Wujek Janek szedł złapać pekaes. Po awanturze z Marcjanikiem bolała go głowa. “Pojadę w siną dal — mówił do siebie w myślach. — Nie zobaczą mnie potem długo… Wrócę na czele tłumów albo poniekąd nawet sam. Wszystko jedno, że wszystko jedno…”

Chwilę wcześniej był przekonany, że ma rację, a zapalczywość Marcjanika powoli wytrącała go z równowagi.

— Nie, nie, nie… Proszę cię... Nie, w ogóle mi o tym nie mów! — argumentował w uniesieniu Marcjanik.

— Gadaj zdrów — ucinał co i rusz wujek Janek.

— Nie mogę cię słuchać! Co to za głupoty są! Nie, nie, nie…

— Posadzę. Możesz mnie całować w dupę. Posadzę las, a ty przyznasz mi rację po latach, jak to poniekąd bywa z głupkami. Co jest dobrego w tych truskawkach, że truskawkach? O co ci chodzi?

— Jak to, co jest dobrego? Truskawka jest truskawką. Pierwsze słyszę, żeby ktoś pole z truskawkami chciał obsadzić lasem.

— I dlatego to jest genialne. Nikt do tej pory na to nie wpadł. Będę miał swój las. Drewno sprzedam.

— A truskawki?

— A poziomki! — krzyknął wujek Janek. — Zbierałeś kiedyś truskawki?

— Nie…

— To co się głupio pytasz…

— Nie, nie, nie… Po prostu – nie! — lamentował Marcjanik.

Mały referent jeszcze dziecko przysłuchiwał się rozmowie i bardzo chciał, żeby wujek Janek posadził na polu las. Obawiał się jednak, że nie pozwoli na to babcia, która zwykła mawiać: “Pole jest za duże na truskawki, ale za małe na las. Jasiu postawi sobie na nim kiedyś piękny dom”. Wujek Janek znikał wtedy nie wiadomo gdzie, a po pewnym czasie wracał smutny.

———————
Inne przygody wujka Janka – tu.