Dzień 15 września 2007 roku w życiu Radosława Sikorskiego można uważać za bifurkację. Do tego dnia był osobą szanowaną zarówno przez prawicowców z PO jak i z PiS. Po tym dniu, kiedy to na konwencji wyborczej PO ogłosił swoje odejście z PiS w myśl zasady “Cyryl dobry, ale Metody nie” stał się jedną z najbardziej znienawidzonych postaci wśród zwolenników Partii Zaścianka.

I nic w tym dziwnego. Może sobie nazywać go Kaczyński “przemokniętym kapiszonem”, mogą sobie czciciele Kaczyńskiego nazywać Radka “Zdradkiem” czy bagatelizować go. Im bardziej go opluwają, tym bardziej widać ich frustrację. Dokładnie w myśl Kubusio-Puchatkowej zasady ‘im bardziej zaglądał do środka, tym bardziej go tam nie było’

Chciałbym dzisiaj, w chwili zwycięstwa polskiej dyplomacji poznać zapytać prosto z mostu zwolenników Partii Zaścianka. Co sądzicie teraz o Ministrze Spraw Zagranicznych? Czy uważacie że Prezydent Lech Kaczyński ze swoją niezbyt płynną angielszczyzną miałby wiele do powiedzenia przy kolacji spożywanej na NATOwskim szczycie? Moim zdaniem, prędzej zaksztusiłby się kawałkiem pasztetu przy próbie wymówienia słowa ‘furthermore’ albo ‘diarrhea’.

To oczywiście naiwne pytanie, bo wiem, że nikt nie odszczeka swoich uprzednich bluzgów. Wiem że raz zdradzając ‘bossa’ wyrok dostaje się na całe życie. Co więcej, w miarę upływu lat ‘Zdradek’ będzie stawał się coraz większym zagrożeniem dla zaściankowych konserwatystów z PiS i ataki na tego wybitnego polityka jeszcze bardziej nasilą się. Ale to już inna historia, lepiej jej tu nie roztrząsać.

Tymczasem cieszmy się znakomitym sukcesem polskiej dyplomacji, pod przewodnictwem Głowy Państwa – Prezydenta Lecha Kaczyńskiego (chwała mu za to – proszę o wybaczenie dość grubego żartu w trzecim paragrafie) wspieranego przez szefa MSZ, Radka Sikorskiego i premiera Tuska.

I podsumujmy krótko, chybione analizy wielu komentatorów sceptycznie oceniających rząd:

Niesprawdziły się prognozy o polityce “picia z dzióbków” prowadzonej przez rząd względem pary Merkel-Putin. Należałoby natomiast zrewidować oceny wizyt Donalda Tuska w Rosji i Niemczech. Gdyby nie było ‘polityki uśmiechów’ w Moskwie i Berlinie, zdecydowane ‘nie’ polskiej dyplomacji brzmiałoby teraz dużo drastyczniej i bardziej niedyplomatycznie.

Niesprawdziło się ‘wishful thinking’ wielu komentatorów o nowej osi: Paryż-Londyn jako przeciwwadze osi Berlin-Moskwa, i nowej alternatywie dla Polski, niezauważanej przez lgnącego (rzekomo) do Merkel Donalda Tuska. Nie ma takiej osi i nie będzie.

Niesprawdziła się zapowiadana przez wielu zmiana kursu Tuska względem USA. W tym wypadku, jeśli jakakolwiek zmiana nastąpiła, to tylko na lepsze – wreszcie nie na kolanach, wreszcie nie wg szyderczej maksymy ‘in America we trust’.

Słowem – wreszcie jednomyślność, skuteczność i wspólne działanie rządu i Prezydenta, ku chwale Ojczyzny, na przekór przeciwnościom. Zastanawiam sę tylko jak bardzo sytuacja zmieni się po (bardzo prawdopodobnym) zwycięstwie Barracka Obamy w wyborach prezydenckich. Ale tym pomartwimy się później.