Często mnie ludzie pytają czym się w życiu zajmuję. A ja jakoś nie umiem odpowiedzieć i kluczę. Nawet żonie nie potrafię wytłumaczyć, choć ostatniej gwiazdki minęło 5 lat małżeństwa…

A odpowiedź jest dosyć prosta. Mam zawód taki, jak Angela Merkel, zanim nie przeszła do polityki. Jestem chemikiem. Ale chemikiem kwantowym.

Chemia kwantowa narodziła się już w 1927 roku, kiedy to Walter Heitler i Fritz London wymyślili pierwszy prosty model cząsteczki wodoru. Od tego czasu dziedzina ta rozwijała się .... niezbyt spektakularnie, ze względu na ogromne ograniczenia stosowanych modeli. Owszem, powstawały niezwykle ciekawe koncepcje, czy proste (ale genialne) modele, nagradzane kilka razy nagrodą Nobla (Walter Kohn, Roald Hoffmann), ale na prawdziwą ekspansję chemii kwantowej trzeba było jeszcze sporo czekać....

... na lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte, kiedy coraz łatwiejsza dostępność mocy obliczeniowej wywołała rewolucję w tej dziedzinie i zainteresowanie nią nie tylko żądnych wiedzy fundamentalnej formalistów, ale zwykłych chemicznych “zjadaczy chleba”. Takich co to chcą znać odpowiedź: czy reakcja zajdzie czy nie, jakim światłem wzbudzić molekułę do stanu A ...

Wszystko fajnie, ale molekuły jakie dokładnie można badać metodami chemii kwantowej wciąż nie są porażająco duże. Kilkanaście atomów, czasem przy użyciu mniej wyrafinowanych metod kilkadziesiąt (kosztem jakości obliczeń, rzecz jasna). Żeby badać polipeptydy, czy dłuższe fragmenty łańcuchów DNA, czy symulować reakcje większych molekuł na powierzchni katalizatorów ( ułatwiaczy reakcji chemicznych) potrzebne będą nowe, jeszcze lepsze metody. Niekoniecznie bardziej skomplikowane, wręcz przeciwnie, odwołujące się do prostej intuicji fizycznej. Wiele nowych metod już wprowadzono, ale rewolucja dopiero nastąpi… napiszę jeszcze o tym :)

To narazie tyle…

ps: dałem inny tytuł, tamten głupio brzmiał