Smoki i rycerze to raczej fantasy, które mnie nie kręci i nie znam się.
Mi chodzi raczej o klasyczną fantastykę grozy, powieść gotycką plus różne odmiany horroru w wresji literackiej i filmowej.
Muzycznie czasem czymś ozdobić jak bnędzie pasowało czemu nie, ale niekoniecznie heavy metal, raczej smęty:)
A Karen smęci cudnie.
A i trzymam za słowo cię, zostałeś mianowany pierwszym i honorowym czytelnikiem mrocznego przewodnika mego autorstwa:)
Na razie nieistniejącego, ale się będzie robić, znaczy, powstawać.
Pzdr

Pan to już metatworczość uprawia, głownie pisząc o tym co by Pan napisał, gdyby ktoś to przeczytał. Dostrzegam w tym błąd logiczny.

Ja też jestem leniwy, ale od tego dużo dla TXT pisuję, żeby o prawdziwej pracy nie myśleć za wiele.

O względem tego, co Pan wzmiankuje, to ja przeczytam, bo ostatnio u księdza Chmielowskiego O upierach czytałem i mnie zaciekawiło. Chętnie poznam odmienne ujęcie.

i znowu ma pan rację, eh, zaczne pana nie lubic jak tak dalej pójdzie,no, ale w końcu jedną z ceną pisaniny mpostmodernistycznej jest autotematyzm i pisanie na temat pisania.
nawet powieści takie powstają, ale nie będę się chwalił mą wiedzą literaturoznawczą zbytnio.
A racje ma pan, ale ja logiczny nigdy nie byłem zbyt.
Co do ,,upierów” to stwory słowiańskie, ja się będę bardziej w kregu germańsko-angloamerykańskim obracał, choć trza przyznać, ze wampir może mieć i rodowód słowiański, a mitologia i demonologia słowiańska przebogata jest.
Choc już z literatura grozy, filmem grozy i pisaniem o obu rzeczqch to niestety jesteśmy w tyle (nie mówię, że za Amerykanami czy Anglikami, bo to oczywiste), ale i za Niemcami czy innymi Europejczykami.
Choć z drugiej strony taki Heine się wyśmiewał acz z sympatią, że Francuzi to dopiero upiorów nie mają, a jesli nawet mają, to eleganckie, towarzyskie i niegroźne.
Ale pewnie o tym, gdzie upiery i wampiry grasują to tyż będzie nieługo.
Osz kurde, miałem nie zapowiadać, co będzie, ale cóż, za późno.
Pzdr

a mnie od półwiecza gnębi problem z jednym wierszem dosyć znanego (choć już niestety nieżyjącego) autora, co go w dwóch widziałem tłumaczeniach.

Raz sę toto nazywało “Król elfów”, a za drugim razem “Król olch”.

Wiadomo, że tłumacze wszystko psują, więc niech mi Pan powie, czy to się rozchodzi o upiery, czy o racjonalne zalesianie?

Mnie tam już waść na żadne horrory namówić nie dasz rady.
Swoje lata mam i wiem,co dla mnie jest miłe i relaksujące.
Niech się bezstressowi tym zajmują.

To,że marudzę o horrorach nie znaczy,że nie bedę czytał Pańskich tekstów.
To jest insza inszość.

25 czerwca 1950 Korea Północna dokonała niczym nie sprowokowanej agresji na Południe. Początkowo wojska zdobyły cały kraj, z wyjątkiem obwodu Pusan. Sytuacja odwróciła się, gdy ONZ wysłało swoje siły na pomoc Republice. Niektóre oddziały osiągnęły północną granicę na wysokości rzeki Amnokkang i wydawało się, że zjednoczenie Korei jest tylko kwestią czasu. Wtedy jednak do wojny włączyły się komunistyczne Chiny; siły Narodów Zjednoczonych zostały zmuszone do odwrotu. Zaciekłe walki trwały przez trzy lata, aż do zawieszenia ognia 27 lipca 1953.