Dawno temu, kiedy inteligencja i zmysł obserwacji zredukowały się do analizy opartej tylko na dwóch prostych kategoriach, żyła pewna mądra, piękna i dobra kobieta o włosach jak len — tyle że kręconych i rudych, uśmiechu tyleż uwodzicielskim, co uroczo szelmowskim, a pełnym przy tym i rozbuchanym jak cygańska kapela; kobieta odziana w garsonki z najprzedniejszych samodziałów, pod której wzrokiem mężczyźni stawali się chłopcami, sypiąc pod jej stopy mieniące się tysiącem barw płatki róż, serca wyszarpane ze stroików bombonierek, a nawet jednorazowe zapalniczki na gaz.

Kim była ta kobieta, dla której konie ścigały się z wiatrem, koguty piały pieśni, a przenośne komputery same wymieniały sobie baterie? Dlaczego, chociaż w wieczorowym technikum mechanizacji rolnictwa uczyło się tak wiele ślicznych dziewcząt, historia zapamiętała tylko ją, nikogo innego, a ją w dodatku samą samiuśką? Kroniki podają tutaj różne wersje zdarzeń, tak że nie sposób dziś orzec kto się pomylił, a kto zwyczajnie kłamał! Dlatego my również nie będziemy szczególnie zabiegać o prawdę, a nawet więcej — czujemy się z tego obowiązku bezapelacyjnie i definitywnie zwolnieni!

Podobno — pisze mistrz Jassa z miasta Wermahtu, na boku mówiąc poganin, w najlepszym razie chiromanta — pewnego dnia wyszła niespodziewanie do sklepu po mleko i papierosy. Słońce rysowało subtelne pasy na jej jedwabnym żakiecie, którego szlachetne fastrygi przebiegły krawiec ułożył w kokieteryjny ornament, niedostępny oczom zwykłego śmiertelnika a tajemniczy niczym proteza Wenus z Milo poskrzypująca co i rusz na pachnącym, świeżym i radosnym wiosennym wietrze, o ile piękniej unoszącym przecież w tym momencie także włosy naszej pani, kręcąc je i układając w figury niemożliwe i wiele znaczące. Zatem, włosy plotły się, drzewa kapały sokami, obok mężczyźni swoim zwyczajem mdleli, a kogut przeniósł się na noc do następnej kury i zmienił tonację. Ona zaś, o której Jassa z miasta Wermahtu zwykł mawiać „ona”, nie wiedzieć czemu szła niezadowolona, naburmuszona i wściekła. Odkąd wyszła z domu nic nie wydawało się jej ciekawe, nic nie stało na swoim miejscu, wreszcie — było nic.

— Jedno wielkie nic — krzyknęła w stronę siedzącego na parkowej ławce kierownika urzędu stanu cywilnego. — Znam cię! O, przyszedł ze ściśle określonego środowiska, że [pisownia zgodna z oryginałem] ściśle określonym zadaniem!

Stary referent prawie spadł z ławki, a jego niedojedzona bułka z szynką potoczyła się w stronę buchającego zapachem bzu krzaka bzu. Nie zajmujmy się jednak przerwą śniadaniową małomiasteczkowego referenta, nie o niego tu przecież chodzi, a i sam mistrz Jassa w swoim dziele skwitował całą sprawę prostym: „Ot, głupi dziad! Spat!” Szła więc dalej, a w głowie kłębiły się jej różne piękne i dobre myśli:

— Miał pecha, jak tylu innych. Trafił na mnie. Wiem kim jest — rozejrzała się, po czym skręciła we Floriańską. Jak zawsze urocza, jak zawsze męska, jak zawsze. Coś jednak wciąż nie dawało jej spokoju.

— O kim mowa? Nie, nie o postaci historycznej, a całkiem współcześnie działającym facecie, którego celem jest inwigilacja, destrukcja, dyskredytacja groźnych dla jego formacji blogerów i komentatorów, dezinformacja poprzez manipulację tekstami tychże groźnych dla niego ludzi. Walczy i zwalcza. W imieniu i na rzecz PiS. Och nie, to, co robi, to nie jest propaganda partyjna. On tylko chce zamknąć usta swoim wrogom — szepnęła oburzona. — Że też świat takich nosi bezkarnie…

Trzeba w tym miejscy oddać, że inny kronikarz, zwany Anonimem, bo zapomniał podpisać się na palimpseście, dowodził, że piękna i dobra pani powiedziała coś zupełnie innego. Miała bowiem, jego zdaniem, wznieść wtedy do góry ręce i krzyknąć w niebo: „Nieeeee! Turnus mija, ja niczyjaaaaa!” Przekaz ten wydaje się jednak mało wiarygodny. Z tekstu Anonima nie będziemy więcej korzystać. Jeszcze inny tekst kanoniczny można przeczytać tu.

Niezależnie od wspomnianych rozbieżności w literaturze przedmiotu, wszyscy przyznają zgodnie, że w chwili, kiedy pozbawiony posiłku referent biegł za toczącą się kulą papieru śniadaniowego w stronę słynnego parku o nazwie Planty, coś dziwnego pojawiło się na ulicy Floriańskiej… Zapadła krępująca cisza, a potem nagle rycerz chrząsnął zbroją.

— Przyszedłem do ciebie — powiedział. Był piękny jak anioł, z blond loczkami; patrzył zatroskany i ufny. — Pójdź za mną — wziął ją za rękę…

I poszli. Podobną chodzą po dziś dzień. Długo i szczęśliwie. Koniec.