Nie ma ruchu, jakby naraz wszystko stanęło. Na głowie mogłoby stanąć, ale na głowie jest raczej masa spraw, niż ruch i stawanie. Zresztą nie wiem, prawda... Żeby wypracować normę dzienną napiszę dwa zdania o referacie, bo referat jest światem w miniaturze, który starcza nawet dla blogera ze średnio zaawansowaną wyobraźnią. Takiego jak ja, kiedy nie pomaga kolejna kawa.

Ostatnio miałem przygody i utrapienia z referentem niemotą, i o nim opowiem też w tym odcinku referentiany. Zatem - referent niemota.

Przygarnąłem go, bo wszyscy przestali w niego wierzyć. Miał taki okres w swojej karierze pracowniczej, kiedy kładł sprawę za sprawą, niezależnie od tego, czy sprawa dawała się położyć. W zasięgu jego możliwości były wówczas rzeczy niemożliwe; podejrzewam, że nie byłby w stanie docenić nawet - uwaga! - spaceru, prawda, po Plantach. No, nic mu się nie kleiło, popełniał masę błędów i był jedną nogą poza referatem. Przygarnąłem go więc i zastosowałem tzw. indywidualne podejście. W praktyce oznacza to, że czytam i poprawiam jego radosną twórczość, i - o dziwo - nie jest tak, że twórczość jest całkiem od czapy. Niemota wyraźnie się zagęścił, stara się i reaguje na uwagi. Może jeszcze coś z niego będzie, chociaż pewności nie mam, prawda... Poza tym to porządny człowiek.

Przyszedł wczoraj około czternastej i zaczął do mnie mrugać. Pogoniłem go do roboty. Minęły dwie godziny i znowu zagląda. Akurat piłem wodę.

- Jesteś jak zwierzę - mówi.
- Co? - trochę mnie zatkało.
- Zwierzęta piją wodę. Koń pije wodę, na przykład. Krowa pije.
- Weź idź człowieku, prawda...
- Można...
- Pokaż... - rzuciłem na odczepnego.

Przyniósł pięcioputonowe tokaje, prawda... Do czego zmierzam? W sumie nie wiem. Tokaje były smaczne, degustację (pardą) immunizował fajrant, następnego dnia kac nie męczył. Rzecz w tym, że i z tokajem - wczoraj, i bez tokaju - dziś, nie ma tego ruchu. Faktycznie, jakby wszystko stanęło... Przewidział to już niemota, bo w pewnym momencie powiedział do mnie:

- Zadziwiające jak w jednej chwili wszystko może stanąć. Zobacz, idziesz polną drogą, a obok leży step. Nikogo wszędzie, tylko samotna jurta. No nie? Idziesz dalej, a zza jurty wychodzi lew. Zastygasz w bezruchu. Lew na ciebie patrzy, a ty mrużysz oczy - świat staje jeszcze bardziej, jest już całkiem płaski... Otwierasz lewe oko, lew pochyla głowę i gotuje się do skoku, otwierasz prawe oko, świat rusza i lwa nie ma. Rozumiesz o co mi chodzi?
- Pewnie, prawda...

————————————————————————————-
O referencie niemocie zob. tutaj.