujemy często osoby z błyskiem w oku, z poczuciem humoru, pełni świeżej wiary…. – .......bo wykopali sobie studnię w sobie którą nepełnia na modlitwie i Eucharystii Bóg.

Wracając do obrazu z pierwszego akapitu można powiedzieć, że zamiast kręcić się “po Krupówkach” odważyli się “pójść w góry za miasto… “. To widać, słychać i czuć – gdy na nich patrzymy.

Można również chodzić “po Krupówkach” i mówić, że Tatry są do kitu, tłumy, zgiełk i hałas, że Tatry mają Twarz “krupówek”....... , albo, że można by nawet było pójśc wyżej ale tam pewnie tłumy, i wszyscy tam chodzą.. ???

Tatry są dane tak jak wyżyny duchowe… – bazą jest przystań Zakopane czyli Kościół. Można to porównać do Zakopanego u stóp Gór.

Z tej bazy wyruszamy na wyżyny: piękne widoki, pejzaże ale okupując je wysiłkiem albo siedzimy u podnóża…. WYżyn.

I owszem możemy żyć tylko w “bazie” nie wychodząc w góry: chodząc do Kościoła i ograniczać się do minimum, od czasu do czasu wpuszczając świeże powietrze – przystępując do spowiedzi.

A można będąc w Kościele pójść dalej i potraktować Go jako bazę przygotowującą do wypraw wysokogórskich.

Decyzja aby “kopać studnię” czy “pójść poza miasto w góry” jest radykalizmem.

Podejmując decyzję pójscia w góry ….. – pozwalamy Bogu działać w swoim życiu. Idąc w niebezpieczną wędrówkę opieramy się na Jego Opatrzności i możemy doświadczać boleśniej upadków jak i mocniej Jego Miłości.

Podejmując decyzję określamy swoje Życie. Możemy doświadczać zarówno wielkich Pokus jak i wielkiej ŁASKI.

Gdyż kto radykalnie podąża, ten radykalniej doświadcza pokusy- ataku złego czy próby, ale też znacznie radykalniej kosztuje owoców swojego wysiłku jak wytrwały wędrowiec górski, który wie, że podejmuje ryzyko ale wie, że wędruje pewnym szlakiem…. . Wie, że potrzebuje przewodnika i wybawiciela(pomocnika) podczas burzy, gradu, mgły – tym pomocnikiem jest JEZUS.

Radykalizm jest potrzebny aby przeżyć przygodę Wiary i przyjaźni z Bogiem.

Siedząc w ciepełku “miasta” Bóg nie jest specjalnie potrzebny -> tam są wszystkie wygody życia, więc duchowo gnuśniejemy… . Wiara staje się tradycją jak ilość potraw wigilijnych na Boże Narodzenie… .

Tylko radykalizm daje satysfakcję – jeśli ktoś pragnie więcej -> tak jak bogaty młodzieniec z Ewangelii.. .

*******************************

Nie da się doświadczać widoków tatrzańskich krążąc po Krupówkach… .

Nie da się zakosztować głębi ducha i Dobroci Boga żyjąc w od niedzieli do niedzieli, spowiadając się od wielkiego dzwonu z oowiązku albo i nie…. , i szukając wokół siebie jeszcze większych maruderów w wierze by usprawiedliwić się w swoich oczach.

Tylko ten kto Pragnie i idzie za “miasto” zdobywa szczyty. Ci co pozostają w “bazie”, trwają w zaduchu i “doktrynie” a nie w Podążaniu za Mistrzem.

Są tacy w “bazie”, którzy wskazują kierunek w góry -> jak znak drogowy, który nie idzie do miasta ale stoi na przedmieściach pokazując kierunek… – może to taka rola “proboszczów….”?

Na coś warto się zdecydować... – każde inne trwanie to uwierająca stagnacja, i zaduch…. .