- Oj, przydałby się nam teraz twój, prawda, podjezdek – powiedział wujek Janek.

- Koń znaczy się, rozchodzi ci się o konia mojego…

- A o co? Nosorożca!

- Nie, no o konia ci się rozchodzi, wiem… – Marcjanik pokiwał ze smutkiem głową i zaczął wzdychać.

- Przestań wzdychać, bo mnie to denerwuje – zbolałym głosem odezwał się wujek Janek. – Ratunku szukaj, prawda, czy czegoś... Albo lepiej picia przynieś. Siedzisz jak z diabła skóra… W ogóle nie mam z ciebie pożytku…

- Wody przyniosę...

- Wody możesz dać swojemu koniowi! Nie jestem zwierzem, że zwierzem. Piććć...

Wujek Janek leżał pod bzem poobijany i litościwy; co jakiś czas cicho pojękiwał i martwił się o lewy bok, który zsiniał, a pocierany zmieniał w tajemniczą mozaikę z purpurowych łat. “Sztacheta to jednak potężna, prawda, i mocno niedoceniona broń; zwłaszcza kiedy dostanie się w krzepkie wiejskie łapy… Uczyniwszy w walce przewagę wraca na miejsce w płocie, jakby, prawda, nigdy nic, czekając na następną okazję... Niby dżin…”

- Tadziuuu… No, idźże wreszcie po coś do picia, bo szlag mnie trafi, że trafi… – niecierpliwił się wujek Janek. – Ze stołu mogłeś coś, prawda, ściągnąć...

- Sam mogłeś... – Marcjanik podniósł głos. – Zamiast szarpać się z ćwokiem i gadać głupoty do druhny mogłeś...

- Żebyś wiedział, że już miałem brać, kiedy opadła mnie szarańcza ze sztachetami!

- Jaka szarańcza? Przecież to był młody Skwara z bratem…

- Skwara! – wujek Janek chciał ryknąć, ale skulił się z bólu i przez gardło przeszedł mu tylko pisk myszy. – Skwara! A gówno! Nie widzisz najprostszych rzeczy takimi jakimi są! Opadła mnie kupa, z pałami, kijami, sztachetami, gumowymi pałami, gazem, ZOMO... Nastają na naszą wolność, co ty mówisz, Tadziu, bój się Boga… Ale ja nie pozwolę! Słyszysz! Nie po-zwo-lę! Pawełek by mi tego nie wybaczył. Kiedyś mnie spyta, wujku, czy to ty walczyłeś o tę wolność dla mnie i dla babci, odpowiem: tak, Pawełek, ja walczyłem, a pan Marcjanik szukał w tym czasie swojego konia. Słyszysz! Tadziu…. Słyszysz… Tadziuuu…

Marcjanik nie słyszał. Chwilę wcześniej poszedł do nocnego i jak się miało okazać spotkał się z wujkiem Jankiem dopiero z rana, kiedy podłożył mu pod głowę siatkę pachnącą owocowym winem. Mniej więcej w tym samym czasie referent jeszcze dziecko jadł śmietankowy budyń zrobiony na sztywno z dwóch torebek w garnku w kolorze champagne silver. Do kuchni weszła babcia, która szukała zapodzianych słoików do ogórków.

- Jedz, jedz… – powiedziała, po czym zeszła do piwnicy i nie było jej przez pół godziny.

————————
Wcześniejsze “odcinki” na mojej stronie blogspotowej (dla zainteresowanych losem wujka Janka).