Gdy byłem w kinie na Hable con ella to po wysłuchaniu tej jednej jedynej piosenki niemalże oniemiałem z wrażenia. Każdy kto widział ten film dokładnie wie o czym mówię.

Słynne Kukurukuku, piosenka o tytule mającym imitować głos gołębia który ze smutku nie jadł, nie spał, płakał i cierpiał. A niebo drżało słysząc jego łkanie. Głos Caetano Veloso jest również wyjątkowy. Wysoki, wpadający w niby “falset”, ale męski.

W tle pieśni śpiewanej w ten sposób, że kamienie na drodze mogłyby płakać, rozgrywa się dramat miłosny. Marco nie wie jeszcze, że kobieta-matador, Lydia nie kocha go i zmierza wrócić do swojego byłego kochanka, jedynej prawdziwej miłości – matadora Nino
(to ten pływający w basenie i uradowany mężczyzna). Marco – kamienna twarz zaczyna płakać, wspominając swoje nieszczęśliwe miłości, Lydia wie że i ona go zawiedzie, lecz mimo to stara się go pocieszyć. Nie wiem dlaczego sam się tym zachwycam. Jest noc, przypominam sobie drobne rzeczy które cieszyły nigdyś moje oko… Ot to tylko tyle.