Po referatach krąży plotka, że podczas obowiązkowych ochlajów organizowanych przez ministra spraw wewnętrznych i administracji, albo któregoś z jego rękodajnych, zawsze przychodzi taki moment, kiedy minister zaczyna siłować się na rękę, a kolejni zawodnicy boją się wygrać, żeby nie narazić się na bliższe zainteresowanie szefa.

Idąc za tą opowieścią wpadła mi w ręce nowa publikacja Instytutu Spraw Publicznych (ISP), pozarządowego i niezależnego ośrodka badawczo-analitycznego, który od lat przedstawia różnego rodzaju raporty i inne opracowania o stanie społeczeństwa obywatelskiego, organów władzy publicznej i generalnie — demokracji w Polsce. Przez lata ISP kształtował opinię publiczną, oceniał i interpretował działania kolejnych rządów, co przychodziło mu tym łatwiej, że miał dobre przełożenie na media wszelakie i starannie dobranych autorów, którzy nieśli zbożną myśl Instytutu pod strzechy gdziekolwiek się dało. Szefową ISP jest eurodeputowana (co za dziwoląg językowy!) Platformy Obywatelskiej (partia rządząca) — Lena Kolarska-Bobińska, co oczywiście nie ma żadnego znaczenia, a jeśli nawet ma, to tylko wzmacniając niezależność, neutralność, bezstronność i obiektywizm fundacji.

W rzeczonym raporcie (Demokracja w Polsce 2007-2009) jest kilka ciekawych tekstów, choć w sumie płytkich i wyglądających na typową robotę za pieniądze z grantu, niemniej — wartych uwagi choćby ze względu na, prawda, szokujące konkluzje (raportu jeszcze nie ma w Internecie; trzeba poczekać, wydawanie pieniędzy wydaje się bezsensowne). Autor artykułu Stanowienie prawa w pierwszym okresie rządów PO-PiS, jak na eksperta, badacza i wykładowcę Uniwersytetu Warszawskiego przystało, wcale nie kryje co sądzi o rządach premiera Kaczyńskiego i jego adiutantów (pisze np. o okresie szaleństwa prawnego, kiedy Ministrem Sprawiedliwości był Ziobro), mimo to ze smutkiem punktuje niekompetencję i nieudolność organizacyjną nowej władzy. Coś mi się wydaje, że już nie tylko artyści tracą wiarę w partię.

I tak, zdaniem autora, rząd w ogóle nie planuje procesu legislacyjnego, nie zreformował centrum legislacyjnego państwa (takiego centrum zresztą de facto dziś nie ma), nie potrafi ustawić priorytetów ustawodawczych, przysyła do Sejmu przepisy źle przygotowane, nie unifikuje prawa tylko pogłębia „fragmentaryzację”, nie rozumie istoty implementacji prawa UE, nie zlikwidował problemu tzw. resortowego tworzenia prawa, co oznacza że ustawy dalej nie mają jednego gospodarza odpowiedzialnego za jakość i spójność regulacji, Sejm okazał się wielkim nowelizatorem i małym ustawodawcą. I tak dalej, i tak dalej… Śródtytuły jego tekstu to: Świat ustaw zamierzonych, Legislacyjny trójkąt bermudzki, Rewolucja październikowa, Ustawy niedokonane, Tworzenie nierzeczywistości legislacyjnej, Ustawodawcze pustkowie, znowu — żeby wymienić co smaczniejsze.

Krótko mówiąc, jest marnie. Grunt, że wicepremier mocno silnoręki.