Spośród wszystkich filmów, których nie obejrzałem do końca, najciekawsza wydaje mi się Diva Jeana-Jacques’a Beineixa. Wyłączyłem po 30 minutach, bo irytowała mnie postać dziewczyny, którą główny bohater (jak sądzę) spotyka w sklepie z płytami gramofonowymi. Chodzi o tę skośnooką małolatę, na którą rzecz jasna nie mogłem patrzyć. Zarzucam jej zmanierowanie i to… że mnie denerwowała. Położyła cały film (niezależnie od tego co było potem, nawet jeśli wkrótce zniknęła!); ten, kto ją obsadził wyjątkowo źle wybrał.

Szybko zorientowałem się, że będzie to film z wątkiem kryminalnym, bo źli najpierw ścigają, a potem mordują dziewczynę, która z obłędem w oczach (a przede wszystkim boso!) biegnie na spotkanie z policją, czy kimś takim. W dziewczynę dziwacznym narzędziem rzuca ten niski gość z Delicatessen, którego ostrzygli i ucharakteryzowali na groźnego zabójcę (jak sądzę – na zabójcę; efekt komiczny – zamierzony albo niezamierzony – znakomity). Dziewczyna umiera, ale wcześniej chowa “cenną” kasetę do kosza motoroweru, którym jeździ listonosz, będący jednocześnie głównym bohaterem. Nie wiem jak długo w trakcie filmu jeździł z kasetą i czy do końca (pewnie krócej), bo jak wspominałem – wyjąłem płytę dvd zanim się wyjaśniło.

Całkiem niezły jest początek. Listonosz słucha arii z opery Catalaniego, względnie udatnie i nastrojowo śpiewanej przez czarnoskórą panią, wypisz wymaluj z obrazu Rubensa. Główny bohater nagrywa po kryjomu dźwięk, bo pani ideowo nie publikuje swoich występów. Za bohaterem siedzą podejrzane typy, którym – jak sądzę – została powierzona rola czarnych charakterów. Są źli – mają niedobre okulary przeciwsłoneczne, ze sztywnym karkami wodzą wzorkiem po widowni, podejrzanie szepczą sobie do ucha. Na pewno źli… Główny bohater ostatecznie kradnie divie sukienkę (albo spódnicę – niestety nie rozróżniam), wcześniej dostaje od niej autorgraf, po czym wraca do domu (wykorzystano duże przestrzenie jakiegoś opuszczonego magazynu; wystylizowane na maksa, żeby było tajemniczo i oryginalnie), gdzie przykrywa się sukienką/spódnicą i słucha pirackiego nagrania z plecaka.

Potem jest jeszcze scena na komisariacie policji i w studio jakiegoś zblazowanego artysty (wygląda jakby był z warszafki), gdzie znowu pojawia się ta pożal Boże skośnooka bohaterka…

Niezłe zdjęcia i muzyka. Pierwsze 30 minut takie sobie, potem nie wiem, ale prawdopodobnie w ten sam deseń.

“Diva”, reż. Jean-Jacques Beineix (1981).