Ta historia jest dosyć znana, aczkolwiek mało przypominana. W 1996 roku profesor fizyki NY University Alan Sokal opublikował w czasopiśmie Social Text naukowy artykuł na 36 stron zatutułowany Transgressing the Boundaries: Towards a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity.

Mądrze brzmiący tytuł, jeszcze bardziej mądrze brzmiąca treść.

Jakiś czas potem w innym czasopiśmie Sokal powiedział A kuku.

Ujawnił, że napisał kompletne bzdety, tylko dla beki, dla wkręcenia jajogłowej gawiedzi. Pomyślał, że zadrwi sobie z uczonych filozofów i socjologów. Założył że nikt nie zorientuje się że pisze głupoty, skoro
* ) jest profesorem dobrego uniwersytetu,
**) tworzy kaskadę trudnych do odczytania bez Kopalińskiego słów
***) wnosi nowy potencjał słów (bo jest fizykiem, może sobie poszaleć z różnymi hiperprzestrzeniami, rozmaitościami różniczkowymi itd.) którymi od teraz będą karmić się kolejne zastępy postmodernistycznych mądral.

No i miał rację.

Nastąpiła niemała konsternacja. Potem kontratak mądral.

Najbardziej mnie w tej historii powaliło rozumowanie Julii Kristevej (to chyba takie guru feministek), która oskarżyła Sokala o francophobia inspired by international economic competition.

Niezła mózgownica z tej baby , nie?

Tak mi się luźno skojarzyło ostatnio, patrząc na kłotnie przebrzydłych żydożerców z przebrzydłymi polakożercami.