Najpierw jest fajnie.
Jest power, jest entuzjazm, pisze się i piszą się.
Teksty się piszą.
Fascynacja jest i entuzjazm jest.
I to trwa kilka miesięcy, ze 3 na pewno, czasem i z 6, może dłużej.
A na początku jest jeszcze odkrywanie, szukanie, poznawanie, fajnie jest być na początku czegokolwiek, na początku czegoś.
Wydaje się wszystko piękne, nowe, lepsze, inne, nieznane.

Jednak wszystko się kiedyś kończy, stagnacja przychodzi.
Czytać się nie chce, choć czytasz.
Pisać się nie chce, ale piszesz.
Komentować się nie chce, ale komentujesz.
Najgorzej jest tak po 9, 10 miesiącach, wypalony się czujesz, tak miałem na S24, to samo mam(miałem?) na TXT.

Nudno się robi.
Ci, których teksty sprawiały ci radość, sprawiają mniejszą lub nie sprawiają.
Zauważasz (wiem, zauważyłeś to już dawno w sumie), że ci, co dobrze piszą, czasem bywają wredni/trudni i mają przerośnięte ego.
Ty pewnie też masz, ale udajesz, jak zwykle, tego fajnego, no cóż, o imidż trzeba dbać.
Choć rozczarowań dużo.
Nudy też.
I zdziwień.
O właśnie lubisz zdziwienia, ale nie wszystkie ci się podobają.

Dziwią cię np. zachwyty nad tekstem nowego choć znanego większości blogera, pełne entuzjazmu komentarze o formie i o treści. Choć forma błyskotliwa, to jednak na krótką metę. A treść? Czy zachwyca cię pamflet dzień po kogoś smierci i upajanie się swoją ironią/błyskotliwością i szydera?
No, nie zachwyca, choć niektórych zachwyca.
Tobie wydaje się niesmaczne.
Ale blogera sobie dodałeś do polecanych, choć wnioskując z jego odpowiedzi do komentatorów, to chyba zależy mu bardziej na negacji i rozwalaniu niż kreacji czegokolwiek pozytywnego.
Ale przeciez ty jako ten negatywny negacji się czepiać nie powinieś.
I pewnie formy zazdrościsz.

Miał być tekst o TXT, jest tekst o Tobie.
Nie wiadomo co gorsze.
Zawsze zostaje rozmowa z samym sobą (tobą)

Dziwą cię np. prowokacje ciągłe, które cię nudzą i prowokacjami nie są.
Znaczy na siłę są, co nawet prowokujący przyznają.
Nudzi ci ironia niekiedy.
Nudzą cię sabaty, gdzie się gada oi innych/nieobecnych i plotkuje i komentarze się mnożą, choć sam czasem w tych sabatach udział bierzesz.
Nudzą cię i dziwią, ci co obrażają się bez powodu i ci, co innych obrażają.

Dziwa cię ci, którym się wydaje, że ich zdanie zdaniem wszystkich jest.
Albo być ma.

Coś ci brakuje.
Weny ci brakuje.
Zawsze możesz wrzucić stary tekst (i nawet za godzinę wrzucisz:) i pisać bezsensowne komentarze.
W końcu w tym jesteś dobry.
W czymś trza.
Znaczy dobrym trza być.

Mimo wszystko, choć wywołujesz tym tekstem wrażenie inne, to nie jest źle.
Przecież dalej większość czytać lubisz.
I gadać z nimi lubisz.
Z sobą też choc pewnie mniej.

Ale coś brak.
Choc wiesz, że to pewnie w tobie jest.

No i kto ci każe siedzieć przed komputrem ciągle?
Nikt.
Aczkolwiek nie ma gdzie uciec.

W sumie to już jest jakaś ucieczka i odskocznia i nałóg.

No i gdzie mógłbyś pisać egzaltowane/głupawe i ekshibicjonistyczne komenty/teksty, jesli nie tu?

Choć chętnie byś zniknął gdzieś chociaż na tydzień, w jakich Bieszczadach, gdzie by netu nie było.
Albo na 2, bo podobno tyle trza by z nałogu wyjść:), choć właściwie po co, chyba po to, by wpaść w niego z większą siłą.

P.S. Tekstu prosimy nie traktować jako zapisu problemów psychicznych/emocjonalnych autora, jest tylko komentarzem i zpaisem kilku jego myśli.

Tekstów o problemach nie będziebo i po co?
:)